Wat is dat toch met 2016? ZES vrienden kregen kanker. Je kan veel incasseren en je blijft het volhouden. Omdat het moet. Gewoon.

Zes keer horen dat een van je vrienden K heeft. Het zijn er 6 te veel! Mijn collega staat er wat beduusd bij. Bleek om de neus en ogen op droevig. Zeg ajb dat het niet waar is. In de verte hoor ik ‘… kanker….maag… het ziet er niet goed uit…’‘

WTF!? Godverdomme! S.H.I.T!…. Ik voel me misselijk worden. Het zal nooit wennen. Het mag nooit wennen!

De collega duikt achter de laptop en ik ‘vlucht’ naar de koffiemachine. Om me een houding te geven. Om even diep adem te kunnen halen.

Dan tel ik op mijn vingers: niet een, twee of drie maar…. ZES vrienden (m/v) hebben me op een gelijkaardige manier in vertrouwen genomen. Leeftijden van 45 – 55 jong.

Zes op één jaar. Kan het nog een beetje ajb!?!

Wat een fokking jaar is 2016!

4 x borstkanker

1 x hersentumor

1 x maagkanker

ZES ‘gevallen’ op een jaar. Dat is gemiddeld één K-diagnose per twee maanden.

Mijn schouders zijn breed. Het incasseringsvermogen is groot. Maar het slinkt weg. Voel ik.

Natuurlijk eindigt het – gelukkig! – in positief nieuws en een slechte herinnering. Maar dat maakt hun eenzame strijd, zorgen, verdriet, boosheid en grote vraagtekens er niet minder om.

Bij de een helpt luisteren. Bij een ander af en toe langslopen voor een warme soep en samen kijken naar onze favoriete serie. Bij X helpt een doos kleenex, veel drama dat gecompenseerd wordt in veel shoppen en nog veel meer kletsen over alles en nog wat behalve over de ALIEN.

Bij Y helpt een heel nuchtere bijna zakelijke aanpak als we de stand van zaken omtrent de ROTKAKKER analyseren en dan stinkend hard klinken op het leven mét bubbels.

En dan is er Y in het allerlaatste traject naar …  het definitieve vertrek.

Moedig, sereen, soms heel opstandig en soms heel verdrietig. De wanhopige buien eindigen moedig en met zoveel kracht dat het je doet duizelen.

In de auto op weg naar huis verdraag ik geen radio. De prietpraat die wordt uitgebraakt, ergert me nog meer dan ooit. Dan breekt de brok in de keel en het gordijn achter de ogen. Het lucht op.

Je biedt je brede schouders, een hand, een kleenex, je lach en traan. Heel heel diep gaat het knagen. Het is niet genoeg. Het voelt onvoldoende aan. Het kan nooit genoeg zijn.

TIME-OUT!

Soms wordt het me ineens te veel. Uitlaatkleppen genoeg om in weg te duiken: werk, poetsen, boodschappen doen, was & plas, slipjes en sokjes perfect opplooien, kasten opruimen, bestek her-klasseren, lade met kruiden uitmesten,…. Ik wil het allemaal niet meer horen.

Het is dat verdomde schuldgevoel dat van nergens komt en dat me parten speelt. Je zit blakend van de gezondheid naast je vriend. Je beseft zo goed dat je een gelukzak bent en dat hij/zij een verschrikkelijk traject in moet of aan het volgen is. Geen enkele pijnscheut kun je overnemen.

Verstand en gevoel. Dat vecht zo hard tegen elkaar. Pffff.

’s Nachts zit er gelukkig veel zuurstof in de lucht en heel veel sterren aan de hemel. Alleen door het dorp wandelen met mijn stevige en trouwe hond aan mijn zijde doet deugd.

Heel af en toe kijk ik naar boven : ‘Hé, gij se sjarel daarboven, als aandeelhouder van je bedrijf heb ik slechts twee woorden: #fail makker!’