Meer dan twee decennia ben ik weg uit België, meer dan twee decennia werk ik als hulpverlener in sloppenwijken, vluchtelingenkampen, heb ik met eigen ogen de desastreuze gevolgen gezien van armoede, onrechtvaardigheid, uitbuiting, discriminatie, fascisme, extremisme en racisme, (burger)oorlogen, natuurrampen…

        En daar sta ik dan, op 4 mei 2014 in de late namiddag, centrum Antwerpen, achter de toog van een gezellig en uniek koffiehuisje (waar je bij elk drankje een passioneel verhaal krijgt over de herkomst van de ingrediënten, de bereiding van je kopje thee…), te praten over … verkrachting van jonge kinderen in Bangladesh…

        Gedurende de voorbije jaren heb ik al serieus wat lezingen mogen geven in binnen en buitenland, aan universiteiten, scholen, Hogescholen, voor service clubs en business people, privé personen…

        En eerlijk gezegd; ik praat niet graag over armoede, verminkingen, miserie… Ik wens de slachtoffers op een bepaalde manier ‘te beschermen’ (af te schermen?), … uit respect … om mijn publiek niet moedwillig te choqueren met ‘goedkope sensatieverhalen’.

        Langs de andere kant; ik krijg meermaals de opmerking: ‘mijnheer … hoe komt het dat we dàt niet weten’?… Met dàt wordt dan bedoeld: wereldwijd (ook binnen de Europese grenzen) worden miljoenen vrouwen gebrutaliseerd, verminkt, misbruikt, vernederd, vermoord… Enkel en alleen omdat het vrouw zijn… Wereldwijd sterven er miljoenen vrouwen als direct gevolg van huishoudelijk geweld. Wereldwijd hebben miljoenen meisjes geen recht op onderwijs, worden miljoenen meisjes ontvoerd, verkocht in de seksindustrie, worden kinderen die nog geen 12 zijn, uitgehuwelijkt aan een veel oudere man, raken kinderen zwanger, worden jongen meisjes tewerk gesteld in textielfabrieken… Wereldwijd (ook binnen de Europese grenzen) worden duizenden ongeboren baby’s geaborteerd… Enkel en alleen omdat het een meisje is.

        Een langzame, sluipende genocide, een ‘gendercide’ … Het gaat over meer dan de helft van de wereldbevolking. Dus … hoe komt het dat de wereld niet stil staat bij dit probleem, waarom slaan miljoenen vrouwen niet samen met de vuist op tafel?! Waarom blijft het akelig stil, ja, … waarom ‘weet je het niet’ (met alle zoekmachines op je computer, tablet, gsm…)? Waarom…

        Tot een paar maanden geleden had ik nooit van Wifty gehoord, en nu sta ik voor een ‘Wifty publiek’. En dat wordt onmiddellijk duidelijk. Nog geen 5 minuten in mijn verhaal wordt de eerste vraag afgevuurd, onmiddellijk gevolgd door een andere. De toon is gezet. Ik vertel geen verhaal, maar ik ga in dialoog met mijn publiek. Raak meer dan eens de draad kwijt. Nog nooit meegemaakt. Normaal spreek ik een uurtje en is het dan ‘zijn er nog vragen’… Nu hang ik mijn verhaal op aan de tientallen vragen die worden gesteld … vragen uit verontwaardiging, vragen uit onbegrip, motivatie, een drang om ‘iets’ te doen (maar ‘wat’?), een drang om het drama waarover ik spreek … te ‘begrijpen’…

        Maar hoe kan je in godsnaam ‘begrijpen’ dat een meisje van 12 verkracht wordt, zwanger raakt, door de dader en haar eigen familie aan de deur wordt gezet (omdat ze een ‘hoer’ is en omdat ze ‘het zelf heeft uitgelokt’), ‘begrijpen’…?! Hoe ‘begrijp’ je dat een jong meisje, verkracht door haar eigen vader, bevalt van een baby in het tehuis van Dr Diruba en dat ditzelfde meisje, door haar eigen moeder, een dag na de bevalling, terug naar huis wordt meegenomen. Waar haar vader op haar wacht. ‘Begrijpen’ … ?!

        Mijn zogezegde ‘voordracht’ ontaard in een boeiende en geanimeerde discussie, niet meer met mij, maar onderling. ‘Hier broeit wat’ denk ik. Dit is geen ‘Wifty avondje uit’, maar een ‘Wifty social design lab’ … samen een probleem onder de loupe houden en dan samen naar een oplossing zoeken.

        Iedereen gaat unaniem akkoord dat een langdurige oplossing moet gezocht worden. De geldkraan naar het tehuis van Dr Diruba werd enkele maande geleden plotseling dichtgedraaid. Met het risico dat de kinderen die beschermd worden door Dr Dilruba, letterlijk op de straat terecht zullen komen. Dus is er geen tijd te verliezen en moet (financiële) steun gestructureerd worden. Maandelijkse bijdragen aan het tehuis? Een businessplan moet opgesteld worden. Misschien een vzw oprichten in België (wat aantrekkelijk is omdat een vzw fiscale attesten kan uitreiken aan donors)? Misschien Studio Brussel betrekken in de sponsoractie?…

        Het gonst van de ideeën…

        Ik heb de indruk dat het bij Wifty niet enkel bij woorden blijft. Praten over sociale onrechtvaardigheid is duidelijk geen ‘tijdverdrijf’ voor Wifty, maar de sleutel op de motor om het sociale probleem daadwerkelijk aan te pakken.

        De inhoud van de envelopjes die op zondagavond werden rondgedeeld spreekt meteen boekdelen… Meer dan 800 Euro, een gigantisch bedrag voor Dr Dilruba. Ik heb Dr Dilruba reeds gemaild en ik overhandig haar het bedrag op vrijdag (9 mei) in Dhaka.

        Ze is sprakeloos en had dit nooit verwacht…

        Bedankt Wifty en bedankt iedereen die Dr Diruba en haar tehuis wensen te helpen. Blij van jullie te hebben mogen ontmoeten. Samen kunnen en zullen we een verschil maken.

I’ll keep in touch,

Willy