Ondertussen in onze mailbox begint de mail van Ann als volgt: “Dag Wifty, mijn verhaal wil ik hier ook even kwijt:
op mijn 57, dat is nu dik twee en een half jaar geleden, kreeg ik vlak vóór mijn vertrek naar school – ik ben leerkracht – totaal onverwachts een herseninfarct (CVA) door een spontane dissectie(scheur) van mijn halsslagader.
“Onverklaarbaar”, volgens de vele neurologische en cardiologische onderzoeken aangezien er geen aanwijsbare risicofactoren zijn.
Mijn wereld stond letterlijk stil. Hoe dan ook, ik heb heel veel “chance” gehad door snel de ambulance te kunnen inschakelen, weliswaar via mijn alerte en lieve man Paul en daar ben ik hem nog iedere dag dankbaar voor.
Uiteraard ervaar ik nog struggles door mijn beroerte. De onzichtbare restverschijnselen die ik heb en die ik nog dagelijks ontdek, leren mij om nog véél bewuster én gezonder om te gaan met het leven.
Zo besef ik meer en meer de grote waarde van alles. Ik voel me meer verbonden met mezelf, met mijn geliefden en met mijn vrienden om me heen.
Ik geniet hierdoor nog zóveel meer van de kleine dingen in het leven, zeg maar van de vele dingen die ik nog kan. Mijn geluk komt nu meer van binnenuit in plaats van buitenaf.
Mijn CVA laat me nooit meer los, maar mijn aangeboren optimisme blijft weer groeien! Vooral ook doordat ik probeer mijn nieuwe ik/leven steeds meer te omarmen.” ❤️
0 Comments