Martine (55): “Op mijn 55ste verjaardag heb ik een ernstig auto ongeluk gehad. Ik reed ’s avonds samen met mijn man naar huis en de auto is van de baan gegaan en tegen een boom gebotst. Ik wist van niets, ik ben wakker geworden in het ziekenhuis. Mijn man had een hersenschudding, mijn bekken was op 3 plaatsen gebroken, mijn heup was volledig ontploft, mijn knieschijf gebroken, de patellapees afgerukt en mijn voet was helemaal omgeslagen.

Na 2 weken ziekenhuis heb ik thuis 8 weken in bed gelegen. Dan volgde een moeizame revalidatie, na de rolstoel moest ik terug leren stappen met 2 krukken en nu lukt het me om met 1 kruk rond te lopen.

Ik heb veel geluk gehad, ik had dood kunnen zijn. Of ik had mijn verdere leven in een rolstoel kunnen zitten. Ik heb heel veel steun gehad aan mijn man en kinderen, mijn man is kinesist-reumatologie, het was fijn dat hij me kan helpen bij de revalidatie. 

Het ergste vind ik dat ik geen marathons meer kan lopen, dat deed ik zo ontzettend graag. Ik heb al 13 marathons achter de rug: Instanbul, Rio de Janeiro, Libanon, Londen, Firenze… Ik zal heel gelukkig zijn als ik terug kan lopen.

Als je echt iets wilt bereiken dan moet je er voor gaan. Dat is ook nu bij mij het geval, ik ben altijd positief gebleven, ik wil terug een marathon lopen! Ik geloof erin, dat ik er beter uit kom, ik wil niet dat mensen zeggen: “O ja, die heeft een ongeluk gehad.”

Ik zit nu in een periode met heel veel vragen. Waarom ik? Waarom is dat gebeurd? Ik had niet gedronken, wat is er mis gegaan? Ik besef heel goed dat het anders had kunnen aflopen. 

Het is nu te vroeg voor antwoorden, maar ik weet wel dat ik meer wil genieten, van alles. Zo’n voorval heeft een grote impact op je leven, op je gezin… Het besef dat het in 1 seconde gedaan kan zijn heeft ons nog dichter bij elkaar gebracht.

Tijdens mijn revalidatie is het me opgevallen dat iedereen het zo druk heeft. Als je zelf beperkt bent in veel zaken dan zie je hoe anderen leven, hoe druk iedereen het heeft, hoe groot de druk van onze maatschappij is, hoe iedereen vergeet om stil te staan bij de dingen die echt belangrijk zijn.

De littekens op mijn heupen, knie en schaambeen aanvaard ik. Het litteken op mijn voorhoofd ook, ik verstop het niet en ik wil het ook niet laten verwijderen. Ik heb dat auto ongeluk meegemaakt, het maakt deel uit van mijn leven, van mezelf…

 

helene@wifty.be