“Ik loop vaak verloren in huis. Het is geen zelfmedelijden maar ik stel iets onthutsend vast en het speelt me parten,” begint Wifty Chrissy (56). “Het is iets dat ik na mijn ontslag heb moeten vaststellen. Op weekdagen, vooral tijdens kantooruren. Het is een hol, leeg gevoel.”

Verloren. Leeg. Alleen. Eenzaam. Chrissy was altijd drukdruk bezig. Altijd in de weer met haar job, huishouden, kinderen, vrienden, familie. Voor iedereen en alles wist ze tijd vrij te maken. De deur stond open voor een kopje koffie en een babbeltje.

Maar dan gaan externe factoren plots je leven ànders bepalen. Je verliest je job, structuur, collega’s. Een andere baan is geen optie voor Chrissy omwille van medische redenen.

Geen job, een leeg nest, een drukwerkende partner, recent verhuisd naar een hele jonge buurt (lees: overdag is iedereen werken), vrienden (m/v) die nog niet denken aan pensioen, geen ouders, …

Ineens word je zo op jezelf gesmeten. Je weet dat het ànders moet en dat alle initiatieven vanuit jezelf moeten vertrekken.

Chrissy in crisis.

Ze lacht maar er zit verdriet achter haar lach. Ze voelt zich niet goed in haar situatie. Gelukkig is er Wifty roept ze.  “Ik méén het. Ik scrol graag door de Wifty site en bijbehorende facebook-pagina. Jullie bekijken alles zo positief. Ook de ernstige topics. Dat werkt aanstekelijk. Weet je dat ik me dikwijls terug beter voel als ik bepaalde artikels lees en vooral de vele commentaren van andere Wifties? Je krijgt op slag de bevestiging dat er nog anderen zijn die hetzelfde meemaken.”

Vandaar dat ze het over haar alleen-zijn wil hebben. Het verloren lopen in eigen huis. En ja, ze heeft een partner, kinderen, buren, vrienden,… Maar ze kan overdag moeilijk bij hen terecht. Ze werken, zijn uit het huis gevlogen, ze is zelf verhuisd,…

Daarom vindt ze ‘eenzaamheid’ in haar geval een veel te beladen woord. Ze beseft heus wel dat ze een ‘eerstewereldprobleempje’ heeft, dat het een luxe probleem is. Leg dit naast een derdewereldprobleem en je schaamt je te pletter. Maar dat wil niet zeggen dat het er niet is natuurlijk.

Het moet vooral bespreekbaar worden. Want ze is er zeker van dat er meer Wifties en vrouwen zijn die in een gelijkaardige situatie zitten of er in verzeild zijn geraakt door factoren die buiten je om liggen. Ze had dit ook nooit zien aankomen. Zo snel gaat het dus.

De eerste maanden na ontslag zijn fantastisch maar dan…

Enkele jaren geleden is ze moeten stoppen met haar baan. Ze deed haar werk ontzettend graag. Het was een combinatie van de zoveelste reorganisatie, 55+ zijn, net geen burn out en gezondheidsproblemen.

De eerste maanden verliepen super, in een gelukzalige roes. Alleen thuis. Kunnen doen wat je wilde. Een gevoel van opluchting. Blij dat de immense werkdruk was verdwenen. Leven zonder klok, zonder druk, zonder bazen,… zalig. Maar dan….

Plots stelde ze vast dat ze tegen zichzelf aan het praten was. Poetsen was vlak na het ontslag een bijzonder therapeutisch iets. “Haha, mijn huis heeft er nog nooit zo spic&span bij gelegen. De kasten blinken. Overal en alles geordend. Overbodige spullen zijn bij de Kringloopwinkel. Maar dan stopt het. Wat nu?”

Verloren voorwerp

Door het wegvallen van structuur, collega’s, enzo. moet je zélf terug structuur vinden. Je start met je dag en zet de wekker op een deftig uur. Douchen, ontbijten, beetje opruimen… klaar. Je gaat nog boodschappen doen. Je duikt de kookboeken in. Maar na de zoveelste keer brengt dat ook geen soelaas.

  • Vrienden en vriendinnen zijn drukbezet. Tijdens kantooruren kun je moeilijk afspreken. Een zeldzame lunch lukt. “Maar ik voel zelfs dat het soms niet goed uitvalt. Ze willen toch bij hun collega’s zijn. Lunches betekenen vaak een snelle officieuze update van het leven zoals het is op kantoor. Ik mag het hen niet kwalijk nemen. Ik was ook zo.”
  • Mijn partner heeft een overvolle agenda. Die zie ik ook pas ’s avonds.
  • De kinderen zijn het nest uitgevlogen en wonen op 90 tot 150 km ver. Daar loop je niet zomaar langs. Ouders heb ik niet meer en mijn zussen zijn veel jonger dan ik en denken niet aan pensioen.
  • Enkele jaren geleden zijn ze verhuisd naar een buurt met vele jonge gezinnen. “We lachten ermee dat we nu de oudjes zijn. Maar die jonge buren staan natuurlijk volop in hun carrière.  Voor een kopje koffie en/of babbeltje is er nauwelijks tijd.”

 

Boos op mezelf!

Weet je wanneer het best gezellig is? ’s Avonds, op dagen dat mijn partner een recup heeft, vooral tijdens vakanties! “Op ‘gewone’ dagen tel ik dikwijls de uren. En als ik me hierop betrap, ben ik boos op mezelf!”

Ze zegt dat ze op die andere dagen zich eenzaam voelt. “Natuurlijk zoek ik oplossingen. Vrijwilligerswerk, inschrijven om die of die cursus te volgen, …”

Ze beseft dat ze niet te hard moet klagen tegen vriendinnen. Die hebben haar al eens omver geblazen dat ze stikjaloerse zijn op mijn ‘vrije’ tijd. Ze bezwijken onder de workload of kregen weer eens een nieuwe baas …

“Meestal zwijg ik.  Omdat ik geen klaagtrien ben en wil zijn. Maar ik wilde het toch eens melden. Natuurlijk wil ik de (tijdelijke) ‘leegheid’ die me overdag overvalt counteren. Hoe kan ik de dagen opvullen om terug in een aanstekelijke en positieve vide te komen. Ik wil terug opstaan met een smile van hier tot ginder!”

Chrissy mailt wat later deze mededeling: “Ik overweeg ernstig om een hond aan te schaffen. Dat beestje zou me verplichten om te gaan wandelen, om te bewegen, om bijvoorbeeld regelmatig naar een hondenclub te gaan. Een hond vraagt om aandacht, verzorging, opleiding, training,… Zo’n aanschaf doe je niet op 1,2,3 natuurlijk maar het zou een prima start zijn. En dan heb ik een trouwe maat waartegen ik luidop kan praten.”

Humor! Altijd de beste manier om ertegenaan te gaan. De Wifty Way.

 

Het Kunstenfestival in Watou ging zomer 2017 over ‘Over alleenigheid en ondraaglijke eenzaamheid.’

Het woordje ‘alleenigheid’ vinden we prachtig omdat het zoveel samenvat. Hieronder een kleine tekst die we op de site van Watou vinden:

Alleen – alleenig – eenig – eenzaam – verlaten *

Wat afgezonderd is, op zich zelf staat. Voor zoover het derde woord met de beide eerste woorden synoniem is, betekent eenig meer, dat er van eene zeker soort van personen of voorwerpen maar één bestaat. Alleen en het minder gebruikelijke alleenig, dat men slechts in de volkstaal en bij dichters aantreft, drukken meer uit het ontbreken van andere voorwerpen van dezelfde soort op eene bepaalde plaats.

Wat het onderscheid tusschen alleen en eenzaam betreft; alleen duidt enkel aan, dat men geen gezelschap bij zich heeft; eenzaame afzondering, waardoor een gevoel van ongezelligheid, of ook van stilte en rust ontstaat. Hij, die zonder gezelschap is, is alleen, doch behoeft zich nog niet eenzaam te gevoelen.
Aan deze beteekenis van eenzaam sluit zich aan die van ver laten, waarbij op den voorgrond staat, dat men aan zich zelf is overgelaten, van de menschen vergeten.

* Uit het Handwoordenboek van Nederlandsche Synoniemen (1908).  De spelling in deze bron kan afwijken van de tegenwoordig geldende.

Free Photo: Jean Gerber @ Unsplash