Vanaf 50 krijg je zelden een leuke mail genre ‘Proficiat, u bent 50. Maak je klaar voor een ongelooflijke trip. NOW this party starts!’

Integendeel. Vanaf 50 krijg je (ongevraagde) infomails over erfenis, ziekten, tips om langer te leven, over incontinentie (voor haar), over impotentie (voor hem).

Zoals ten huize van Marnix Peeters die zich een heel klein beetje fel ergert aan de hoofdredactrice van Plus Magazine die blijkbaar een mission heeft naar mensen toe vanaf 50.

Born Slippy

Ik had een schouderontsteking waar ik niet naar had omgekeken, en zo had ik een frozen shoulder gekregen, een aandoening waar Saar, de kinesiste, van zei dat er mogelijk geen volledig herstel meer zou zijn, ook gezien mijn leeftijd.

Dat is de eerste keer dat ik iets heb waarmee ik moet leren leven, zei ik tegen mijn vrouw. Je gaat er toch altijd van uit dat je weer de oude wordt. Plots kijk je de slijtage in de ogen.

Slijtage, slijtage, zei mijn vrouw.

Tot op een bepaalde leeftijd is de mens een groeieconomie, zei ik. Dan verandert hij in een hersteleconomie, en ten slotte is het: redden wat er te redden valt. Voorthobbelen tot de machine stilvalt.

Nou, nou, zei mijn vrouw.

Het is een huizenhoog cliché, zei ik, maar het klopt: hoe goed je conditie ook is, vanaf je vijftigste kruipt de mot erin. Je voelt dingen die je vroeger nooit voelde. En geestelijk: je verwondert je minder.

Dat zou me verwonderen, bij jou, zei mijn vrouw.

Het ís zo, zei ik. De vijftigste lente straalt nét iets minder dan de twintigste. Je staat op die eerste ochtend na een lange winter wel nog met je ogen dicht de koele lucht in te ademen, wetend wat de dag zal brengen, maar het geeft je niet meer die boost die het je vroeger gaf. Plus: vriendschappen doven uit, mensen sterven, je wéét te veel. Je hebt net iets te vaak in de coulissen van het leven mogen kijken, een blik op de mechaniek kunnen werpen.

Daar zal wel iets van aan zijn, zei mijn vrouw.

En dan moet Laurence Festraets nog beginnen, zei ik.

Wie? vroeg mijn vrouw verbaasd.

De hoofdredactrice van Plus Magazine, zei ik. Sinds vorig jaar stuurt ze me geregeld mails. Ze suggereert dat ik van het leven wil genieten, van uitstapjes, lekker eten en mooie dingen, maar dat ik me vast ook zorgen maak over mijn gezondheid, mijn rechten en mijn geldzaken. Daarom zou ik best een abonnement nemen. Ik krijg er dan gratis een tweepersoonsdekbedovertrek bij met een oudewijvenprint, kijk.

Nogal ouderwets, met die grote bloemen, beaamde mijn vrouw.

In het nieuwe nummer staan de beste oefeningen om je enkels te verstevigen, zei ik. En vijftien weetjes over je geheugen die je moet onthouden. Zou er één vijftiger zijn die zegt: dat Plus Magazine, dát moet ik hebben? Zodat ik me prematuur oud kan zitten voelen, goed geïnformeerd over schenkrechten en kangoeroe-woningen? Ik wed dat er advertenties voor scootmobielen in staan. Trucjes om namen te onthouden. En tien leuke dingen om met de kleinkinderen te doen als het regent, waaronder iets in Bokrijk.

Ze moeten érgens beginnen met hun marketing, zei mijn vrouw.

Ik zou, mocht ik Laurence Festraets zijn, niet meer in de spiegel durven te kijken, zei ik. De mensen zo pesten.

Waarna ik op het internet nog eens die verschrikkelijk lange versie van ‘Born Slippy’ van Underworld opzocht, live in Dortmund.

Die ene kerel wordt dit jaar zestig, zei ik.
© Marnix Peeters

Deze column is verschenen in De Morgen.
Onlangs verscheen ook zijn boek ‘Zei Mijn Vrouw‘ uitgegeven bij PottwalPublishers.be
Dit boek is zonder enige twijfel een absolute aanrader om cadeau te doen voor jezelf of in plaats van het bloemetjes of dood pralines als je op bezoek gaat)

Groetjes,