Lieve Wifty,
Wat ben ik blij, Hélène, dat wij elkaar na een leven lang opnieuw zijn tegengekomen in Facebookland en ook blij dat we nog altijd dezelfde zotte meisjes zijn van vroeger.
Is het zo dat wij werkelijk een beetje anders waren dan onze klasgenootjes in het lagere gemeenteschooltje? Ik had toen het gevoel van niet, maar misschien was het wel zo. Tenslotte was niet iedereen zo dol op opstellen schrijven als jij. En ook zeulden de anderen niet de hele dag met een cassetterecordje rond om iedereen te interviewen zoals ik, tot grote ergernis van velen.
Jammer dat we nog voor het middelbaar, uit elkaars leven verdwenen en raar dat we elkaar achteraf nooit meer tegen het lijf liepen, we kwamen immers allebei in de media terecht. Jij in de geschreven, ik in de gesproken versie ervan. Ongetwijfeld circuleerden we in hetzelfde wereldje tijdens onze wilde streversjaren. Altijd op zoek naar iemand om over te schrijven of te interviewen en liefst zo hoog mogelijk gemikt.
Ik hoorde dat jij, net als ik, ook een boeiend en wisselend liefdesleven had, en laten we ook daar nu allebei rust in gevonden hebben.
Het streven mag wat mij betreft voorbij zijn. Als goed geconserveerde Wifty hoef ik mij niet meer zo nodig te bewijzen. Niet op professioneel- en niet op emotioneel vlak. Ik loop niet meer achter wat een ander van mij verwacht, of wat ik denk dat van mij verwacht wordt. Ik doe nu wat ik zelf wil en krijg vreemd genoeg eindelijk de waardering die ik vroeger zo hard zocht.
Eén van de dingen dat op mijn to-do-lijstje stond was emigreren, weg uit dat kleine landje. Het werk, het hele mediagedoe, het rennen dag in dag uit en natuurlijk het klimaat, alles was ik beu. Het deed er niet echt toe waarheen en zo belandde ik, dik acht jaar geleden in Brazilië met twee koffers en mijn kat die trouwens onlangs veertien werd.
Natuurlijk was het moeilijk en was ik even compleet het noorden en mijn draai kwijt. Op mijn 45ste een nieuw nest maken in een derde-wereld-land waarvan ik niet eens de taal kende, vroeg om een groot aanpassingsvermogen en de eenzaamheid was vaak moordend. Maar uiteindelijk wees het leven me de weg, werd ik opgenomen door de flow, kweekte ik een eindeloos geduld (dat je hier meer dan nodig hebt) en leerde ik leven met heel wat minder dan vroeger.
In ruil daarvoor kreeg ik een oceaan met strand in de tuin, 11 maanden per jaar zon en een hogere levenskwaliteit. En zo, kabbelend op het ritme van Bahia, werd ik verliefd op een kaneelkleurige lokale visser en hij op mij. Hij is 22 jaar jonger dan ik, maar met een ziel van zeker dubbel zo oud als die van mij. We zijn nu vier jaar samen en nog altijd even dol op elkaar.
We hebben het geprobeerd, maar leven van de liefde en de visvangst alleen lukt niet. Dus hebben we ons huis zo ingericht dat we drie mooie gastenkamers hebben die we verhuren aan iedereen die van ons paradijs wil komen proeven. We zijn hier omringd door een adembenemend mooie natuur en daarom noemden we onze B&B “Bela Bahia”, naar deze prachtige Braziliaanse deelstaat.
En als het financieel toch weer eens minder gaat, duikt mijn man de zee in en eten we die dag langoustines, kreeft en krab. Dat heb ik als Wifty wel verdiend, vind ik!
Foto’s eigendom van Cristina, gepubliceerd met haar toestemming.
1 Comments
liesbeth cooymans
Pas op dat we wifty’s niet gaan verwarren met cougars hé :-)