Pensioen? Klinkt vies, kunnen we daar een ander woord voor bedenken? Idealiter zou je je job zo graag moeten doen dat je niet op je pensioen zit te wachten. Maak van je hobby je werk, dat is onze visie. Maar toch komt daar dat moment dat je wil of moet stoppen met werken. Niet dat je bij de pakken gaat zitten, er is nog zoveel te doen. Maar dat afsluiten van een lange, actieve loopbaan doet toch iets met je…
We vroegen Anne Marie (62) om een dagboek bij te houden over de laatste 7 dagen van haar loopbaan.
Anne Marie werkte 43 jaar in de mode, waarvan 23 jaar bij L’Héroïne in Brugge, een befaamde verzamelplaats voor Belgische ontwerpers.
Wie is Anne Marie (62)? Kinderloos, LATrelatie met Peter sinds 1998, antiek- en brocantehandelaar van 1977 tot 1985, sindsdien werkzaam in de verkoop van niche en high level schoenen en kleding, nieuwsgierig, leergierig, er is quasi niets wat haar niet boeit, dol op literatuur, cultuur, art in vele vormen, sociaal netwerken, muziek in de meest uiteenlopende stijlen, modellen werk, styling, decoratie, rommelmarkten, mix en matchen van kleding en accessoires, customizen, voor oude motoren en wagens slaat haar hart een slagje over, dancing the night away, brainstormen en mental freewheelen met vrienden en uiteraard niet te vergeten, zoals elke rechtgeaarde AbFab-ber, af en toe eens duchtig in de bubbels duiken. Kort samengevat: Anne Marie leeft voor en door schoonheid en houdt van mensen en omgaan met mensen, maar ook van poezen en honden, ze droomt van een tuin met verloren gegane ouderwetse planten en bloemen én een moestuin, lekker koken wil ze nog leren, acteren ook, en tango dansen… Reizen is echter (nog) niet aan haar besteed, ze leidt thuis al een meer dan een nomadisch leven…
Anne Marie: “In mijn geest kan ik me overal verplaatsen, in mijn hoofd ben ik vrij en reis ik naar verborgen werelden. Ik hou van het leven en leef voluit tot in de toppen van mijn tenen en tot in mijn diepste vezels. Ik voel me rijk in geestelijke materie. I count my Blessings, again and again. Een laatste groet voor zij die zich aangesproken weten: Blessed Be.”
Dagboek van Anne Marie over de laatste 7 dagen van haar loopbaan:
Vrijdag 25 augustus 2017
D A G 7
De laatste 7-daagse van mijn loopbaan gaat vandaag in. Meer dan ooit voorheen, geniet ik ten volle, tot in het diepste van mijn vezels, van mijn job, misschien omdat ik me van de eindigheid haarscherp bewust ben nu. Ik wijd me super gefocust aan mijn taken: enkele vitrinekastjes mooi herdecoreren, het vloeit door mijn vingers en ik bewonder het geslaagde resultaat. Na 23 jaar speel ik met die attributen. Ik ben écht into the moment.
Sinds een tweetal weken komen mijn lieve klantjes afscheid nemen en me uitzwaaien. Ik voel me sterk. Hyper sensitief en sentimenteel zoals ik doorgaans ben, geef ik nu geen krimp en laat ik geen traan. Alleen een zalig geluksgevoel en voldaanheid overheersen. Zoveel liefde en genegenheid voeden mij. Men komt me uitwuiven, geschenkjes en kaartjes afgeven, en ze komen merendeel uit een onverwachte hoek, aangenaam verrassend.
Ik tel mijn zegeningen.
23 jaar mocht ik onafgebroken en met volle overgave op de barricaden staan in een baanbrekende job in de mode, meer specifiek, de Belgische ontwerpers. Ik doe mijn job met drive en passie tot de laatste nanoseconde. En straks… als het schooljaar een aanvang neemt, begint voor mij de eeuwige vakantie.
Zaterdag 26 augustus 2017
D A G 6
Mijn laatste zaterdag als verkoopster bij L’Héroïne, mijn thuishaven tijdens meer dan de helft van mijn actieve loopbaan: in totaal 43 jaar.
Deze morgen zoals zovele keren, komt mijn oudste klantje me bezoeken. Maar vooral komt ze haar outfit en combinatie showen. Daar geef ik dan punten op. Meestal is dat 10 op 10.
94 lentes telt ze. Ze doet me in héél veel denken aan Iris Apfel: beiden in velerlei opzichten inspirerende en intelligente vrouwen.
Na al die tijd grotendeels met en voor vrouwen te hebben gewerkt, heb ik zo mijn bedenkingen waarover ik niet zal uitweiden. De goden hebben hun getal, er is diversiteit en dat is goed. Mijn aandacht ging en gaat uit naar positieve sterke vrouwen. Ik heb er me altijd kunnen aan optrekken en vice versa. Het mesje snijdt aan weerskanten, het is een wisselstroom. Het boeit me om vrouwen op te vangen en te begeleiden met hun lief en leed, hun goede en kwade dagen, en te luisteren en mijn visie op de dingen mee te geven.
Ze komen graag, zeggen ze, en ook dat ze me wreed gaan missen. Ik hun ook. Van de meeste ken ik de levensloop en wel en wee. Sommigen zijn vriendinnen geworden voor het leven. Met anderen heb ik een innige spirituele band ontwikkeld. Nogmaals tel ik mijn zegeningen.
Zondag 27 augustus 2017
D A G 5
Rustdag vandaag. Ik reflecteer en bedenk dat mijn leven meer over doornen dan rozen is gegaan tot dusver. Hoewel het me altijd heeft toegelachen omdat ik het toelachte, en het lachte terug.
Straks een rommelmarktje afstruinen, mijn favo bezigheid op zondagmorgen.
Binnen aftelbare dagen een zee van tijd. Ben nu al gestresst om dat ik tijdstekort vrees. Agenda september staat al eivol, mocht de maand 100 dagen tellen, dan nog… Ik realiseer me dat er ontelbare dagen komen met evenveel te grijpen kansen die ik met beide handen gretig zal aannemen.
Me-time breekt eindelijk aan. Ik kan het nog steeds niet goed plaatsen. Mijn op stapel staande plannen swingen de pan uit. Ik zal moeten inbinden vrees ik.
Ik begrijp niet goed dat men me telkens weer vraagt wat ik ga doen met zoveel tijd. Een vraag die nooit in me zou opkomen om ze aan iemand te stellen. De verveling slaat nooit toe. Een lummeldagje is nooit een verveeldagje. En zo wil ik het houden.
De tijd is eindelijk aangebroken waarin ik alle leuke dingen kan doen waarvoor vroeger nooit tijd was, en het zijn er zoveel, écht héél veel .
Bijklussen ga ik ook doen om mijn karig pensioeninkomen wat op te krikken. Niet meer in de modesector, nee, iets totaal anders nu, iets artistiek, cultureel, in die richting dus. Ik heb vage plannen, nu ze alleen nog concreet realiseren. Hints, tips en voorstellen zijn meer dan welkom.
Foto: Kaat Puype voor de Standaard Magazine.
Maandag 28 augustus 2017
D A G 4
De emotionele stress neemt me stormenderhand in. I went with the flow so far; tenminste dat dacht ik. Nu kan ik niet meer om mijn stress heen.
Une nuit blanche met migraine, ménière en maagpijn.
Ik had het kunnen weten dat het me danig zou raken en parten spelen. Ik bleef er al te koel onder, voor mijn doen althans, en dat was verdacht.
23 jaar op dezelfde werkplek. Daar trek je niet zomaar een streep onder. Ik had het voorrecht om in een avant-garde modebranche te werken. In de loop van al die jaren ontmoette ik, en werkte voor tal van iconen in de modewereld: Dries Van Noten, Ann De Meulemeester, Anneke en Filip Vandevorst, Christian Wijnants, Jurgi Persoons, Jenny Meirens, de dames Wouters en Hendrix, Nadine Wijnants, Christa Reniers, Kaat Tilley, Mr. Maison, Anna Heylen, Martine Goethals, om er maar enkele te noemen. Het heeft een impact op je leven en het heeft me mede gevormd tot wie ik nu ben: reeds geruime tijd Wifty met een ruime kijk op de dingen, nog steeds vol verwondering in het leven staand, reikhalzend uitkijkend naar nieuwe ervaringen en uitdagingen en nog steeds niet voor één gat te vangen: in for allmost anything.
Dinsdag 29 augustus 2017
D A G 3
Mijn laatste vrije dag op het werk. Ik sta zoals altijd op om half acht, bel mijn bejaarde moeder. Maak me op om de boodschappen te doen voor haar en mezelf. Vul de dag met bezigheden die iedereen heeft op vrije werkdagen: huishoudelijke beslommeringen en karweitjes. Deze avond een apero met twee vriendinnen op een zomers terrasje.
Woensdag 30 augustus 2017
D A G 2
Bij het ontwaken voel ik me ziek, duizelig, migraine en weer maagpijn. Sneu, zo kan ik niet genieten van mijn voorlaatste werkdag. Toch gaan werken, puur op karakter. Ik sleep me door de dag. Enkele lieve klanten weten me op te beuren, en te weten en te zien dat ik ze weeral naar huis zie gaan met prachtige outfits, haalt me er daadwerkelijk bovenop als tira mi su, letterlijk dan.
Tegen de avond gaat het merkelijk beter, ik ondervind weer eens dat werken deugd kan doen. God, wat ga ik dit hier allemaal vreselijk missen, dit Walhalla van schitterende tijdloze en duurzame kleding, liefdevol ontworpen en gemaakt door topontwerpers.
Foto: Kaat Puype voor de Standaard Magazine.
Donderdag 31 augustus 2017
D A G 1
Een onwezenlijk gevoel maakt zich van me meester. Ik maak me de laatste maal klaar om te gaan werken, en ik maak er ietsje meer van dan anders, aandacht besteden aan mijn outfit en accessoires en voor deze keer hou ik het bij sober.
Raar, héél raar, ik ben er en ik ben er niet, alsof ik in een filmscenario terecht ben gekomen, alsof alles gebeurt buiten de werkelijkheid om met iemand anders, niet met mij.
De dag is nog jong. Ik popel om eraan te beginnen. Weet eigenlijk niet goed hoe ik me voel en hoe ik me zou moeten voelen ; een beetje als een kind verlangend uitkijkend naar een dag vol verrassingen en emoties, bang ook dat ik het niet droog zal kunnen houden, Kleenex binnen handbereik.
Alles verloopt vlotjes en naar wens tot nu toe. Klanten, vrienden en kennissen komen en gaan met gelukwensen, kaartjes met mooie boodschappen erop en cadeautjes, waaronder enkele flessen champagne. Ze gaan er waarschijnlijk van uit dat ik het in de drank ga slaan, en die kans is niet denkbeeldig deze avond, al was het maar om de schoonheid van het leven te bezingen en te vieren.
Vrijdag 1 september 2017
D A G N U L !
62 jaar jong en het leven lacht me nog steeds toe. Mijn eerste dag vrijheid begin ik met een vroege ochtendwandeling naar de bakker om een ovenverse baguette te halen, die ik, dik belegd met boter, met veel smaak ga oppeuzelen. Ontbijtje zonder tijdsdruk heet dat.
De vrijheid wenkt en verleidt me.
Mijn eerste beslommering is een nieuwe huurwoning vinden, een huis met een ziel en een tuin tegen een betaalbare prijs. Licht en ruimte zijn primordiaal. Mijn vingers jeuken om te beginnen tuinieren. Dit is er het seizoen niet voor. Eerst het huis vinden, inpakken, verhuizen, weer uitpakken, opfrissen, inrichten. Het houdt me al tot na nieuwjaar zoet mocht ik meteen iets vinden, en dat zit er niet zo direct in. In een banaal huis kan ik niet wonen, de zoektocht duurt al anderhalf jaar. Op een dag komt het naar me toe, en die dag komt nader, ik voel het aan alles.
En dan… begint de lente zachtjes te lonken en wacht de tuin op liefdevolle groene vingers.
En dan… en dan…
Jullie horen nog van me. We keep in touch.
PS 1:
“Plus etes en vous” voer ik hoog in mijn vaandel. Eindelijk tijd en ruimte om mezelf dieper te ontginnen en te ontdekken in die hoekjes en kantjes die nooit of zelden betreden werden.
PS 2:
Een menselijke Renaissance door Walda Pairon: “Zo is weer een fase in mijn werk en in mijn leven afgerond, en komt er ruimte vrij voor iets nieuws.
Is dat niet het ritme van elk mensenleven: een periode afsluiten, jezelf hernieuwen en weer verdergaan ?
Een menselijke Renaissance zonder einde.
Het leven is als een lange zwemtocht: terwijl je het water met je armen wegduwt, baan je jezelf langzaam een weg, met rustige maar krachtige slag, steeds weer, opnieuw en opnieuw.”
PS 3:
Ik hoop mijn talrijke zegeningen nog lang te mogen tellen, keer op keer …
