Deze vrolijke parfumfoto van de nieuwste geur van Nina Ricci illustreert perfect het lentegevoel. Stilaan stijgen de sappen. In de grond maar ook in ons lijf. Voel je het?
Lentekriebels =parfumkriebels. Twee keer per jaar heb ik een parfumboostmoment. Begin herfst en begin lente. Dat zou iets met ons bioritme te maken hebben. Waarschijnlijk voel je beste Wifty ook hetzelfde en misschien meer. Laat weten of dat bioritme je ook ‘parten’ speelt.
De parfumflacons van Nina Ricci zijn prachtig. Kunstwerkjes.
Ben je ook opgegroeid met de geur van L’Air du Temps die onze moeders gebruikten? Wikipedia vertelt dat de release van L’Air du Temps al in 1948 gebeurde.
Deze pittige bloemige geur in een opvallende Lalique ontworpen “twin-duiven” flacon was een schot in de roos en is vandaag nog steeds populair.
Parfums en co zijn er om af te wisselen. Sommigen zweren bij één parfum, jaar in, jaar uit. Anderen hebben er minstens 2: winter en lente. Met in hoogzomer een tussendoortje. Niets zo zalig om je besprenkelen met een frisse geur.
Zot van parfums. En dan doe je die ene keer iets compleet van de pot gerukt.
De laatste parfumdruppel was Heinz Tomato Ketchup-wise uit de flacon geperst. Tijd voor een nieuwe, speciale, aparte geur.
Mevrouw Parfumverantwoordelijke laat me ‘proeven’ van de Tom Ford, Rive d’Ambre. BAM! Dàt is het. Zelden zo zeker. Zelden zo iets lekkers geroken. Sensueel, sterk, apart. That’s mine.
Eerst tijd nemen voor de truc: laat polsen en decolleté bestuiven en ga dan een half uurtje rondlopen of boodschappen doen. Dit is de allerbeste proef om vast te stellen of de geur zijn kenmerken behoudt en na te gaan hoe lang de geur blijft ‘plakken’ op je huid.
Wat een genot, een plezier. U moet te weten, beste Wifty, dat de chemie tussen een parfum en mijn huid hele rare dingen kan doen. Of de geur blijft oké, of ik ruik na 10 minuten niets meer of ik stink naar een open riolering. I kid you not.
Bon. Na een half uurtje kreeg ik de bevestiging: Tom Ford is een winnaar. Snelsnel terug naar de parfumerizezaak. Blijblij. Mevrouw kassa feliciteert me met mijn keuze, tikt de prijs in: ‘Dat is dan 190 euro!’ (inwendige paniek: <gil / krijs/ oh nee>)
De betaalkaart gaat op automatische piloot in de machine. (Stop Ann. Stop. Waar ben je mee bezig? 190 euro. Honderdnegentig. Kan niet?! Voor 50 ml...)
Verdoofd naar buiten. WAT HEB IK NU GEDAAN?
Erger, waarom zeg ik niet, desnoods met het schaamterood tot tegen mijn haargrens: ‘Oei, mevrouw, zoveel geld, laat maar. ‘
Welk mechanisme doet me dan blijven gaan? Zoveel geld voor amper 50 ml. Ik heb water met een geurtje aan gekocht. SLIK.
Plezier na het shoppen? Vergeet het. Zelfs een instant roes bleef uit. Te veel schuldgevoelens om een stommiteit die echt niet door de beugel kan.
Waanzin. De volgende uren, dagen, weken en zelfs maanden verweet ik de trees in mezelf. ‘Waarom vroeg je niet naar de prijs, trut! Waarom heb je de aankoop niet stopgezet op het moment dat ze de prijs zei! Leven van een uitkering en dan zoiets?’
Riem serieus aantrekken. Voor 50 ml!?! Waanzinnig. De volgende maand heb ik me gesmeten op yoghurt, water en (bijna) droog brood. Niet meer uiteten. Geen shopping. Geen extra’s. Heel hard sparen om dat gat van 200 euro terug dicht te rijden. Pfff.
Miljaar, zo oud worden en toch nog zo uit de bocht vliegen. Een puberfout is er niets tegen.
Vandaag kan ik ermee (zuur) lachen. Het heeft lang geduurd voor ik écht kon genieten van de geur. Het gouden watertje is voor weekends. Zoals vroeger met onze ‘beste’ kleren haha. Of ik een nieuw wil? Jazeker. Maar uitsluitend als cadeautje.
Overkomt jou dat ook? Pas aan de kassa een ontnuchtering door de véél te hoge prijs? Welk voorwerp? En dan? Kopen of niet? Laat weten, beste Wifties of er nog zijn die uit de bocht vliegen ;-)
PS: prijskaartje van dit mooie Nina Ricci flesje is € 58
(@Ann)
0 Comments