‘VDAB klaar voor begeleiding werkzoekenden tot 60 jaar’, las ik op mijn nuchtere maag op de site van Philippe Muyters. Laat ik hier de intro van het artikel copy + pasten: ‘De Raad van Bestuur van de VDAB heeft het licht op groen gezet om vanaf 1 april de activeringsaanpak voor nieuwe werkzoekenden op te trekken naar 60 jaar. Daarmee zal de begeleiding van nieuwe werkzoekenden onder deze regering stapsgewijs opgetrokken zijn van 52 jaar bij het begin van deze regeerperiode naar 60 jaar op het einde ervan.’

Daar gaan we weer, mompel ik tegen mijn kopje koffie en trouwe loebas Gibbs dat ineens.
Want beste Wifty, einde deze maand màg ik me inschrijven bij de VDAB en ben ik officieel werkzoekende. Ben ik waarschijnlijk een van die vele ‘nieuwe’ werkzoekenden. En mag ik maandelijks rekenen op een uitkering. Jeuj.

Want beste Wifty, ondanks mijn outplacement, mijn schitterende coach Jo, mijn huiswerkjes, de workshops, de vele EERSTE ronden bij sollicitaties (gelukkig word ik nog steeds uitgenodigd als mogelijke werkgevers mijn cv onder ogen krijgen.   Mijn traject, ervaringen, skills, talenten en persoonlijkheid blijven interessant), mijn babbel met de CEO van de VDAB Fons Leroy (heb ik je al verteld dat ik een quote heb mogen aanleveren voor op de cover (!) van zijn boek to come?), is het me nog niet gelukt in een fijne job te landen.

De kansen als 55-plusser slinken zienderogen.  Wat me voor mijn 50s keer op keer lukte om na maximum 6 maanden een nieuwe en zelfs nog betere en leukere job te vinden, wil dit voorlopig niet lukken. Damn! Bij mogelijke werkgevers zie je paniek., bezorgdheid. Ik kijk naar het non-verbale en dan lees je OUD, OUT, PENSIOEN, KAN ZIJ NOG MEE in hun ogen. En dit is amper te counteren. En na de 10de keer vertellen dat ze SUBSIDIES krijgen bij het in dienst nemen van een werkzoekende raak je beu. En weinige werkgevers zijn op de hoogte.

Nog een stukje proza uit dit artikel dat ons positief zal stemmen <kuch>: ‘…geven we het signaal dat we werkzoekende 50-plussers niet in de kou laten staan, dat zij kwaliteiten hebben die zij nog kunnen en moeten inzetten.’ (Zou Philippe Muyters beseffen hoe de realiteit eruit ziet voor 55plussers?, vraag ik me af?)

En toch. En toch weiger ik me hierbij neer te leggen. Je maakt me niet wijs dat er niet ergens een werkgever zit die wél nog wil investeren in een onbetaalbare schat aan ervaringen, aan maturiteit, aan stabiliteit, aan humor (jawel! Hire me en je héle unit strààlt en davert van ambitie;-))

Dus – en nu richt ik me tot de heer Philippe Muyters én tot de bende van werkgevers: wat doen JULLIE?  Wat is JULLIE ACTIEPLAN om OUDERE werkzoekenden te rekruteren? Hoe CREATIEF, VOLHARDEND, FLEXIBEL, AMBITIEUS zijn JULLIE? Want dit is het stukje dat ik zo mis in dit artikel waarbij bijna àlle verantwoordelijkheid weer subtiel getackeld wordt aan de kant van de oudere werkzoekende.

Beste minister Philippe Muyters, u mag me steeds mailen via ann@wifty.be.

(PS: ik heb meneer Muyters ook gemaild mét link naar dit artikel. Alsook een uitnodiging tot een constructief gesprek. Ik ben benieuwd of hij reageert.)