Jeannine (83): "Buiten is het zo rustig, we horen ineens weer de vogeltjes fluiten, zien zo vergroot dat alles groen begint te worden, de lucht is prachtig blauw, de nachthemel van fluweel."

Het virus, de crisis, de lockdown… Het doet wat met een mens. We vroegen Wifty-muze Jeannine (83) om ons regelmatig een update te sturen vanuit haar burcht in Wenduine. ?

JEANNINE: “Een lange, eenzame wandeling van Wenduine naar De Haan en terug langs het strand. Als Eva in de Tuin van Eden, zo alleen voelde ik me.

En ja, de Tuin Van Eden wordt herschikt, we zijn allemaal verplicht om flink na te denken, want we zijn zo bezig geweest die mooie Tuin van Eden te plunderen.

Nu moeten we opnieuw zoeken naar de dingen waar we zomaar aan voorbij leefden, bezig zijn met andere mensen was er ook nog zo weinig bij, en nu alles leeg is moeten we voorzichtig terug alles zijn geuren en kleuren, zijn kracht geven.

En eindelijk beseffen hoe klein we zijn in dat machtige universum, hoe klein we zijn in de storm die nu over ons waait.

Buiten is het zo rustig, we horen ineens weer de vogeltjes fluiten, zien zo vergroot dat alles groen begint te worden, de lucht is prachtig blauw, de nachthemel van fluweel.

De jacht in ons leven is weg, en wat blijft is dat we alles anders zien, alles is groter, mooier. Het positieve in dit alles is dat een mens zichzelf tegenkomt, zichzelf terugvindt. Spijtig dat het op deze manier moet, dat het ons op deze manier beetpakt.

Na mijn dagelijkse wandeling zet ik me rustig met gekruiste benen in de zetel en lees ik een mooi boek. Ik denk aan mijn man zaliger en vraag hem om een oogje in het zeil te houden. Ik denk aan mijn kinderen en kleinkinderen, hemel, wat zie ik hen graag, wat mis ik hen. Ik denk aan die veilige, warme zekerheid, die we zo vanzelfsprekend vonden….

Mijn buurvrouw aan de overkant werpt een kushandje van op haar terras, ik leg mijn beide handen op mijn hart als antwoord.

We gaan er allemaal samen voor.

Liefs.”