Kreun. Blij dat ik rij, behalve als er onkosten zijn.

Dat het een gepeperde rekening ging zijn, zei Nancy van de autogarage. ‘Hoeveel?’ ‘Goh …’  (ik sta altijd in red alert als iemand zijn zin begint met ‘goh gevolgd door 3 gedachtepuntjes)’ ‘Reken op iets rond de 2.000.’ Stilte. Ik heb eigenlijk geen keuze,probeer ik het gesprek uit een pijnlijke stilte te halen. ‘Jaja, maar voor de rest is je wagen nog in zeer goede staat!’

Soms vraag je je af waar je geld naartoe gaat. ‘Gaan’ zeg ik. Ik bedoel ‘lopen’. Neen, nog sterker: V.L.I.E.G.E.N. Of het zijn mijn kinderen die dringend dat en dat nodig hebben. Of het zijn onkosten aan het huis. Of aan de auto. Mijn vrijheid.

Twee weken geleden heb ik plotsklaps een filter moeten laten vervagen. Ook al +/- 300 euro hup de deur uit. En nu vervanging koppeling en vliegwiel. Of zoiets.

Ik heb een envelopje voor emergencies. En de deal met mezelf is: zijn de komende maanden geen zware uitgaven op komst, dan mag ik de helft ervan naar wens spenderen. Helemààl voor mezelf. Zonder één spatje schuldgevoel.

Hoe vaak dat envelopje naar het goede doel aka mezelf is gegaan? Zelden.
Op het menu vanavond staat droog brood en confituur. Mijn eetlust vergaat als ik zulke rekeningen te verteren krijg.