Botkanker versus leven : 1- 0. F koos voor euthanasie.

‘Het gaat niet meer.’ Zei Frank. Zes weken geleden. Botkanker versus leven : 1-0. F sliep steeds vaker. De wandelingen in zijn zo mooie tuin werden korter.  Drie weken geleden werd het echt precair en maakte hij een afspraak met de huisdokter.

Datum en uur werden strak en geruisloos vastgelegd. Zo wilde F het. Hij voelde zich op slag rustiger.

De volgende dagen werd er afscheid genomen. Van zijn kinderen, kleinkinderen, familie, vrienden. De huisdieren – twee poezen en hond – bleven als trouwe makkers hem steunen en zouden zichzelf een schitterende rol naar zich toetrekken.

Vorige week werd dan de allerlaatste week in dit leven. Hij liet slechts de meest close mensen toe.

Op zijn laatste avond maakte zijn beste vriend en toeverlaat J een heerlijke maaltijd klaar. Hij at met enorm veel goesting zijn oesters en een visgerechtje dat o zo liefdevol werd geserveerd. Na de maaltijd dronken ze samen een Orval. Alles was gezegd.

’s Anderendaags  arriveerde de dokter om 10u. Die bewonderde Franks tuin.

‘Kom dokter, we gaan nog eens een wandelingetje doen. Ik leid je graag rond.’

En leunend in de arm van zijn dokter en op zijn stok stapte  Frank voor een allerlaatste keer in zijn tuin. Samen namen ze hun tijd om in alle rust te genieten van het prille ontluiken van een tuin die al de eerste lenteprikkels voelt.

Af en toe stoppen en wijzend naar dat struikje of boom of eerste aarzelende bloem. De zon was een cadeau. Achter het vensterraam werden er veel brokken weggeslikt. Het was Franks dag, zijn moment. Niemand brak.

Terug in huis, vleide Frank zich in zijn zetel. De dokter vroeg of hij nog steeds achter zijn besluit stond. ‘Dokter, ik ben zo blij dat u er bent.’

Frank ging nog relaxter liggen. Alsof ze het hadden afgesproken, kwamen de poezen tevoorschijn om zich dicht bij hun baasje te installeren. De rosse op de leuning aan zijn hoofd, de andere aan zijn voeten. De hond werd weggehouden. Hij vertrouwde de dokter niet. Hij wilde zijn baas beschermen.

Dan is Frank vertrokken. De poezen bleven liggen. Frank ook. Beetje later werd de hond toegelaten. Hij is op zijn baasje gaan liggen. Alsof hij zijn laatste warmte nog wilde koesteren. Frank, de poezen en de hond hebben zo drietal uur gelegen.

Dan is de begrafenisondernemer gekomen om Frank mee te helpen verhuizen naar de slaapkamer. Het werd zijn laatste rustplaats die nacht.  Zijn vrouw loopt de kamer in en uit en neemt afscheid op haar manier. Thuis. Rustig. Nog een babbeltje. Ze was zijn eerste liefje. Ze kent hem vanaf haar 18. Een duo zoals je ze nog zelden ziet. Nu nog even niet denken aan hoe het verder moet. Dat is voor straks.

En dan zal ze weggaan. Franks lichaam vertrekt naar de universiteit. Dàt beeld wil ze niet.  Ze wil  de ‘foto’ van haar grote liefde met de poezen en de hond in haar hart. Dag Frank.

(@Ann, met dank aan J om dit prachtige en stille verhaal te delen)