Noodzakelijke schilderwerken vragen om noodzakelijke uitmesting van kamers en kasten. Een grondige lenteschoonmaak kun je vergelijken met archeologische opgravingen. Je vindt van alles, van rommel tot waardevol.
Met véél oh’s, aha, tiens tiens, och zie nu…. blijf ik uren bezig. Hier een voorleesboekje, daar een armbandje, een postkaartje van mijn ouders dat ik nooit kwijt wil maar dat je dan toch ergens parkeert en uit het oog verliest, daar nog een ingepakt cadeautje dat nooit meer bij de bestemmeling zal raken.
WAARSCHUWING: mijd absoluut fotoalbums! Het effect is enorm. Je vergeet alles en iedereen en in no time zit je in je eigen verleden tijd te mijmeren. Een tijd die zo rap voorbij was.
Wat kom je zoal tegen waarover je diep beschaamd bent? Weessokjes bijvoorbeeld. Ik heb geen idee waarom ik dat tegen beter in verzamel. Of lakens, truien, kussens (waarom liggen die hier nog?), kotspullen, rugzakjes van vroeger tot nu, … In elke kast zit veel. Te veel.
En dan rolt een klein wit doosje tevoorschijn. Het is niet waar!? Kates eerste paar schoentjes! Ik schreef het nog op zijn Engels, mét weglatingsteken. En kijk, er staan twee maanden op: wanneer ik ze kocht en wanneer ze liep.
De schoentjes zijn zo praktisch als wat, om niet te zeggen lelijk.
Zoals alle moeders heb ik de eerste schoentjes van mijn borelingen bijgehouden. In het oorspronkelijke doosje voor nummer 1 en in een mooi blikken etui voor nummer 2.
Hé, herinner je je nog die afzichtelijke bronzen of zilveren schoentjes uit grootmoeders tijd? Ik liep er als kind met een wijde boog omheen. Ik heb heel lang gedacht dat het schoentjes van overleden kindjes waren. Brrrr.
Kleine voetjes worden groot.
Kleine schoentjes worden groot. En hoog.
Mijn dochters houden van schoenen. Plat, kleine hak, grote hak, open, dicht, effen, met prints, blingbling, sneakers, ballerina’s. Doe de schoenen van mijn twee dochters bij elkaar en we kunnen een boetiek beginnen.
Maar dat kleine witte doosje blijft bij mij. Dat parkeer ik straks terug in de kast. Op een veilig plekje. Om ooit terug tevoorschijn te komen. Waar staan we dan…
Mijn dochters stappen nu op hun eigen tempo de wereld in. Hoog of laag. Maakt niet uit, als het maar vooruit gaat.
(Oja, lieve dochters, de doosjes met jullie eerste schoentjes liggen in de kamer linksboven, onder die ene trui, je-weet-wel!)
ann@wifty.be
0 Comments