Nadia (53) verruilde België definitief voor Spanje. Dat was veel moeilijker dan ze dacht. Dus vroegen we haar om Wifty correspondent te zijn, daar vlakbij Málaga, zo blijft ze toch close met België. 

Nadia-Louisa… Silencio por favor

Dubbele namen zijn tegenwoordig heel erg in de mode, namen zoals Ana-Lucia, Louis-Arthur, Marie-Julie kunnen mij wel erg bekoren. Dat ik er ooit zelf eentje zou bemachtigen via de Spaanse autoriteiten overtrof mijn stoutste verwachtingen, maar ik ben er wel heel blij mee : Nadia-Louisa … klinkt goed, niet? Mijn grootmoeder zou zo fier zijn geweest als een pauw.

Sinds mijn eerste blog voel ik me toch al wat meer “thuis”, in onze nieuwe stek in Andalucia. Het thuis-gevoel werd vooral gecreëerd door een val op het strand waarbij mijn kuitenkelbeen is gebroken. Sinds zo een 5–tal weken heeft een anthieke plaaster (polyester kennen ze hier niet in openbare ziekenhuizen) en het verbod om nog maar even te steunen op mijn voet, ervoor gezorgd dat ik heb kunnen genieten van het mooie uitzicht over zee en bergen vanuit mijn slaapkamer met aanpalend terras. “A room with a view”!

Ondertussen ben ik al een kampioen in het “poepdalen en -stijgen” en het rondrijden op een bureaustoel van de keuken naar de living, met de nodige botsrisico’s!

Omdat vlak na de val, op mijn voet staan, niet meer aan de orde was en ik bijna een tsunami teweegbracht met enig geroep van de pijn, was een bezoekje aan de spoed van het openbaar hospitaal een logisch gevolg.

Ik ga jullie de details besparen van de 6 uur dat mijn man en ik hebben gespendeerd op ‘urgencia”, daar waar “Nadia Louisa” is geboren!

Nu om je naam te kunnen horen afroepen via luidsprekers met de verwijzing naar het juiste ‘dokterskabinet’ moet je wel zeer attent zijn, je hoeft zelfs geen gehoorprobleem te hebben. Niet omdat de klankboxen zo stil staan, integendeel, maar vooral door het gekwetter van de Spanjaarden. Een wachtzaal bij de dokter lijkt meer op een bijeenkomst van kabouters met de naam “kwebbel”. Mijn excuses voor de woordspeling van kabouters, maar groot zijn ze niet de Andaluciërs.
Omdat het regelmating de spuigaten uitloopt hoor je regelmatig “Silencia por favor” weergalmen door de boxen. En ja dan kan je toch rekenen op een 2 minuten intense stilte en dan gaan de fluisterstemmen op een redelijk snel tempo over in roepen.

En tussen al die mooie Spaanse klanken door hoor je plots je naam:

“Nadia Louisa”

Eerst had ik het nog niet echt door, maar toen er niemand anders bleek te reageren, dacht ik .. tja zoveel Nadia’s zullen er hier wel niet zitten zeker.

HASTA LUEGO amigas… a pronto…

Nadia Louisa