Afternoon tea @ McCook residence…

Ze had nog uitgebreid gezegd dat ze absoluut niet vergoed wilde worden voor haar gewaardeerde assistentie tijdens de  party, waar hij de genodigden van wat versnaperingen had voorzien, maar hij had geïnsisteerd en dus had ze zijn uitnodiging voor de aftrenoon tea gretig geaccepteerd.

Ze had al veel gehoord over die vreemde thee rituelen van “The British, maar ze had het nog nooit live meegemaakt.

Op deze regenachtige, hagelachtige en stormachtige novemberdag was het gezellig bij de haard in zijn bibliotheek. Hij woonde in een statig herenhuis in een doodgewone straat. Binnenin bleek zijn voorliefde voor boeken.

Op de revers van zijn trui droeg hij een soort vilten “papaverbloempje” zoals kinderen in de kleuterschool dat maken. Hij zag haar verbaasd kijken en zei: “ Ja een beetje vreemd hè, hoe wij eens per jaar de poppy’s dragen die nochtans vooral in jullie “flanders fields “ groeien. We doen dat ter ere van alle soldaten die in de eerste wereldoorlog in de koude en modderige loopgraven in de buurt van Ypres hebben afgezien en het leven hebben gelaten. In de Commonwealth is dat een levendige traditie, terwijl jullie denken dat 11 november gewoon een extra vakantiedag is waar hier en daar nog een schaarse oude man in een rolstoel naar een bloemenkrans bij een monument gereden wordt “

Wat hield ze zo van de mengeling van zijn oldfashioned tradities en anderzijds zijn ontembare wilde kantje .

“The afternoon tea” was een traditie waarvan hij wel hield op gure dagen als deze. Volgens de geschiedenis zou dit gebruik er gekomen zijn omdat één of andere hertogin van Bedford steeds in de namiddag een hongertje kreeg en dan haar huispersonneel een beetje afjakkerde door zo midden op de dag allerhande vreemde spullen bij haar thee te laten serveren.

De kleine gerechtjes die bij de afternoon tea geserveerd worden zijn afhankelijk van het seizoen en nog steeds de “goestingskes “ van de vrouw des huizes …

Gezien de afwezigheid van “vrouw des huizes” mocht zij nu aan hem haar favorietjes doorgeven voor de tea time tegen een uur of vier .

“O een sandwich met komkommer lust ik wel”, zei ze, “en scones met clotted cream en lemon curd … en voor morgenvroeg  een strikjes koffiekoek met chocolade en bresilienne”

Oeps !! wat een onbeschaamdheid, dat was er uit gefloept voor ze erg in had … ze begon onbedaarlijk te blozen.

Ze was wel benieuwd hoe hij de cream zou maken zonder room of koemelk…

“Goed “, zei hij , “ ik trek me dan even terug in de keuken, tenzij je zin hebt om mee te gaan ?”

Natuurlijk had ze dat ! ze droomde steeds om zijn grote handen het deeg te zien kneden.

Hij maakte het “zelfrijzende” meel zelf van de huisgemalen spelt , wat maizena en een beetje natriumbicarbonaat . De Rietsuiker werd toegevoegd samen met een lepeltje kakaopoeder .

De boter werd opgeklopt tot een roompje en dan toegevoegd zodat een kruimelig mengsel werd bekomen . Daarbij werd de havermelk gevoegd en dan zachtjes gemengd (niet echt gekneed ) tot een stevig deeg waarin de rozijnen werden gemengd.

Dit deegje rolde hij uit tot een 2 tal centimeter dikte … wat hield ze van zijn gevoel voor romantiek … hij zocht in de grote keukenkast speciaal een hartjes- steekvorm uit … “Heart shaped scones”, lachte hij en zij smolt nog sneller dan de boter .

De scones gingen de oven in voor een tiental minuutjes en moesten dan afkoelen

“Kom, dear , “ zei hij, “trek je jas aan en laat ons even een wandeling maken, want de cashewnoten moeten toch nog een tijdje weken “ …

Toen ze vannamiddag thuis vertrok had ze blijkbaar een aanval van stoutmoedigheid want ze was “vergeten” haar ondergoed aan te trekken, waardoor de wind nogal vrij spel had onder haar rok. Hij droeg zijn onafscheidelijke kilt en ze vroeg zich af of hij dat nu ook zo zou ervaren .

Het leek wel of hij haar gedachten kon lezen , want op dat eigenste moment zei hij “heb je het een beetje frisjes?” en hij sloeg zijn stoere arm om haar middel, waardoor het kippenvel duidelijk niet van de koude kwam, nu. Ze paste perfect onder zijn arm en liet haar hoofd tegen zijn schouder leunen…

Ze praatten nog wat na over het feest van vrijdag, de aanwezigen , de muziek.  Af en toe werd de rust van de Leie oevers doorbroken door een stevige windvlaag (waarbij ze soms blij was dat er niemand achter hen liep), af en toe door een lachsalvo om één of andere opmerking.

Na een heerlijke wandeling deed de warmte van het haardvuur haar volop  blozen…. Wie ervoor gezorgd had wist ze niet , maar op een bijzettafeltje  stond de afternoon thee geserveerd: een ouderwetse theepot met twee kopjes en een étagère met de hapjes: Cucumber sandwich, toast met schotse zalm, cake en scones.

Vooral de scones met de lemon curd maakten al haar smaakpapillen (en hier en daar nog wat anders) wakker .

Hij zette zich op een  meditatiekussentje en vroeg haar om voor hem op een platter kussen te komen zitten .

Terwijl de gloed van de haard haar wangen streelde, masseerde hij zacht haar schouders … Voor haar mocht het elke zondag stormen…

“O ja “ , zei hij , “voor de strikjeskoffiekoeken morgenvroeg: ik heb geen kant en klare bresiliennenootjes. Dus ik heb er zelf gemaakt met echte brasilnoten en rietsuiker, ik hoop dat dat okee is voor jou ? “

…