Marcio & Cristina
Cristina runt samen met haar man Marcio een zalige B&B op het strand van Bahia in Brazilië. Daar leerde ze dat het woord “even” niet bestaat.
Even…
De deur van het bankkamertje kon net ver genoeg openen om binnen te geraken. Dat was een slecht voorteken. De laatste van de twintig wachtenden wist me te vertellen dat zij er al minstens een half uur stonden. Dat er geen beweging scheen te komen in de zaak en al helemaal niet in de deur naar het kantoor van de enige bankbediende.
Toen ik me zuchtend in de rij voegde besefte ik weer eens dat het woord “even” in Bahia niet bestaat. Wil je hier verblijven, schrap het dan gelijk uit je dictionnaire, je hebt het niet meer nodig.
Om “even” een documentje, een telefoonaansluiting of een bankverrichting te gaan regelen, trek je een dag uit. Als het echt vlot gaat, een halve. Wil je vrij blijven van frustratie, plan dan nooit meer dan één zo´n activiteit op dezelfde dag. Kan je in één ruk je rijbewijs gaan verlengen en een bankrekening openen, besef dan hoeveel geluk je hebt en dank ervoor.
Heb je “even” voor mij?
Het zag er niet naar uit dat het een geluksdag zou worden. Om te beginnen is er van mijn bank hier in de regio geen agentschap, dus de service is al niet optimaal. Alles speelt zich af in een kamertje van vijf op vijf met daarin een (meestal kapotte) bankautomaat, drie stoelen, een airco en een deur naar het kantoor van de bankbediende.
Daar gebeurt het, daar ligt de verlossing
Vorige week stond ik in de wachtrij om een niemendalletje te regelen. Een connectie van de rekening op internetbankieren, meer niet, vijf minuutjes werk. De opdracht werd, na een uurtje wachten, dan ook vlot en vriendelijk uitgevoerd. Jammer niet zo goed, want er viel voor mij achteraf niet meer online te bankieren. Volgens de informatie op het net was dit probleem via de gratis klantentelefoon zo “even” op te lossen.
Dus geen verplaatsing, geen wachtrij, gewoon een gratis nummer waar ik helaas doorverwezen werd naar een betalend nummer. Daar kreeg ik een eindeloze uitleg over hoe alles werkt, moest ik nummers en codes opsommen en intoetsen en kwam ik eindeloos op een wachtlijn. Toen het er eindelijk op leek dat ik zou doorverbonden worden verbrak de verbinding. Het was blijkbaar weer niet “even” op te lossen.
Geduld is de mooiste deugd in Bahia.
Daar stond ik dus opnieuw mijn buik in te houden om zo toch een beetje aan ruimte te winnen. Het uur dat vervolgens voorbij ging werd gevuld met het vertellen van sensatieverhalen, het tappen van flauwe moppen, het delen van snoepjes en het bekijken van elkaars rekeninguittreksels. Bankproblemen werden uit de doeken gedaan terwijl er, turend door de matglazen scheidingswand, werd gespeculeerd wat de klant in het kantoortje zat uit te vreten. Opent hij een rekening? Nee, daar duurt het te lang voor, hij sluit vast een verzekering af of een lening… Hij is niet eens gaan zitten, dan zal het snel gaan, “even “ iets regelen.
Zo werkt het in een Bahiaanse wachtrij
En toen arriveerde het geldtransport. Commotie alom, want wat nu met onze aller veiligheid? Geen nood, twee tot aan de tanden gewapende mannen postten zich wijdbeens en met het machinegeweer kruislings over de borst voor de deur en twee anderen wurmden zich door de mensenmassa het kantoortje binnen. Maar ook zij hadden geen geluk want de, toevallig vervangende bankbediende, kende de code van de kluis niet. Er moest “even” gewacht worden op iemand van het hoofdfiliaal, want kluiscodes geef je niet zomaar via de telefoon door.
Twee gewapende mannen postten zich wijdbeens voor de deur.
Al die tijd, anderhalf uur ongeveer (het filiaal ligt op een 100 km slechte weg), bleef de geldwagen met draaiende motor voor de deur staan. De gewapende mannen waren op de hoek “even” een stukje gaan eten. Het was al middag.
De wachtrij was intussen flink verkort en daar was net mijn beurt toen de bode met de kluiscode arriveerde. Even leek het erop of klantenservice afgeblazen zouden worden voor die dag en dat kon ik niet laten gebeuren. Ik zou niet vertrekken voor ik weer kon internetbankieren. Ze moesten dan nog maar “even” wachten met dat geld, vond ik.
En omdat in Bahia, ondanks het meestal vierkant draaien van de bureaucratie, de klant nog koning is, werd mijn probleem opgelost. Een beetje vreemd wel, met een wijd openstaande kluisdeur vóór mij en twee zwaar gewapende mannen achter mij.
Gelukkig duurde het maar “even”.
0 Comments