Toen we twee weken geleden uitgenodigd werden voor nog een interview over ons boek mochten we zelf kiezen waar.
Om 10 uur op het terras van café Hopper in Antwerpen leek ons wel wat, het beloofde goed weer te worden, en het is een fijne plek om wakker te worden. Tja, zeg nu zelf, 10 uur ’s morgens, dan zijn onze slaaprimpels nog heel zichtbaar! 😜
Ok, dat rode jasje dat we twee jaar geleden droegen op de boekenbeurs, dat leek gepast.
Het interview verliep vlot, de journaliste was net 50 geworden en ze liet zich graag verwelkomen als frisse Wifty. Ze was daarnaast ook single, ze had ons nieuwe boek gelezen en was enthousiast. We hadden er een fan bij.
De fotografe zou aansluitend langskomen. Of we met een glaasje witte wijn op de foto wilden? Sure! De zon stond hoog, de schaduwen vielen lelijk. We weten uit ervaring dat het middaguur zowat het slechtste uur van de dag is om foto’s te maken. Maar de deadline lonkte en er was geen andere optie.
De jonge, frisse fotografe kwam heel dichtbij met haar fototoestel. Géén close-ups please, en graag onze schoenen erbij, gilden we verschrikt. Dat is onze veiligheidsperimeter. 😂 Er werden een 50 tal foto’s gemaakt, midden op straat, aan dat mooie standbeeld in de buurt, in het groen achter de hoek. Of we de selectie mochten zien voor publicatie? Tuurlijk.
OMG, help, de foto’s waren … euh … confronterend. Dat is een elegant woord voor ‘slecht’. Je zag elke rimpel en die donkere wallen onder onze ogen, wow, waren die altijd zo opvallend? Alsof er een tram over ons gereden was. Niet voor publicatie vatbaar, besloten we. Dus vroegen (eisten) we heel vriendelijk (kordaat) of we zelf een andere foto mochten aanleveren. Eentje waar het licht wel goed zat en waar de tand des tijds minder zichtbaar was.
Gelukkig begreep de kersverse Wifty ons en kregen we onze zin. Deze foto is de enige die we mooi vonden en die we niet ritueel vernietigd hebben. 🔥 Hier zitten we met ons glaasje wijn in de hand in het gedempte, flatterende licht van de zonneluifel, het interview is net achter de rug en we staan op het punt om de fotografe te volgen naar die verdoemde plek in de zon. Onze slaapoogjes zijn nog goed zichtbaar. De slaaprimpels minder.
Omdat onze schoenen mee op de foto staan natuurlijk, haha! 😂