Daar stond ik dan met de hand op het hart en moederziel alleen. Mijn twee Belgische vriendinnen die zouden komen supporteren waren nog niet gearriveerd en er werd in de bar toch wel zo’n beetje van mij verwacht dat ik mij als patriot gedroeg. “En meezingen, hoor!” riepen ze. Dat was gisteren bij de opening van de WK-wedstrijd België/Algerije.
Dat volkslied zingen viel nogal mee want, omdat mijn aanwezige Braziliaanse vrienden toch geen Nederlands begrijpen, kwam de tekst over de befaamde ezel overtuigend genoeg over. Want wat is dat toch met ons Belgen, dat we ons eigen volkslied niet kennen? Alleen maar die enigszins oneerbiedige versie. Zelfs de Rode Duivels hielden wijselijk de lippen op elkaar.
Maar goed, daar stond ik dan als voorlopig enige Belg tussen de Brazilianen die er een beetje vreemd uit zagen door het, voor de gelegenheid, gebrek aan geel in hun outfit. Algerije, wat in het Portugees een beetje vreemd Argélia heet, moest in het in ons dorp alvast zonder supporters doen, want wie kon had zich in de Belgische kleuren gehuld. En ook de vriendinnen waren er uiteindelijk, trouw in rood, geel en zwart.
Na een beetje een domme start van de match, werd het toch spannend en joelden de Brazilianen samen met ons alsof het hun eigen ploeg was die een goal maakte. Dan hadden ze dat toch maar gehad, want de aansluitende thuiswedstrijd tegen Mexico, waarvoor we allemaal van tenue gewisseld hadden, leverde vooral veel gefluit en ergernis op,
Maar Brazilianen blijven nooit lang bij de pakken zitten en al helemaal niet wanneer er gefeest kan worden. Behalve het voetbal werden er gisteren meteen ook drie verjaardagen gevierd. En zo werd er, na de obligate barbecue, een gigantische taart aangesneden die voor de gelegenheid niet alleen van de Braziliaanse kleuren was voorzien, maar ook een rood-zwart suikerlaagje had.
Alles was er: shirts, vlaggetjes, slingers en zelfs Belgen… nu dat volkslied nog.
0 Comments