Journaliste Pascale Baelden verwijst in haar wekelijkse column in De Morgen Magazine naar een bericht op Wifty over de vaak schrijnende situaties waarin generatiegenoten belanden na onverwachts ontslag of reorganisatie.

Pascale Baelden – De Morgen Magazine – 5/11/2016

Journaliste Pascale Baelden heeft een wekelijkse column in De Morgen Magazine.

Vorige week kreeg ik een berichtje van haar: “Hey Hélène, ik wou je even laten weten dat ik in mijn volgende column in De Morgen Magazine zal verwijzen naar een van je laatste berichten op WIFTY… Omdat je potverdomme een overschot van gelijk hebt… En iemand het toch eens moet zeggen, hope you like it… Groetjes, Pascale”

In het betreffende bericht reageerde ik op de vaak schrijnende situaties waarin collega’s / generatiegenoten belanden na onverwachts ontslag of reorganisatie:  “Er is een betreurenswaardige trend, oa in uitgeversland: mensen in vaste dienst worden ontslagen met de uitnodiging om freelancer te worden. Lekker makkelijk voor de werkgever, investeren in eigen broekzak, niet in werknemers. Dagprijzen zakken dramatisch en je hoort schrijnende verhalen van nieuwe, kleine zelfstandigen met jaren ervaring en heel veel talent die met moeite hun boterham verdienen. Met stress, slapeloze nachten, burn-out enz tot gevolg. En dan komt het. Ze verdienen niet genoeg voor een verzekering ‘gewaarborgd inkomen’ en kunnen dus onmogelijk ziek vallen. Ook al zijn ze écht ziek en krijgen ze van de dokter huisarrest, ze blijven werken. Uit schrik om hun job te verliezen en omdat het zelfstandige statuut hen geen enkele steun biedt. Hoe tragisch én schandalig. Vanwege die werkgevers, vanwege de staat. Dat de regering daar eens over kibbelt.”

Ook Pascale kreeg zo’n schrijnend verhaal te horen van een oud-collega. Vorige zaterdag schreef ze dat van zich af in haar column: 

Of we een minuutje kunnen praten, vraagt ze me. De radeloosheid in haar stem aan de andere kant van de lijn doet me besluiten tijd te maken. Ik ken haar goed genoeg om te weten dat er iets serieus mis is.

Vijftien jaar geleden werkten we op dezelfde redactie. Toen onze professionele wegen splitsten, verloren we elkaar uit het oog.

Tot we elkaar terugvonden op Facebook en de draad weer oppikten. De vriendschap was onveranderd, maar onze levens daarentegen duchtig door elkaar gegooid. Ik gescheiden en single. Zij in een nieuw samengesteld gezin. Na jarenlang single moederschap had ze de sprong in het diepe gewaagd. Alleen haar financiële onafhankelijkheid had ze nooit opgegeven. Omdat ze haar kind altijd alleen zal onderhouden.

Maar nu is ze aan de deur gezet. Op staande voet ontslagen. Ze heeft net haar vijftigste verjaardag gevierd en vraagt zich of hoe ze ooit nog aan de bak kan komen in een sector waar loonkost primeert op ervaring. Ze is de zoveelste oud-collega op rij die me in paniek opbelt. Op zoek naar steun en advies. Omdat ik de stap naar zelfstandigheid zeven jaar geleden vrijwillig maakte. Toen een vast contract nog de illusie van werkzekerheid gaf.

Sindsdien zijn redactiestructuren systematisch uitgedund en nu lijken ook de bankfilialen aan de beurt. Vreemd toch dat de sociale omwenteling in de financiële wereld wekenlang voorpaginanieuws is. Terwijl zij die de pen vasthouden zichzelf geruisloos heruitvinden in functie van het nieuwe medialandschap.

Ik probeer haar moed in te spreken en zeg haar dat ze het ontslag ook als een kans kan zien. Om van uiteenlopende passies haar beroep te maken. Diversifiëren is de boodschap. Positivisme een conditio sine qua non. En daarom zwijg ik wijselijk over de Facebook-post van één van de oprichtsters van Wifty – een community voor 50+ – waarin ze aanklaagt dat steeds meer van haar generatiegenoten in de vierde armoede belanden.

Ik zwijg ook over mijn eigen lachkramp toen ik in de oproepbrief voor de vernieuwing van mijn perskaart las: ‘De Erkenningscommissie moet nagaan of u geen onverenigbare nevenactiviteiten uitoefent’. Omdat een wet van 1963 die verplichting heeft ingebouwd.

Waarop ik mezelf de vraag stel wie dan de studies van mijn kinderen zal betalen. Maar dergelijk cynisme is niet wat ze nu nodig heeft. En ik vertel haar dat ze haar job vanaf nu beter ziet als een puzzelwerk. Net zoals het nieuw samengesteld gezin dat ze vorm tracht te geven. Een lappendeken van passie en het realistisch compromis.

Pascale Baelden – De Morgen Magazine – Zaterdag 5 november 2016

Meer lezen van Pascale: http://www.pascalebaelden.com