Ann (50): “Na een carrière van 26 jaar als zelfstandig thuisverpleegster besloot ik mijn passie te volgen en werd ik… zangeres.”

Ann met haar dochter Julie (17).

Een paar dagen geleden stuurde Wifty Ann B. (50) ons een digitaal kaartje uit Italië. Ze lag aan het zwembad met het boek “Stralend door de menopauze” van onze menopauzeconsulente Leen Steyaert. “Lieve dames” schreef ze “Ik volg jullie Wifty al zo lang en ik denk steeds: “Nu is het mijn beurt!” Ann vertelde dat ze na een carrière van 26 jaar als zelfstandig thuisverpleegster besloot om helemaal voor haar passie te gaan…

 Wel Ann, het is helemaal aan jou, vertel ons alles over jouw carrièreswitch!

Ann (50): “Na een carrière van 26 jaar als zelfstandig thuisverpleegster met een praktijk besloot ik mijn passie te volgen en werd ik… zangeres. Wat zou mijn leven zijn zonder muziek? 

Weet je, mijn mama was 43 jaar toen ze stierf aan kanker, ik was toen net geen 14 jaar, een héle moeilijke leeftijd om dan zonder moeder op te groeien. Ik heb altijd, en nog steeds, het gevoel dat ik een ‘ruggengraat’ heb gemist gedurende mijn jeugd, iemand die een complimentje gaf, een bevestiging voor als het ok was. Ik heb geen ongelukkige jeugd gehad, zeker niet, had alles materieel en financieel wat nodig was, maar die ‘ruggengraat’ kon ik nergens meer vinden na de dood van mijn mama. Zij was mijn koningin, en nog altijd. 

Na mijn studies voor verpleegkunde ben ik vrij snel getrouwd met Jan, hij was 22, ik net niet. Stél je voor! Zo jong, en we zijn nog steeds gelukkig getrouwd en hebben 2 schatten van kinderen. Dat kan dus toch nog, ook de dag van vandaag. 

7 jaar geleden – door een fundraisingactiviteit van Rotary Club Damme (waar mijn man lid van is) – kon ik meedoen in een show in de Staddschouwburg in Brugge. Met een 23-koppige band in mijn kielzog heb ik er slechts één nummer gezongen: Light my fire van The Doors in de versie van Shirley Bassey.

Het dak ging er bijna af, iedereen was laaiend enthousiast. Ik wist wel dat ik kon zingen, maar door al dat werken, werd er enkel gezongen in de auto, bij mijn patiënten, je weet wel… het cliché van ‘onder de douche’.

Eric Melaerts die ook in de coverband zat die avond was heel lovend en ja, van ’t een kwam ’t ander… We zijn nu 7 jaar later, ik heb bijna 4 jaar geleden mijn praktijk thuisverpleging overgelaten en heb mij fulltime op mijn passie, het zingen, gestort. Pittig detail, ik kan geen noot muziek lezen, heb nooit zangles gevolgd (ben wel vorig jaar 2x bij een straffe zangcoach langgewenst voor de nodige tips & tricks wat ademhalingstechnieken betreft), ik heb nooit in een koor gezongen, en voilà… 

Nu bestaat mij leven uit het zingen voor huwelijken, uitvaarten, diner-entertainment op feesten, en easy-listening sets op recepties en alle grote momenten waar muziek bij hoort. I love it! 

Dit is nu écht mijn wereld geworden. Ik geef toe dat ik er niet kan van leven, want dan zou je echt constant moeten optreden, maar dit hoeft nu ook niet echt. Mijn man staat volledig achter mijn beslissing en hij zorgt voor het inkomen, ik voor het voorkomen (goed gevonden vind ik zelf :-).   

Wat is geluk? Het zit achter het hoekje, dat besef ik maar al te goed sinds het tragische verlies van mijn schoonzusje anderhalve maand geleden. Ik ben heel dankbaar en zelfs nu ik al 50 ben, blijf ik toch nog altijd dat onzekere meisje, dat zo vaak nood heeft aan een schouderklopje, aan een bevestiging dat het goed is wat ik doe. 

Maar ik kus mijn beide pollekes, ik ben een oneindig gelukkige Wifty. En krijg ik hier en daar een rimpeltje, een kraaiepootje of een kilootje meer? Ik ben er nog, mijn mama was al lang dood, dat besef ik maar al te goed…

helene@wifty.be