Vandaag op de Dag Tegen Kanker zijn we solidair met alle kankerpatiënten. Vorige week plaatsten we een oproep en vroegen we aan wifties om hun verhaal omtrent borstkanker te delen, dit naar aanleiding van Oktober Borstkankermaand.

We kregen veel reacties, stuk voor stuk aangrijpende verhalen. Niet alleen over borstkanker… 

Kristel, Martine, Linda, Veerle, Inge, Nancy, Isabelle en alle andere vrouwen die ons schreven. Iedereen die met kanker te maken heeft. Wij leven heel erg met jullie mee… Het is een goed idee om een groep ‘Vrouwen met kanker’ op te richten en aan die terugkeer naar het werk moet zeker en vast gewerkt worden. 

Het verhaal van Nancy kon je vorige week al lezen. Hieronder een paar reacties die we op onze oproep kregen:

Martine schreef: “Hoi Hélène, ik heb geen borstkanker maar darmkanker met letsels in de longen waar ik bijna constant chemo voor moet krijgen. Iedereen gaat ervan uit als een vrouw kanker heeft dit borstkanker is. Er is zeer veel aandacht en er wordt zeer veel gedaan voor borstkankerpatiënten (merk ik ook in het ziekenhuis). Heel terecht dat er veel voor hen gedaan wordt, want het is dan ook een grote groep. Maar wij zijn er ook nog. Ik hoor toch stemmen van niet-borstkankerpatiënten die dit ook zo ervaren. Daardoor voelen we ons misschien een beetje in de kou staan. Ik heb ook de indruk dat wij zelf meer op zoek moeten gaan naar mogelijkheden, begeleiding… Terwijl voor borstkankerpatiënten veel meer voor handen is. Nogmaals, goed dat deze initiatieven genomen worden, maar ik zou graag een overkoepelende groep zien van ‘vrouwen met kanker’. Ik onderga de ziekte nu al 5 jaar en ik kan er inmiddels een boek over schrijven…”

Linda luchtte haar hart over haar zus: “Mijn fantastische leventje met man en kinderen werd grondig door elkaar geschud. Vorig jaar werd borstkanker vastgesteld bij mijn jongste zusje. Ik was compleet van de kaart, zo dichtbij, dat verwacht je niet laat ons eerlijk zijn… Nu, een jaar later, heeft zij uitzaaiingen naar het bot en ze gaat door een hel vanwege de pijn die niet onder controle geraakt. Ik sta ermee op en ik ga ermee slapen, het laat mij niet los. Zij is eveneens mama van studerende kinderen die haar nog zo hard nodig hebben. Tot hiertoe waren we optimistisch maar de laatste maanden zijn we heel bang en eerder pessimistisch. Het ergste is dat je niets kan doen om haar te helpen, ik zou er zoveel voor over hebben. Hiermee wil ik iedereen die hiermee geconfronteerd wordt een hart onder de riem steken.”

Veerle liet ons weten dat ze op haar 40ste de diagnose borstkanker kreeg: “Mastectomie, chemo, bestraling, pillen… momenteel ben ik 52 jaar en kankervrij! Ik ga dit weekend meewerken als vrijwilliger bij Kom op tegen Kanker, ik voel me er nog steeds mee verbonden. Ik weet wat een diep dal je meemaakt, maar achteraf is het leven nog eens zo mooi…” 

“Vergeet ook niet die andere vrouwelijke kankers, die veel minder in de media komen, helaas geen ‘maand’ krijgen en nog dodelijker zijn.” reageerde Kristel.

Inge twijfelde of ze haar verhaal zou vertellen: “Ik ben steeds vanaf het begin van mijn ziekte heel openhartig geweest. Het was een deel van mijn therapie. Ook voor advies of steun naar lotgenoten, kan men altijd bij me terecht. 1 keer heb ik mijn verhaal ooit zelf gebracht en ik kreeg er toen zeker mooie hartverwarmende reacties op. Maar, ook hele scherpe en pijnlijke reacties kreeg ik over me heen. Immers, als je er niet meer ziek uitziet ben je in heel wat mensen hun ogen niet ziek. Al heb je constant pijn, als gevolg van de behandelingen en vele operaties die je onderging. Opmerkingen als zou ik té graag in de belangstelling staan… of was het wel kwaadaardige kanker? Het vertellen van mijn ervaringen, geeft ook een herbeleving van het verleden.Terwijl ik net zo graag de toekomst positief in wil kijken. Mijn verhaal brengen, het doet me twijfelen…”

En Isabelle kreeg naast borstkanker nog te maken met een andere vreselijke kanker: “Ik heb 4 jaar geleden het afschuwelijke nieuws van borstkanker gekregen. Bestraling. 1 jaar geleden kreeg ik bij een routinecontrole het bericht dat ik darmkanker had, nogal een specifieke, anaalkanaalkanker. Daar spreek je niet over, je zegt dat je darmkanker hebt… Opnieuw stortte mijn wereld in elkaar. Maar… Ik heb alle revalidatieprogramma’s gevolgd: rekanto e.d., sporten, zwemmen, lange gesprekken… Ik heb er veel vriendschappen aan overgehouden, een aantal vrienden/vriendinnen zijn nu al gestorven.
Wat ik wil doen: mensen die een langdurige ziekte meemaken, fysiek of psychisch, terug een traject naar werk te geven.  In Vlaanderen bestaat daar zo weinig voor. Ik heb nu pas gehoord over Rentree, een project in West-Vlaanderen. De terugkeer naar werk, dat wordt ongelooflijk onderschat. Je zit nog in een halve depressie, je moet om de 2 weken naar het ziekenhuis voor controle, je hebt kwalen door je medicatie, je moet naar de controle-arts, je bent al makkelijk een halve dag per week afwezig door het hele gedoe… en dat alles moeten je collega’s en je leidinggevenden aanvaarden? Dat is heel moeilijk. En ik wil ook graag verhalen van mensen bundelen, als ervaringsdeskundige (2x kanker) en als specialist diversiteit en personeelsbeleid, denk ik dat ik hier een rol in kan spelen.”

Dag_tegen_kanker_2015
Wil je reageren of een boodschap achterlaten voor één van deze vrouwen? Dat kan hieronder. 
Vandaag roept Kom op tegen Kanker iedereen op om expliciet hun medeleven en verbondenheid te tonen met kankerpatiënten en hun naasten door een geel lintje te dragen.
 
 helene@wifty.be