Ik zit te lunchen met een vriendin, lekker bijkletsen. Dat is het bijzondere aan boezemvriendinnen, er is altijd iets te vertellen, hoe vaak we elkaar ook zien, of hoe vaak we ook aan de lijn hangen…
Twee tafeltjes verder, schuin links van ons, zitten drie mensen aan de soep. Twee vrouwen en een man praten over het werk, het zijn collega’s. Ze doen iets met architectuur, hoor ik. Eén van de twee vrouwen zit daar met een ferme decolleté.
Maar écht een prachtige decolleté!
Ik kijk terug naar mijn vriendin en we praten verder over de mooie Picasso reportage die we een paar dagen eerder zagen.
Maar tijdens het eten van mijn pompoen-pastinaak soep dwaalt mijn blik af naar links en duikt terug het decolleté in. Zelden zo’n mooi decolleté gezien.
De vrouw in kwestie is rond de veertig, schat ik. Een natuurlijke schoonheid die zich goed in haar vel voelt, dat zie je. Haar borsten zien er ook natuurlijk uit en ze ogen heel gezond én gelukkig.
Gelukkige borsten? Jawel, daarmee bedoel ik dat ze niet gevangen zitten in een push-up beha, de vrouw doet geen moeite om haar mooie borsten tegen elkaar de duwen of omhoog te trekken. Ik vraag me zelfs af of de vrouw überhaupt een beha aanheeft. Zo relax en blij zien haar borsten eruit :-).
We praten verder over de muzen van Picasso, over zijn kleinzoon die in Brussel een kunstgalerie heeft en sluiten af met een warme appelsap met gember.
Bij het naar buiten gaan stop ik even aan het tafeltje schuin links, ik kan het niet laten…
“Mevrouw, wat hebt u een mooi decolleté!” flap ik eruit.
“Ooooh bedankt!” reageert de vrouw en ze glimlacht breed.
“Het is geen liefdesverklaring” lach ik terug, ‘Ik zie gewoon graag vrouwen die van hun borsten houden en dat op een mooie manier tonen.“
“Wat een compliment, zo lief van jou!‘” zegt de vrouw.
“Graag gedaan! Ik ben er zeker van dat Picasso er ook zo over denkt!” flitst er door mijn hoofd :-)
Feels so good!
0 Comments