Leo glundert. Hij zit naast zijn vrouw, zijn eeuwige liefde.
Nog even en dat ‘eeuwig’ -en we hopen het met alle duimen en vingers aan ons lijf – zit er waarschijnlijk dik in.
Zijn verstand is rap.
Zijn lijf wat minder.
Het is een contente mens. Ondanks een mega-mep want zijn oudste zoon is overleden.
Altijd in kostuum. Slechts een hittegolf krijgt de stropdas uit. Zo werden de mannen van bijna een eeuw geleden geboren ;-)
De 3 andere kinderen, schoonzonen & schoondochters plus 5 kleinkinderen én een eerste achterkleinkind (7 maanden) fêteren hem met ontzettend veel trots en liefde.
90 jaar worden! Wow.
Is dat een leeftijd waarnaar je uitkijkt?
Geen idee. Of ja. Tenminste als je alert blijft en zelfredzaam.
Zijn enige kleinzoon leerde zijn huidige vrouw op Tomorrowland kennen. In de speech bij zijn trouw alludeerde opa Leo op zijn manier naar the big party ever. Ovatie! Wie droomt niet van zo’n opa?!
Het woord ‘home/rusthuis‘ geeft hem rillingen.
‘Ah, dan maken we van je woning een serviceflat!’
Het valt me steeds weer op hoe vaak dit idee bij vrienden en kennissen valt die ook voor een immense opdracht staan om hun ouder(s) zolang mogelijk in hun vertrouwde omgeving te houden. Je merkt ook dat deze ‘oude’ ouders véél mondiger zijn dan onze oma’s en opa’s.
Amai, dat gaat wat geven als al die wifties & mifties van vandaag straks de nieuwe generatie ‘oudjes’ worden!
Zolang het voor hén gaat, denken we er niet aan om ze te verpotten naar een adres waar ze nul binding mee hebben. Tuurlijk hebben we goed praten als onze ouders niet zwaar hulpbehoevend worden of zijn.
Veel kàn op voorwaarde dat ze (onze ouders dus) het ‘spel’ willen meespelen.
Uitspraken of eisen zoals ‘Geen vreemden in mijn kot!’ is een NO GO.
Voor Leo en zijn vrouw is dat vandaag niets om over wakker te liggen.
Ik kijk naar Leo en ik zie de pretoogjes. Mooi.
Wil ik ooit 90 worden? Graag. Maar laat me aub dan nog kunnen tjaffelen met stok en rollator. Laat me aub niet zitten in een zeteltje. Gun me aub nog wat vrijheid en energie om te bewegen.
Een Wifty-rollator. Hélène, is dat een idee? En nu we toch bezig zijn: we doen een WiftyForever- AbFab-Home open! Hahaha.
Leo trekt me naar zich toe en geeft een zoen voor het feestje.
Ik moet nog dieper doorbuigen om zijn wang te raken.
Dan schuifelt hij naar de lift. Terug naar huis.
Met zijn eeuwige liefde aan zijn zijde.
<stil>
(@Ann)
*PS: op een van de giga-cupcakes had franstalige MO, cupcake-chef van dienst, zich flink vergist. Leo kon er smakelijk om lachen want wie wil niet làààng leeeeeeeeeven!
0 Comments