Er zijn dagen dat je het noorden serieus kwijt bent

Vandaag is zo een dag.

Zondag 9.47u. De gsm gaat. Ik zie op de display ‘Hélène’.  Ik swipe open en weet het meteen. Een schorre kuch en ik zeg ‘och…’. ‘Ja, Roger is overleden. Vanochtend om 7u. Zachtjes.’

We praten. We delen onze intense gevoelens. We beseffen dat we de vorige dagen iets ongelooflijks hebben meegemaakt. Dat we samen met Roger een onbetaalbare ervaring hebben gedeeld.  We kunnen amper uitdrukken hoe intensief we aan het sterfbed van hem aanwezig mochten zijn.

Hélène en ik putten kracht uit elkaars woorden, vriendschap en liefde. Woorden van onmacht. Maar vooral van dankbaarheid. Dat Roger en Anita ons hebben toegelaten in deze bijzondere beleving.

Vorige week woensdag hebben we hem nog de rolstoel ingepraat – met dank aan de aanwezige mannen die hem zachtjes in de rolstoel tilden. Een dik kussen en een warme plaid deden de rest. In de tuin vonden we een magnifiek plekje. Roger verwittigde ons dat hij het zeker geen 5 minuten ging uithouden. Het werden 25 minuten. En meer. Hij trok zijn warme muts van zijn hoofd en genoot van het zonnetje. Pas toen zagen we hoe lelijk de kanker zijn lichaam teisterde.  Terwijl we keuvelden, denderde achter ons een goederentrein voorbij. Snelheid en stilstaan. Tegenover elkaar.

De typische guitige twinkel in zijn ogen viel me op. Hij fluisterde: ‘Stel je voor dat ik zou genezen, dat zou wat zijn. En dat dan delen… waw…’.

Dit beeld van woensdag zal ik blijven koesteren. Wisten wij veel dat het zijn laatste ‘goede’ dag zou zijn. We namen afscheid: ‘Tot zaterdag Roger. Dan brengen we terug die lekkere frambozentaart mee.’  Vorige zaterdag had hij nog zo gesmuld van die taart. Wisten wij veel dat het zijn laatste zaterdag zou zijn…

Vanaf donderdag moest hij loslaten. Hij gleed in een coma. Te snel. Zondagochtend 7u was het voorbij.  Thuis.

Na het telefoongesprek ben ik een lange wandeling gaan doen met de hond. Ik hoorde de soundtrack van de lente en zoog mijn longen vol met zuurstof. Ik voelde me triest. Omdat doodgaan zo… ellendig is.

Roger kan dit niet meer horen, beluisteren. Ook mijn overleden geliefden kunnen dit niet meer meemaken. Straks of morgen zal ik dat ook nooit meer horen. Al die kleine geluidjes. Een blad dat dwarrelt door het briesje. Het verre geluid van een vliegtuig. Het geruis van de snelweg. Een blaf. Een fietsbel. Mijn hond staat plots stil en kijkt me aan. Zijn baasje doet nu wel heel vreemd vandaag.

De idee dat je deze geluiden nooit meer ga horen of je kinderen nooit meer kan vastpakken en kussen is een gedachte om zot van te worden. Het knijpt mijn strot dicht. Ik wil niet doodgaan.

Soms schiet ik wakker van pure doodsangst. Ik weet dat doodgaan bij het leven hoort maar o wat hààt ik het.

Gelukkig is er Facebook! Als troost.  Facebook op zijn sterkst. De stroom aan steunbetuigingen blijft komen. Mooi. Warm. Sterk. Plezant. Troostend. Ontroerend. Roger, moest je het allemaal kunnen lezen, amai….

Roger Dyckmans: topfotograaf, topmens.
Ik leerde hem kennen nadat ik deel uitmaakte van het Flairteam.

In zijn waanzinnig knap herenhuis in de Van Schoonbekestraat, op 10 meter van de Flairredactie, zag ik een fotograaf aan het werk die in no time iedereen kon geruststellen. Ook mijn kleine dochter van amper 2 jaar oud vertrouwde hem op slag toen ze minimodel stond voor de zelfmaakmoderubriek.

In zijn tuin leerde ik alles van camelia’s. Een van mijn favoriete bloeiers.

Enkele jaren geleden riepen Hélène en ik dat Roger Dyckmans de ideale Wifty-fotograaf zou zijn. En we kregen gelijk. De ‘We are Wifty’-campagne is ongeëvenaard.

Hélène en ik hadden nog zoveel plannen met, voor en door Roger. Hij had ook nog zoveel plannen.

Vandaag kreeg ik een telemarketeer van Bofrost aan de telefoon. Tijdens zijn verkoopspraatje dat ik maar half hoor rommel ik tussen papier op mijn bureau. Plots vind ik een notaboekje met daarin volgende kribbel: ‘Extra checken bij Roger wat zijn dagprijs is en zijn beschikbaarheden!’

(@Ann)