Wifty lezen, doet rare dingen met een mens. Zoals een flashback krijgen naar   … je eerste behaatje. 

Zo grappig om vast te stellen dat onze blogposts diep weggemoffelde herinneringen triggeren. Wifty Guest Hilde (52) maakte zo’n sprong van ‘Breien in de 80-er jaren’ naar de (gedwongen) aankoop van haar eerste behaatje. En dat brengt ons naar …

Waar was jij bij de aankoop van je eerste behaatje?

99% van de vrouwelijke bevolking herinnert zich dit feit alsof het gisteren was. Elke vrouw weet precies waar zij was en met wie. Met wat beetje moeite ook hoe het eerste behaatje eruit zag.

Mijn moeder maakte er alleszins een plechtig momentje van. Althans dat probeerde ze want welke dertienjarige ziet uit naar dat awkward momentje in het pashokje.

Welke puber wil graag een vreemde vrouw aan haar onzeker lichaam laten komen? Gelukkig was het een ontzettend lieve en discrete mevrouw die deed alsof ze niet keek. ;-)

Maar ik was tevreden met die belangrijke aankoop. Het was een mooi wit modelletje met beetje kant en broderie. Kleuren, motiefjes en leuke prints bestonden niet voor jonge meisjes van 13. Vooraan was er een zwart plastic poesje, het logo van het merk dat ik nu ben vergeten.  Zodra ik dat onding gewoon was, kwam het trots showen in de klas. Knoopje ter hoogte van het poesje open en … zie eens. En nu ik eraan denk: ik had dus een pussy-behaatje! Toen een pussy-beha, nu een pussy-hat!

Maar niet iedereen ervaarde een joepie stemming. Bij Wifty Guest Hilde ging het er veel eenzamer aan toe:

Bij Textiel De Block

“Als het over mode gaat, beperkt mijn herinnering zich tot de kledingwinkel tien meter verderop in de straat. Textiel De Block. Niemand in het dorp noemde de winkel zo. Het was ‘bij Marcel en Denise van Jannekes’. Janneke heb ik nooit gekend, Marcel en Denise des te beter. Ze verkochten -zeg maar- alles.

Ondergoed en huishoudlinnen, maatpakken en truien voor mannen, rokjes en bloesjes en kleren voor dames, kinderkledij. De opkomst van de confectie aangeboden op een oppervlakte zo groot als mijn keuken.

Vasa, zegt je dat iets? Vandaag denk ik dan aan crackers, toen waren dat kartonnen dozen waarin alles netjes lag opgestapeld. Zo ook de A-cups.

Ons moeder had een geboortegeschenkje nodig. Bij Jannekes werden mooie doorkijkdozen met lakentjes verkocht. Het gebroderiede beertje of engeltje of bloemetje kon je mooi door het doosje zien. Topcadeautje. Mijn zus en ik gingen altijd graag mee voor zoiets. Want soms hadden Denise en Marcel ook bijouterie of portemonneekes en af en toe mochten we iets uitkiezen… Die dag was ik mee.

Eerst de beertjes, dan de eerste soutien

Ik had totaal geen vermoeden van wat me te wachten stond en als een onbeschreven blad liep ik hoopvol met ons moeder mee. Het werd een broderietje met een beertje in kleur. Heel mooi. Denise was nog bezig er een mooi pakje van te maken toen ik plots hoorde dat ons Hilde aan haar eerste soutiens toe was. Mijn wereld stond stil. Want net op dat moment komt de zoon van de bieruitzetter binnen, lege bak halen, volle terugzetten. Mijn wereld stortte in. Wat als… die dat had gehoord! OMG, nooit of nooit kon ik me nog buiten vertonen! Die moeder van mij…!

De jonge bierman wisselde bakken en Denise nam de A-cup-doos. Ik heb niet durven kijken. Ons moeder koos een wit ding met hartjes. Nu ik er op inzoom: zelfs met een beetje vulling. Die hoef ik intussen niet meer. Het ging in een papieren zakje en thuis vervolgens in de kast.

Het was een van mijn eenzaamste zaterdagen ooit

Na het zaterdagbad haalde ik het uit en probeerde het aan. Want passen, dat was niet nodig gebleken, de maat zou wel goed zijn geweest. Het was een van mijn eenzaamste zaterdagen ooit. Geen moeder om dicht te maken – klanten in de winkel – en de zus en vooral de broer toch maar even op afstand houden. Ik schaamde me diep.

Zouden de vriendinnen zien dat ik zo’n ding droeg? Dat ik dit moest dragen, van ons ma? Kon ik ooit nog wel een licht bloesje aan? En wat als ik dat ding niet aan of uit kreeg voor de turnles? Moest het onder of boven het turnpak?

‘Textiel De Block’ is verdwenen. Ook de bierronde bestaat niet meer. Maar altijd als ik de nu gepensioneerde bieruitzetter zie, moet ik de neiging onderdrukken om het hem te vragen: herinner jij je nog, die dag, zoveel jaar geleden, bij Denise en Marcel van Jannekes….? Ik denk van niet, maar je weet toch nooit…” #hildedebrandt

ann@wifty.be