Afscheid. Het liefst van al willen we weglopen van alles dat ons verdrietig maakt en wat zo definitief is. Zeker in de levensfase van 50/55+ zullen we in sneltempo moeten leren hoe afscheid te nemen. Maar vooral om anderen te troosten.

Afscheid nemen. We kunnen het wegduwen en doen alsof het er niet is. Maar niemand heeft het eeuwige leven. Plots word je er zo hard mee geconfronteerd dat je naar adem moet happen. Omgaan met afscheid nemen, met verlies… je staat ervoor en je moet erdoor. Troost, hoe klein ook, helpt.

Afscheid en troost zijn met elkaar verbonden. Je moet dat leren. Vooral troosten is iets waar velen het moeilijk mee hebben. Hoe doe je dat? Hoe troost je iemand? Velen duiken liever weg in de drukke baan, het drukke huishouden, …vaak omdat ze het niet weten hoe zich een houding te geven.

Gesandwicht tussen vrolijkheid en diep verdriet

‘Ping’ doet het belletje van de mailbox en meer dan een keer per maand lees je over x wiens gezondheid hard achteruit is gegaan, over y die plots is overleden, over z die na een auto-ongeval in coma ligt en ga zomaar door.

Aan de ene kant zitten we met de vrolijkheid van de kinderen of nichtjes en neven die met volle teugen genieten van hun volwassen leven. Die uit hun broek spatten van plannen en driften. Aan de andere kant zitten met verdriet omdat we geliefden zijn verloren.

Het is soms te wacko voor woorden en je vraagt je dikwijls af hoe onze grootmoeders ermee omgingen. In die tijd was verdriet no way bespreekbaar. Alles opkroppen. Stilzwijgend verder. Vooral geen mensen lastig vallen. Hoe alleen en soms eenzaam moeten zij zich gevoeld hebben.

Bij afscheid hoort troost. Ook een hartje liken?

Bij afscheid hoort troost. Ook dat moeten we leren. Dan tref je iemand die je 24/7 in je armen wil nemen, waaraan je je smalle of brede schouders wil geven… omdat je niets anders hebt dan een troostend woordje.

Op FB passeert vaak een status met zoveel intens verdriet, met zoveel dankbaarheid, met zoveel liefde over de steun die een moeder heeft gevoeld naar aanleiding van het overlijden van haar kind (20). Je wil haar troosten. Je wil haar vastnemen. Je wil iets doen. Maar je kent haar omdat iemand uit je FB-kring iets van troost heeft geschreven.

Wat doe je? Misschien ook een hartje liken? Zelfs al ken je die persoon niet. Ergens weet je gewoon dat het die moeder, die Wifty zal troosten. Dat is dan weer de schone kant van Social Media. Als breed draagvlak van steun en troost.

Te voorzichtig om het juiste te willen zeggen of doen

Troost kent vele vormen. Het is dikwijls niet eenvoudig om het juiste te doen of te zeggen. Maar misschien hoeven we niet te lang na te denken. Er gewoon zijn, is al oké. Vaak weten we gewoon niet hoe met het verdriet of het verlies van iemand anders om te gaan. Het voelt vaak zo intiem aan, zo overweldigend.

Het is hoe dan ook nooit een overbodige luxe om enkele maanden later iets van je te laten horen. Iets gaan drinken, Uiteten gaan. Samen een aflevering zien van een favoriete tv-serie. De kracht van een heerlijk warme soep.

Hoe troost je iemand die je graag ziet en op enkele jaren tijd te veel geliefden verloren heeft?