Culinair talent Steve McCook over vrouwen én eten :-)

Steve McCook werd als Etienne geboren in Parijs, waar zijn ouders een bistro uitbaatten. Het gezin was op reis in Schotland toen in de buurt van het dorpje Westunderamrockallaglah het noodlot toesloeg: Etienne’s vader was even vergeten dat hij links moest rijden en werd bij het uitkomen van een bocht frontaal aangereden door de Rolls van de lokale kasteelheer Lord McCook. Vader en Moeder lieten daar het leven en de kleine baby in zijn mandje op de achterbank overleefde de klap. De baby werd geadopteerd door Lord McCook, die zelf kinderloos was. De jonge Steve had de affiniteit met lekker eten in de genen en gruwde van alles wat naar porridge of haggis rook. Anderzijds kreeg hij wel een gentleman-like opvoeding. Wat hij studeerde of welke diploma’s hij exact heeft is een beetje wazig. In Schotland leerde hij op donkere winteravonden de kunst om smakelijke verhalen te vertellen en zijn verfijnde smaak en geur in de keuken spelen een belangrijke rol on zijn leven.

Lees elke week hier op Wifty een smakelijk verhaal en/of lekker recept. Hou Steve McCook in de gaten! :-)

 Steve McCook’s Smakelijke Verhalen – deel 1

Ze had hem ontmoet tijdens een diner met vrienden in een tot volksrestaurant omgebouwde kerk aan de Houtlei en wat haar meteen was opgevallen waren zijn handen. De manier waarop hij een stukje afscheurde van een broodje. Hoe hij de boter met het puntje van het botermes zorgvuldig verdeelde over de zachte binnenkant en er vervolgens enkele korreltjes grof zeezout op strooide gaven haar op een onverklaarbare manier een warm gevoel in haar buik .

Het eten die avond was lekker, niets buitensporig. Maar sinds ze die beweging met dat eenvoudige stukje brood zag, werd haar aandacht steeds opnieuw naar zijn handen en mond getrokken.Het leek wel of hij zorgvuldig de lekkere stukjes probeerde te redden van een voor de rest nogal banaal gerecht. Ze zag hoe hij met bijna chirurgische precisie kleine deeltjes van de diverse ingrediënten afsneed en dan verzamelde op zijn vork om zelf een eigen smaakpalet te creëren waarvan de kok van dit gerecht blijkbaar zelf geen notie had.

Het gesprek aan tafel ging over de eenvoud van lekkere, verse ingrediënten. Over de subtitliteit van smaken en over hoe gebrekkige kookkunst vaak werd gecamoufleerd met sausen en standaard kruidenmengsel. Voor een menigte zoals deze was het natuurlijk niet makkelijk om goed te koken. Alhoewel…

Zelf huiverde ze ook steeds van vis of vlees dat dreef in een oceaan van saus, meestal te sterk gepeperd en met teveel room. O ja, zo was hij haar opgevallen. Toen het hoofdgerecht geserveerd werd, een kabeljauwhaasje met een mousselinesaus, zag ze dat hij net als zijzelf onmiddellijk was begonnen met het redden van het eerlijke stukje vis van de verdrinkingsdood in dat gele brouwsel. Het was toen dat ze zijn handen in de gaten kreeg. Hij wilde net een stukje Kabeljauwhaas, dat hij gelukkig direct ontdaan had van de saus, naar zijn mond brengen, toen hij voelde dat hij bekeken werd.

Hij keek discreet rond naar de voor hem veelal onbekenden aan de tafel en zag nog net een paar ogen snel de blik afwenden. Hmm, een elegante vrouw, beetje italiaans type. Waarschijnlijk vrienden van de dame die hem had uitgenodigd op dit fundraising diner.De avond zou worden opgeluisterd door een pianiste met wie hij reeds jarenlang bevriend was en met wie hij de voorliefde deelde voor de broodspecialiteiten van de inmiddels gepensioneerde bakker Jacques Bloch. Met die “ausrede” was hij in deze vreemde biotoop terecht gekomen. Leuke mensen wel. Waarschijnlijk ondernemers en zelfstandigen.

De plaats waar hij zich werkelijk thuis voelde was in de warmte van zijn keuken. Daar vond hij rust en kon hij de problemen en miserie waarmee mensen dag in dag uit bij hem kwamen consulteren van zich afzetten. Het oudste cliché over koken dat je steeds weer terugvindt is dat van de herinneringen aan de keuken van een grootmoeder of oma, waar het kleinkind zich geborgen, veilig en gevoed voelt en al op prille leeftijd kijkt naar het pluimen van een kip of het kneden van vers brood.

Hoe cliché , bij hem was het niet anders. Na het dessert zou de pianiste enkele nummers brengen. Tafels en stoelen werden door de obers aan de kant gezet en met een drankje in de hand probeerde ze in de buurt te komen van de man die ze net tegenover haar aan tafel had opgemerkt. Met een faits–divers over de nog aanwezige preekstoel in de voormalige kerk raakten ze aan de praat over eten en voeding, over smaken en geuren op een dermate intense manier, dat ze zich later die avond, toen haar man haar vroeg naar welk nummer van de pianiste haar het meest getroffen had, ze zich amper kon herinneren dat er een pianiste had gespeeld ….

wordt vervolgd!