Kiki Dee die ooit een wereldhit scoorde met Elton John is net 70 geworden.

Wifty Guest Hilde (52) hoorde de song van Kiki Dee en Elton John op de radio en zocht meteen naar de video op YouTube. Plotsklaps werd ze terug gesmeten naar een tijd van Mud, The Rubettes, Smoky en Elton John natuurlijk. Heerlijk toch.

Gek en extravagant

“Wat hield ik van Elton John, eerlijk waar. Die gekke brillen en petten, die extravagante pakken en daaronder altijd een man uit een stuk. Een vrouwelijke man soms, so what, net dàt was zo mooi, zo anders.

We schrijven ergens jaren zeventig, ik moet een jaar of tien, misschien twaalf zijn geweest. De Joepie kwam er alleen maar in na lang aandringen: dromen over beroemdheden, nergens goed voor. We hadden alle platen van Will Tura en Marva – voor mama – en Jan Verbraeken en Bob Scholte – voor meter – in de kast. Dat kon volstaan.

Showbizzleugens kwamen er bij ons niet in. Gelukkig was er papa. Die kon wel eens een extra twintig frank laten vallen als Jules ‘de crèmeman’ langskwam. Jules was krantenboer ’s ochtends en ijsjesman in de namiddag. Op de hoedenplank van zijn Renault – ’s namiddags passagierszetel eruit, isolotiebak erin – lagen er ook boekskes. Een ijsje mocht wél altijd. En van va ook af en toe een boekske. Zo gingen Mud, The Rubettes en Smoky toch niet aan ons voorbij. En ook Elton John niet.

Mateloze ontroering kan me plots overvallen.

Vorige vrijdag was het weer zover. Dochter afhalen aan het station en naar goede gewoonte in de file. Het begint onschuldig. Een omroepster kondigt ‘Candle in the wind’ aan met de gekende Dianatralala. Elton John gaat aan de piano zitten. Hij zit altijd aan de piano. Hij is te dik, te dun, te verwijfd, te theatraal… hoe opvallend hij ook is, de piano blijft in de hoofdrol.

Al bij de eerste tonen verlaat ik de foeterende analyse van de mobiliteitsonbekwaamheid in de stad waar ik woon. Ik luister, begin luidkeels mee te zingen en eindig steevast in ontroering. Die valse luchtigheid waarmee hij me altijd op het verkeerde been zet. Het klinkt zo banaal en toch hakt het er meteen in.

Krop in de keel. Slikken.

Guess that’s why they call it the blues. En dan schakelen en doorrijden, eindelijk vooruit in de file. De mama is even blij dat het in het heenrijden is, en niet op de weg terug, met de dochter erbij. Mama, komaan zeg, El-ton-Djon!”

#Wifty Guest Hilde De Brandt

Geniet van de video met de twee diva’s: Kiki Dee en Elton John

ann@wifty.be