Amélie O. (voluit Amélie O. de la Tourette) is de nom de plume van journaliste/copywriter Els De Pauw. Ze werd bekend met haar sekscolumns die ze bundelde in Zaad op mijn huid (2004). In haar nieuwe boek De vermaledijde mode gooit ze een aanzienlijke hoeveelheid knuppels in het Grote Hoenderhok van de Luxe-kledingbranche, de Mode. Amélie O. is ook columniste @ Elle, we publiceren haar reactie op ‘menocore fashion’, de nieuwe naam voor de stijl van 50+ vrouwen die de trends voorgoed aan hun laars lappen.
Eindelijk Oud!
Bij een pienter groepje millennials, o lieve lezer en modeminnaar, daagt het dat de ietwat oudere vrouw weleens de meest toonaangevende vrouw in de mode en daarbuiten zou kunnen zijn. Wellicht heeft u in dat verband onlangs de term ‘menocore fashion’ zien voorbijflitsen, de nieuwe naam voor de fijne stijl van ietwat oudere vrouwen die op een punt gekomen zijn dat ze de trends voorgoed aan hun laars kunnen lappen. Om de simpele reden dat trends toch alleen maar beperkend zijn en niet goed voor het zelfvertrouwen op lange termijn. En daarom dragen ze linnen broeken, opvallende juwelen of een mikmak van fraaie stukken uit hun rijke kledingarchief, allemaal met een zekere zwier die het midden houdt tussen aan waanzin grenzende tegendraadsheid en een verbluffende smaak, gebaseerd op een training van jàren.
Jongere vrouwen die zich vervolgens uit bewondering de menocore stijl toe-eigenen, doen dat uit een zekere positieve afgunst. Ik verklaar mij nader. Menopauzale vrouwen, o lezer, voelen zich namelijk veel vrijer dan voorheen om te dragen wat ze willen. Ze verkiezen nog steeds aantrekkelijk voor de dag komen, maar niet slaafs seksueel aantrekkelijk. Ze willen comfort in combinatie met een eigen esthetiek en een zekere klasse, dàt wel.
Wie de term ‘menocore’ heeft uitgevonden, verdient trouwens een ferme vonk rond de oren, want ietwat oudere vrouwen willen liever niet herinnerd worden aan de menopauze en de ongemakken ervan.
Die wegen d’ailleurs meestal niet op tegen de vrijheden: de vrijheid van seks zonder pil of spiralen, en de vrijheid van afbetalingen en volle luiers. Niet dat het allemaal rozengeur en maneschijn is. Een opgeblazen gevoel, nostalgie naar die maat 38 van weleer, zere voeten in hoge hakken en mogelijks partners met erectieproblemen: ziedaar de beslommeringen van vrouwen boven de 55. Los van dat, o lieve lezer, wordt het leven een pak simpeler. Na 40 gaat het niet bergaf, nee, het uitzicht is net ruimer en grootser. De horizon blakert. Alleen de badkamerspiegel is een vervelend decoratiestuk. Negeren en aanvaarden, daar komt het meestal op neer. (Ik spreek, zoals u al had vermoed, uit ervaring. Van erectiestoornissen nog geen last, maar ik houd u vast en zeker op de hoogte.)
Is er sprake van een kentering in de mode-industrie? Het ziet ernaar uit. Ook het tijdschrift Allure wil z’n lezers duidelijk maken dat ouder worden niet slecht is, en daarom schaffen ze de term anti-aging af. ‘Aging’ is namelijk geen vieze plaag die moet bestreden worden, maar een verrijkende fase in het leven. Aanvaarden dat we allemaal ouder (mogen) worden, en dat feit zelfs vieren, dat is nu het doel. Het is nog een kwestie van maanden voor de marketing weer dààrop gaat inspelen, zo dacht ik gisteravond. En wat zie ik heden ochtend? Op de website van Zara staan nu bij wijze van intropagina ook filmpjes van oudere modellen, onder wie de lieveling van mijn neef Martin M., Kristina De Coninck, die het over het geluk van ouder worden hebben. Toch curieus. ‘Vandaag gaan we eens aan wat differentiatie doen’, moeten ze daar gedacht hebben. ‘Laten we eens geen zestienjarigen in onze kleren poseren, maar wel vijftigplussers, wie weet wordt ons imago daar wel een pak sympathieker door’.
Het werd me dunkt zo stilaan hoog tijd dat de grootste groep potentiële klanten zich ook zou herkennen in de geafficheerde leefwereld van grote modemerken.
De meeste vijftigers hebben de opgang van de hippe ketens meegemaakt en zijn vaak trouwe klanten gebleven, ondanks het feit dat daar steevast sprietige zestienjarigen als uithangbord bleven fungeren.
Helaas werd de mode de afgelopen decennia gedomineerd door een venijnige obsessie met jeugdigheid, waarbij rimpels een teken waren van finaal verval. Jeugd en jeugdculturen, punkers en rockchics, dat waren de voorbeelden. Wie ouder was, werd als uitgerangeerd beschouwd. Maar ‘jeugd’ blijkt lang niet meer het ideaal. Blijkt nu dat de millennialgeneratie, met al haar twijfels, burn-outs en algehele ontevredenheid, toch een ietsiepietsie minder self-obsessed is dan algemeen gedacht. Meer nog: ze begint zelfs op te kijken naar de vorige generatie, die het allemaal wèl wist te klaren. Ogenschijnlijk moeiteloos. In werkelijkheid met veel vallen en opstaan, met een gretige werklust, respect voor structuren, een gezonde zelftwijfel en veel relativeringsvermogen. Vijftigers, liefste lezers, ze heersen. Vooraleer ik hier een mep van een Delvauxtas tegen mijn kaak krijg: ze heersen bijna zoveel als zestigers.
Voilà.
Uw
Amélie O.
‘De vermaledijde mode’ is een geestig en tegelijk ontluisterend boek, waarmee Amélie O. bewijst dat ze de beste fashion critic van Vlaanderen is, niet in het minst door haar onconventionele kijk, haar aanstekelijke humor en haar zwierige taalgebruik.
De Vermaledijde Mode – Amélie O. – Uitgeverij Manteau
Te koop in de Standaard Boekhandel of online @ www.standaardboekhandel.be
Foto: Thomas Sweertvaegher
