We hebben alle mogelijke reacties op de gebeurtenissen in Parijs gehoord en gezien, behalve die van fotografen. Marleen Daniels mailt dit.

Sinds vorige week is na de aanslag op 13/11 in Parijs de wereld veranderd. Via tv, radio, kranten (papieren & digitale versies)  kregen we alle mogelijke meningen te horen. Maar hoe zou een fotograaf zich uitdrukken. Bellen naar fotograaf en Wifty Marleen Daniels. Nog niet zo heel lang geleden trok deze straffe Wifty naar oorlogsgebied om daar de tijdsgeest vast te leggen.

Van mode-catwalks naar oorlogsgebied. Van glamour tot een realiteit die wij met de beste wil niet kunnen indenken. Fotografe Marleen Daniels heeft ontzettend veel gezien en koos één foto uit haar archief als haar reactie op de gebeurtenissen.

“Ik ben op zoek naar een beeld dat de gebeurtenissen van de afgelopen dagen wat uitleg verschaft. Meestal valt er mij wel iets te binnen: in bed, bij de koffie, achter de computer, in de auto… en die ene foto die ik lang geleden maakte en op een vreemde manier altijd wel terug in de ‘picture’ komt.

Het onderwerp boeit mij mateloos. Niet het terrorisme maar de manier waarop mensen (immigranten) hun weg proberen te vinden in onze of een andere complexe samenleving.

Als Limburgs kind woonde ik naast een kantine waar begin jaren ‘60 Turkse en Marrokaanse gastarbeiders kost en inwoon vonden. Ze kwamen werken in de koolmijn. De kantine werd uitgebaat door een Grieks gezin, de oudse dochter Evangelista werd mijn beste vriendin, haar broers speelden met  die van mij. Mijn moeders boezemvriendin, Alice werd verliefd op Ali, een mooie grote donkere man.

Regelmatig werd er een schaap geslacht, we hoorden het blaten en gluurden dan voorzichtig over het hoge muurtje dat onze tuin van de kantine scheidde. De exotische geuren die later uit de keuken kwamen en de overschotjes die we ‘s anderdaags mochten proeven, hebben mij de goesting gegeven om te reizen, op zoek te gaan naar de geuren en kleuren en de mensen in die boeiende culturen.

Tijdens mijn zoektocht naar de juiste foto kom ik terecht in 1988, toen ik een reportage maakte over de terugkeer van een Turkse familie naar hun thuisland. We waren een week onderweg – van Beringen naar Trabzon – en werden als prinsen ontvangen in hun huis aan de Zwarte Zee. Maar de kinderen konden er niet aarden en na 4 maanden kwamen ze terug om definitief in Belgie te blijven.

Of de foto van een ploeterende boer in Egypte, in de jaren 90. Een middeleeuws tafereel van een man die met een houten ploeg het land bewerkt terwijl een stroom lichtgeklede toeristen hun Nijlsloepen afstappen om een antikiteit te bezoeken.

In mijn hoofd zitten ook de foto’s van kinderarbeid, legers kinderen in Egypte, Turkije, Libie, India, die 7/7 aan het werk zijn zonder lichtpuntje in hun armoedige bestaan.

Is het dan verwonderlijk dat deze mensen op zoek gaan naar een beter leven om nog maar te zwijgen van de conflicten die ze proberen te ontvluchtten en de bakken foto’s die ik in mijn archief heb om dat te illustreren.

Tenslotte viel mijn oog én keuze op ‘De Engel’ (met in mijn achterhoofd Gabriel, de aartsengel. Ik ga niet beginnen preken hoor, of religieuze praatjes verkopen.)

Hij of zij (engelen zijn androgyn) is in het jodendom, de islam én het christendom de goede boodschapper en de beschermheilige van ‘communicatie’.

Gabriel of Jibril is ook één van de hoofdrolspelers uit de ‘Satanische Verzen’, het boek van Salman Rushdie dat in 1988 met veel oproer gepubliceerd werd. Rushdie, zelf een moslim ‘immigrant’ uit India, schreef het boek met vervreemding, ontworteling en metamorfose in zijn achterhoofd. Het is het verhaal van elke migrant gedesillusioneerd in beide culturen, zowel van hun oude als hun nieuwe thuisland.”

Wie is Marleen Daniels?
Fotografe Marleen Daniels brengt haar professioneel leven door tussen twee uitersten: aan de ene kant de fashion catwalks en aan de andere kant de oorlogsgebieden. Haar werk verscheen in de meest toonaangevende magazines zoals Paris Match, Newsweek, Time, El Pais, Max, National Geographic, New York Times, Standaard Magazine e.a.