Ik kreeg dit boek onverwachts cadeau. De persoon die het me gaf, heeft zich laten inspireren door de titel. ‘Elke.Dag.Een.Feest.’ Ach, hoe lief. Wie smelt daar niet voor?
Eigenlijk zou iedereen dit in de praktijk moeten omzetten. Of het tenminste proberen. Voor de rechttoe rechtaan zielen zal het waarschijnlijk belachelijk overkomen. Frankly, my dear, I don’t give a damn.
“Plezier maken quoi.
Jezelf carrément uitlachen.”
‘Feest’ hoeft echt niet meteen vertaald te worden in boenkboenk muziek, 1000-den toeters en bellen, zware party’s, katers… Dan denk ik dat je het niet helemaal snapt. Het ‘feest‘ ligt -zoals steeds – in hele kleine dingen. Plezier maken quoi. Jezelf carrément kunnen uitlachen. Kijken naar de wolken. Filosoferen met vrienden. Voeten in het zand en niks doen…
Mijn vader. Voor hem is het leven een langgerekt feest. Ik heb het niet anders geweten. ‘Een dag zonder lachen is een dag dat je niet geleefd hebt.’ En ik verzeker u dat die man daar geen enkele moeite voor moet doen. Het komt vanzelf. Die man heeft dat in zijn DNA.
Als ik langskom, zegt hij: ‘Elke keer als ik jou zie is het feest.‘ (Dat zegt hij natuurlijk ook tegen zijn andere kinderen. Haha.) Mijn kinderhartje gloeit. Dan stuurt hij me de wijnkelder in. De ene keer is het smullen van een lekkere prosecco. De andere keer gaat een heerlijk fris wit wijntje er vlot in. En mijn moeder kijkt, nipt van haar glas en ziet dat het goed is.
“Vanaf je 50 zou je
de feestkaart moeten trekken.”
Belachelijk? Ik denk het niet. Zeker vanaf je 50 zou je de feestkaart moeten trekken. Observeer de positivo’s eens onder ons. Ken jij één positivo met weinig vrienden?
Elke dag een feest! Ik wens het elke nieuwe Wifty en àndere wifties & mifties als levensmotto toe.
0 Comments