Werkplezier? Ilse (49): ‘Ik had al langer het gevoel dat er nog vanalles te realiseren valt na je 45. In de menopauze maak je meer mannelijke hormoon aan. Je wordt energieker en ondernemender. Dat belooft!’
Tien jaar geleden besloot journaliste Ilse Ceulemans (49) om minder te gaan werken. Ze wilde meer bij haar kinderen zijn, maar vooral had ze het gevoel dat de managementcultuur haar werkplezier deed verdampen. In haar boek ‘Het Ministerie van Werkplezier’ toont ze waar ze zitten, de energiezuigers en de stoorzenders van de werkvloer.
Met de frisse blik van de buitenstaander en de nodige humor fileert Ilse de vreemde gewoontes op en rond het kantooreiland in haar boek ‘Het Ministerie van Werkplezier’. Met succes, want na amper 4 weken was haar boek al toe aan een tweede druk. Aan Wifty geeft ze nu haar eigenzinnige kijk op de overgang.
“Een tijd geleden las ik een artikel waarin gyneacologe Ingrid Theunissen zei: ‘In de menopauze maken vrouwen meer mannelijk hormoon aan, waardoor je energieker en ondernemender wordt. Het is hét moment voor vrouwen om hun leven en hun carrière opnieuw in handen te nemen.’
Dat is blijven hangen. Ik had al langer het gevoel dat er nog vanalles te realiseren viel na je 45ste, maar dat die ondernemingslust ook wetenschappelijk te meten viel, dat vond ik een veelbelovende gedachte.
Het schoot door me heen wat een vreemd woord menopauze eigenlijk is. De nadruk ligt op pauze. Stilstand. En dat terwijl die mannelijke hormonen je ambitie aanwakkeren, volgens de gyneacologe. Ook het woord ‘overgang’ is raar. Het klinkt erg passief, alsof we aan een koordje over een bruggetje getrokken worden naar een wei waar het gras veel minder groen is, de wolken lager hangen en de hemel donkergrijs kleurt.
Ik besloot ter plekke om voortaan in mijn hoofd het woord ‘overgang’ te vervangen door het woord ‘overstap’. Dat heb je tenminste zelf in de hand. Ja, ik zal zelf wel over het bruggetje stappen.
Ik barst straks
toch
van de mannelijke hormonen,
die me vooruitbranden.
Ik kies dan zelf
een groene wei
waar ik graag op zit.
Met die groene wei bedoel ik niet, zoals de gemiddelde midlifer misschien zou denken, een veld vol jonge, gespierde adonissen met wie ik nachtenlang de liefde zal bedrijven. Nee, ik heb het even over een job waar ik gelukkig van word.
Er is me namelijk iets opgevallen. Terwijl we aan de ene kant te horen krijgen dat we allemaal langer zullen moeten werken, zie ik aan de andere kant hoe vijftigplussers een beetje worden bekeken als een uitbollend ras.
Ik heb gezien hoe vrouwen van 50 ontslagen worden of weggeparkeerd naar saaie jobs, waar ze na de middag zitten te knikkebollen omdat ze zich dood vervelen. Menopauzerend de uren aftellen.
Dat vind ik vreemd. Als we met een enorm begrotingstekort zitten, dan kan indommelen onmogelijk de bedoeling zijn. Bovendien staat het dus in schril contrast met de theorie van vrouwen die nu hormonaal helemaal toe zijn aan een topjob in plaats van een tukjob.
Voor mij is het duidelijk: vergeet de overgang, het gaat om de overstap. Die moet je goed doordacht maken. Wat wil je, wat kun je? Neem je tijd om erover na te denken. Je mag twijfelen en zoeken, zéker als je ouder bent. Je hebt jaren gezorgd voor anderen, nu is het tijd om te gaan voor de plannen die al lang smeulen in je hart.
Voor een mooie overstap is misschien ook meer solidariteit tussen de generaties nodig, een woord dat een beetje uit de mode is geraakt.
Er zou meer
waardering en ruimte
mogen zijn
voor rijpe, wijze vrouwen die
hun carrière
willen verdiepen.
Zij zijn immers de sleutel om de jonge ouders, die het al moeilijk genoeg hebben, te ondersteunen. Wissel van de wacht, ieder in zijn kracht. We zullen allemaal langer moeten werken, maar op deze manier zou alles vast mooier in elkaar passen.
Laat dit een oproep zijn aan alle vijfenveertigplussers. Vergeet de overgang. Maak de overstap. De wei wacht.”
Meer lezen? Het Ministerie van Werkplezier, Ilse Ceulemans en Serge Ornelis, Uitgeverij Manteau, 220 blz., € 19,90.
‘Sommige managers lijken uit een bouwpakket van Ikea te komen. Je hebt dit type vast al een keer op de werkvloer ontmoet: hij heeft zo veel managementcursussen gevolgd, van leiderschap over conflicthantering tot timemanagement, dat hij een kant-en-klaar product is geworden. Je vindt hem bij Ikea terug in de afdeling kantoormateriaal, naast de lectuurbakken, onder de merknaam KNUDDE.’
Heeft u weleens buikkrampen als u de uitnodiging krijgt voor het jaarlijkse evaluatiegesprek? Gaan uw oren ook tuiten bij rare managerstermen als ‘task force’, ‘big rocks’ of ‘core competence’? Vindt u stiekem dat het begrip ‘teamplayer’ overroepen is? Dan is dit boek beslist iets voor u.
Tien jaar geleden besloot journaliste Ilse Ceulemans om minder te gaan werken. Ze wilde meer bij haar kinderen zijn, maar vooral had ze het gevoel dat de managementcultuur haar werkplezier deed verdampen. In ‘Het Ministerie van Werkplezier’ toont ze waar ze zitten, de energiezuigers en de stoorzenders van de werkvloer. Met de frisse blik van de buitenstaander en de nodige humor fileert Ilse Ceulemans de vreemde gewoontes op en rond het kantooreiland. Haar man Serge Ornelis vult aan vanuit zijn expertise als coach voor managers en beantwoordt Ilses lastige vragen als: Waarom willen we alles in regeltjes gieten? Is de flexibele werknemer een mythe? Hoe ver mag macht gaan? Dankzij dit boek gaat u weer rustiger ademen als u aan uw werk denkt.
Wie is Ilse Ceulemans ?
Zij is journaliste en auteur op Charliemag.be .
Ze danst moeiteloos de chachacha, heeft talent voor tabouleh en vindt het oké om te reïncarneren als polygame paradijsvogel in West-Afrika. Wegens rijangst brengt ze grote stukken van haar leven wachtend door, op koude perrons en aan treurige tramhaltes.
Wat ze dan denkt, deelt ze met de lezer.
Hoofdartikel Free Photo : by Rawpixel Com @ Unsplash
0 Comments