Lieve wifties,

Ooit onverwacht gepakt geweest door een half dier, half mens, tussen verf en borstels en canvas in een wilde omgeving van onkruid tot papaverbloem? Nee, natuurlijk niet.

Mét je kleren aan? Ook je schoenen? En overjas?

Ach…. ik zou zelfs vrijen met je overjas alleen… Zo’n verlangen heb ik, maar ik ben geen mens meer, een leven van hebzucht, geldzucht, carrière- en werkverslaving hebben mij versteend. Mag ik toch uw overjas even zien?

Niet gechoqueerd zijn, hé. Ik richt me enkel tot wifties die nog enkele seconden langer dan de fatsoenlijke norm een man in de ogen kunnen kijken. Tot de ware zangvogel wifties dus, de overlevers, de kanaries die nog kunnen lachen met de vele gebreken van een man, nog kunnen liegen zonder te blozen en daardoor een vent totaal gek krijgen. Wifties met boezemvriendinnen die pas gelukkig zijn als ze het geluk van hun beste maat kunnen delen.

Meisjes die houden van mysteries, intriges, die eeuwig vijfendertig blijven en hoe langer hoe zotter en gevaarlijker. Weet je ik ben uit noodzaak celibatair en fanatiek, maar zo’n Wifty kan mijn testosteronproductie opdrijven tot mijn stenen lijf uit elkaar spat in grint, glasscherven en stof. Tot de ondergestofte bloemzaden uit mijn spleten opspringen en stralend openbloeien tot hun zaad door de zomerwind wordt verspreid om te kiemen op de andere bergen.

Lieve vriendinnen, beklim me, liefst in het licht van de ondergaande zon, tier, roep luid mijn echo zal uw kreten herhalen en herhalen en herhalen, honderd keer, nee duizend keer… Tot u mijn top bereikt en u uitgeput met uitgestrekte armen op mijn flanken vrede vindt, want geen mens die mij ooit beklommen heeft is zonder serene gemoedsrust weer afgedaald. En weinigen zijn een tweede keer teruggekeerd. Trop is teveel. Ik weet het. Mijn authenticiteit is mijn charme, charisma, mijn ongeordende wildgroei, mijn duizenden jaren ervaring, miljoenen herinneringen aan dit kleine eiland dat ik ken tot in de bodem, zijn mijn inspiratietank.

Iedere morgen maak ik u deel van mijn stille weemoed via die stomme facebook, laat alstublieft geen gelegenheid voorbij gaan om over mijn stil verdriet te fantaseren, maar noem mij nooit ‘schatje, ik ben een rots en heb een hart van kalksteen, gebruik me maar hou niet van me, het zou me verwoesten. U moet zelfs niet eens aanwezig zijn, in gedachten ben ik klaar met deze wereld en wacht op een meteoorinslag die me meevoert naar een beter universum. Op dat gebied zijn bergen kinderen, in tegenstelling tot jullie wifties die pas gelukkig zijn als iemand u bewijst dat u content kunt zijn met wat u bent.

Getekend: De Berg

Foto: eigendom van Ivan Heylen, gepubliceerd met zijn toestemming.