42 jaar geleden werden alle scholen gemengd. Wifty Guest JB was net 15 en kwam in een meisjesklas terecht. Zijn hele wereldje werd overhoop gegooid. Hoe eenzaam kan je je voelen tussen zoveel meisjes en met vrouwelijke leerkrachten die zich van hun kleinste kant lieten zien. Hoe overleef je dit? Naar aanleiding van een klasreünie waarbij een voltallige (!) klas opduikt, blikt hij terug.
“Lonely Boy. Pubers van nu kunnen zich onmogelijk voorstellen wat dat met een jong gastje doet.”
“September 1972. Ik ben 15 jaar. Na een desastreus verlopen derde jaar middelbaar in het Atheneum van Hoboken en na de door mij als desastreus ervaren scheiding van mijn ouders (zoek het verband…), een nieuwe start. Vanop een nieuw thuisadres Karel Oomsstraat, waar ik woon met mijn moeder, ging ik naar een nieuwe school.
“School X nu ook open voor jongens”, hadden de kranten eerder al luid getoeterd.
Met mijn toen nog zeldzame op de rug gedragen boekentas (eens Steinerschoolkind, altijd Steinerschoolkind), gekleed in mijn lievelingshemd (ik hàd maar één hemd, maar dat gaat jullie niet aan), blauw carreauke op witte achtergrond en met naar’t schijnt toen nog lang blond haar, stap ik de poort binnen.
Op de speelplaats alleen maar meisjes. Op weg naar mijn klaslokaal alleen maar meisjes en één madame, M. “Gij komt hier op die bank vóór mij zitten, jongeheer !”, zijn de allereerste woorden die ik tot me hoor richten. Niemand naast me. De klasgenotes zeggen niets. Ze kijken.
Tweede les, juffrouw Marthe van aardrijkskunde. “Gij gaat achterin de klas zitten, ik wil U niet horen en ge krijgt elke maand een 8”. Niemand naast me.
Pogingen om in gesprek te komen met klasgenotes lopen niet altijd even soepel. Sommige die thuis al een gezinslid van het mannelijke geslacht hebben rondlopen kunnen het aan normaal te doen. Anderen hebben de behoefte om eerst mijn boekentas te gaan verstoppen om nadien, omwille van het ontvreemde voorwerp, in gesprek te gaan. Ook het plattrappen van een stinkbom onder mijn schoolbank kon tot enige verdere toenadering leiden.
Ik was zo groen als gras na een verse regenbui. Weliswaar altijd gemengd opgevoed, maar het eerste testosteron was me nog niet door de aderen gevloeid. Meisjes waren fijn gezelschap. En ze waren ook lief. Het ronde circuit rond de bomen afleggend op de speelplaats tijdens de pauze, bijtend van suikerwafels die me van alle kanten werden aangereikt door aanhangende oftewel “cabassende” jonge dames. Lekker, maar ik zie de speekseldraden nòg hangen. Slurpend van flesjes cola of fanta. Lekker, maar ik zie….yes indeed.
En dan begint het. Een klasgenote komt nogal eens geregeld dicht bij me zitten om “iets te vragen over de leerstof”. Gebogen over mijn boek doe ik mijn onmogelijke best om te blijven ademen en spreken terwijl een vrouwenborst mij “à travers tout” tegen de arm priemt. Bang om het verboden moment van betoverende zaligheid te verbreken, zal ik wel eens te langdradig zijn geweest. Om uiteindelijk toch deze momenten van hemelse inwijding te moeten verbreken, achterblijvend met een virtuele derde graads brandwond op de arm.
Een klasgenote vaak gedrapeerd in een lange rok met split, zittend op de bank rechts van mij, liet wel eens, per ongeluk/expres, de split openvallen. Pijnlijke spieren in mijn oogbollen die voordien zulke blanke binnenkant van een vrouwelijk dijbeen alleen nog maar bij een beeld van Rodin hadden gezien.
En dan kwamen de fuiven. En werd er al eens gezoend. Zo oneindig voorzichtig. En zo mooi. Maar toen ook begonnen de eerste problemen, want ik zoende altijd de verkeerde (volgens al de anderen). Na een naar verluid iets te lang uitgevallen zoen tijdens een Bamba, komt men mij melden dat ik best zo snel mogelijk vertrek, want dat het vriendje van het slachtoffer mij gaat komen ineen slagen. Bye bye feestje. Bye bye onschuld.
Ook ging mijn aandacht naar de verkeerde klassen. Op een dag een anoniem (haha, ik weet wel beter !) briefje op mijn lessenaar. “Waarom gaat gij om met de meisjes van het laatste jaar, zijn wij niet goed genoeg misschien ?”
Soms wordt de “battle of the sexes” sereen uitgevochten tijdens de turnles. Loopwedstrijd met een neuslengte gewonnen…. Of springen over de stok en terecht komen (gezien mijn mannelijke kracht woeha! )voorbij de mat in plaats van erop.
En verder heel erg veel lieve vriendinnen, van wie er een aantal zijn die tot op vandaag deel uitmaken van de zegeningen die ik tel in mijn leven.
Maar het loopt mis. Iemand beweert dat ik “met haar ben”. Ik ga naar haar toe en maak voor de goede orde “uit” wat nooit “aan” was geweest. Eens gentleman altijd gentleman. De volgende dag staat ze midden op de speelplaats, met omzwachtelde polsen, suggererend dat ….
Ik word later in mijn tweede jaar bij de prefecte geroepen. Eén van de drie liberale dames-slagschepen van Antwerpen. Verpersoonlijking van een ontradingscursus over de liefde. Bij haar zit een madame “psychologe” van je ne sais plus quoi. Ik word met haar alleen gelaten.
“Jij moet eens ophouden met al die meisjes hun hart te breken, je doet die meisjes heel erg pijn, ze zijn erg kwetsbaar en je brengt hen echt veel schade toe. Ophouden daarmee, begrepen ?”
Ik begin te wenen. Tranen van tristesse omdat ik beschuldigd word van het kwetsen van mensen terwijl dat (nog steeds) nooit de bedoeling is. Tranen van ontreddering omdat ik eigenlijk helemaal niet besef wat er allemaal gaande is. Ook tranen van verholen kwaadheid omdat ik veroordeeld word op iets wat anderen in mij zien, maar zelf niet wil zijn en omdat ik machtsmisbruik vermoed van konkelfoezende ouders die hopen dat hun verliefde dochter zo zal gered worden van een gewone basse classe jongen, die, toen nog, slecht Frans sprak en wiens ouders niet bij de Loge zitten…
Die madame-psychologe neemt mij vast, begint me overal te “pitsen” en te kietelen en haar hand glijdt… “ Als ik je zo zie wenen, heb ik zo’n goesting om je te plagen…”.
Bwèèèèèkes.
Bye bye onschuld (bis). Korte tijd later, aan het einde van mijn tweede jaar, bye bye school.” (JB)
Een paar weken geleden verschijnt deze status op zijn Facebook-pagina.
September 2015.
‘Na 42 jaar weer samen met mijn ‘meisjesklas’ van het toen pas nauwelijks (op één jongen na, moi) gemengde KL in Antwerpen. Lonely boy, maar ik ben nooit zo gekoesterd geworden als afgelopen zaterdag. Love you all!”
0 Comments