David Bowie, thank you for the soundtrack of my life.

Herkenning, een aha-erlebnis, coup de foudre… David Bowie, het was liefde op het eerste gezicht.

Ik was verblind, niet alleen door zijn uiterlijk, door alles. Het hele pakket.

Ik was een puber en The Jean Genie, Rebel Rebel, Fame, Space Oddity… bezorgden me kippenvel. Nooit eerder raakte muziek me zo diep, zo opwindend, spannend en altijd vernieuwend.

Ik was een buitenbeentje en dankzij Bowie kon ik zijn wie ik wilde zijn. Hij gaf me het gevoel dat het OK was om anders te zijn, anders te denken. Dat ik niet één Hélène moest zijn, dat ik alle facetten van mijn persoonlijkheid mocht vieren.

Er was zoveel meer tussen hemel en aarde dankzij Bowie, hij inspireerde mijn passie voor ruimtereizen en mijn liefde voor androgynie. Ik heb hem verschillende keren live aan het werk gezien en ging soms 2 keer in 1 week naar hetzelfde concert. En toen ik in 1983 als DJ een centje bijverdiende startte ik elke set met ‘Let’s Dance’. En of we gedanst hebben!!

David Bowie was er al die jaren, van mijn puberteit tot nu. En hij zal er voor altijd zijn.

Bedankt David, de man met de mooiste ogen en stem ter wereld, bedankt voor jouw oneindige inspiratie, je talent om telkens weer een absolute beginner te zijn, bedankt voor je exquise smaak en stijl, je extravagante bescheidenheid… Ook de manier waarop je afscheid genomen hebt is buitenaards.