Wanneer knuffelde jij een doodvreemde mens (m/v)? Knuffelen we niet te weinig? Ik bedoel niet de huis-tuin-keukenknuffels die moeder, vader, vrienden, mannen, kinderen, hond, kat krijgen. Het zou maar al te gek zijn, moesten we onze dierbaren niet overladen met XXXXL-knuffels.
Vanochtend ben ik niet opgestaan met de gedachte en laat ik nu eens vreemde mannen knuffelen. En toch. Op minder dan een uur nadat ik thuis was vertrokken, gaf ik een doodvreemde man een hartversterkende knuffel.
Het gebeurde in het tankstation waar ik regelmatig stop voor een meeneemkoffie, kranten en de Dag Allemaal/Story.. Meestal installeer ik me 10-tal minuten aan een staantafeltje. Ik kijk graag naar passanten.
‘U leest graag roddelblaadjes?’
‘Euhm ja hoor. Geen leukere manier om een dag te starten.’
En dan begint Pieter honderduit te praten over zijn werk als trucker. (Ik schat hem 60). Hij vervoert hoofdzakelijk chocolade en schiet met zijn kamion van hot naar her. Het zijn zeer drukke dagen nu. Boeiend en grappig. Ik krijg deskundige uitleg over de verschillen in chocolade. ‘Er wordt serieus wat smeerlapperij doorgedraaid.’ Volgens hem is Ritter Sport de beste chocolade. Just sayin.
Zonder overgang of aanleiding vertelt hij in een sappig dialect uit Nederland over zijn huisje en het zwembad dat hij zélf heeft aangelegd. De man glundert. Ik laat hem nog wat vertellen en hou met een scheef oog de tijd in ’t oog. Ik moet hem tegenhouden anders sta ik binnen twee uur er nog: ‘Pieter, ik zou echt moeten vertrekken anders heb ik slechte punten bij mijn nieuwe baas. Maar ik wil je nog een hele fijne dag toewensen en prettige feestdagen.’
BAM. Alle kleur en licht verdwijnt uit zijn gezicht.
Hij mompelt: ‘Ik denk niet dat een leuke tijd wordt.‘ (stil) ‘Mijn vrouw is ziek. Dood ziek.’
Hij legt me uit dat zijn vrouw Nel uitgezaaide kanker heeft en dat het niet meer lang gaat duren. Vorige week moest hij er even uit ‘Je staat ermee op en je gaat ermee slapen’ en vroeg zijn baas om extra veel werk zodat hij aan niet veel kon denken. Ze hebben geen kinderen en zijn zussen wonen op 2 1/2 uur rijden.
Een nichtje komt helpen bij de administratie die maandenlang is blijven liggen. Hij vraagt me om raad over praktische zaken. Dat de auto én het huis op naam van zijn vrouw staat en hij vreest bij haar overlijden zijn huis te verliezen. Lieve deugd. Voor welke berg staat die man. Dat wil je toch niet meemaken.
Luisteren en blijven luisteren. Meer kan je niet doen. Hem de gelegenheid geven om zijn hele vuilnisbakje leeg te maken. We slenteren naar de koffiemachine voor een refill maar de koffie is dit keer té heet en smaakt té bitter.
Afscheid. Ik moet nu echt vertrekken. En dan geef ik Pieter het enige wat ik kan geven: een hele ferme knuffel geven. Hij laat zich doen.
Er komt wat kleur op de bleke en ingevallen wangen. Hij wijst fier op zijn rode kamion met nummer 36. ‘Als je hem ziet staan, stoppen hé. Dan drinken we nog een koffie.’
De rit tot aan mijn werk heb ik nodig om die ambetante brok in mijn keel weg te slikken.
Eerste voornemen voor 2015: nog guller zijn met knuffelen. Jij?
(@Ann)
1 Comments
Chris
Wat een aangrijpend blogartikel, op het einde had ik de tranen in mijn ogen.
By the way, mogen Mifty’s ook reageren?
Deze blog haalt een zeer groot misverstand onderuit. Er is zoiets als een taboe rond een wildvreemde man knuffelen. Daardoor durven mannen dit niet meer spontaan, ze durven het initiatief niet meer nemen. Ik heb het enkele keren geprobeerd, soms eens onverwacht met een klap in het gezicht als gevolg, soms eens vriendelijke vragend met bijna altijd een “neen” als antwoord en snel weg stappend als gevolg.
Het taboe gaat ervan uit dat mannen maar op één ding uit zijn. Dat is niet waar. Mannen mogen nog heel weinig hun zachte kant laten zien. Hoe heerlijk zou ik het vinden om niet zo’n keukenknuffel, maar zo’n echte, warme, goed aangetrokken knuffel te mogen krijgen, met twee armen om me heen, wat haar in mijn ogen, een zweem van parfum in mijn neus, de lijven warm tegen elkaar en dat niet enkele seconden maar lang, alsof het niet meer zal stoppen. Denk je dat ik dan nog iets meer wil? Neen, dit is zo’n heerlijke ervaring op zich dat ik zelfs een aanbod voor iets meer op dat moment zou afslaan. Er is immers heel veel grijs tussen wit en zwart, meer dan 50 tinten!
Maar het is een taboe. Het blijft bij een hoop dat het ooit misschien toch eens zal gebeuren. Toch zal ik vanaf nu af en toe eens langs de snelweg een koffietje gaan drinken, wie weet …