Dreigen, chanteren, lief zijn, paaien, afkopen, negeren, niks hielp om mijn jongste dochter Maud te overtuigen om haar oude spullen weg te doen, gooien, te verkopen, naar Spullenulp te brengen. Geen halve centimeter kwam ik vooruit. Keer op keer botste ik op een keiharde NJET!.
‘Mama, ik kan geen afscheid nemen van mijn spulletjes. Ik heb ze nodig.’
Meer uitleg kreeg ik niet. Voor de zoveelste keer gingen de witte kastjes weer dicht en bleef de inhoud liggen waar het de laatste 13 jaar lag.
Tot enkele weken geleden. Ze kondigde plechtig aan dat ze er klaar voor was. Dat ze andere kastjes had gezien bij IKEA. Alles mocht weg. Ze wilde een nieuw interieur. Ugh!?!
De kastjes die 20 jaar geleden als voorlopige elementen werden geïnstalleerd omdat we na de verbouwing, verhuis en eerste installatie gewoon het geld niet meer hadden om de meisjeskamers in te richten.
Na de scheiding van haar vader bleven ze staan en staan en staan. Twintig jaar.
Euhm Maud? Wat is er gebeurd? Hoe komt dat zo ineens?
‘Mam, ik heb de spullen niet meer nodig. Gooi ze maar weg!’
Als verklaring van haar plotse ommezwaai, stuurde ze me volgend artikel dat ze op het internet had gevonden: “Kinderen van gescheiden ouders gaan door een mentaal traject dat zij en alleen zij begrijpen. Er zijn 10 zaken die ze ons nooit zullen vertellen.”
Maud was 5 jaar toen haar vader en ik uit elkaar gingen. Verschrikkelijk jong. Dat litteken zal ik nooit kunnen wegtoveren. Hoe goed je probeert om op een vriendschappelijke en ontspannen manier met haar vader om te gaan.
‘Jij hebt je ouders nog sàmen! Jij weet niet wat het is om op te groeien als kind van gescheiden ouders.’
Dit is haar hardste verwijt dat ik met gebogen hoofd en veel spijt incasseer. En nooit, nooit zal ik dit proberen te vergoelijken. Dàt zou pas van minachting naar mijn dochter (s) getuigen.
Dit zijn 10 zaken die kinderen van gescheiden ouders je nooit vertellen.
1. We bouwen muren om ons heen
We schermen ons sneller af voor personen die misschien hetzelfde zouden kunnen doen zoals onze ouders hebben gedaan. We willen ons veilig en zeker voelen.
2. We kunnen overdreven aan onze spullen hangen
Het zijn onze ‘ankertjes’ of onze enige zekerheid. Toen onze ouders uit elkaar gingen, werd de inboedel verdeeld. We weten hoe belangrijk spullen kunnen zijn. Vandaar dat we fysiek greep willen houden op wat we hebben.
(Even rekenen. Maud was 5 jaar toen haar papa en ik uit elkaar gingen. Bijna 20 jaar later neemt ze afscheid van haar ‘ankertjes’. Wie me ooit nog durft te vertellen dat kinderen flink incasseren of snel vergeten, die mep ik een KO met mijn handtas.)
3. We zien de ene ouder liever dan de andere
Hoe akelig we het met ons verstand vinden, we geven aan een ouder rapper de voorkeur omdat hij/zij me beter begrijpt en sneller meegaat in mijn noden en verlangens.
(Vertel mij wat! Mijn ex, haar vader, is de held. M durft me recht in de ogen kijken en zeggen: ‘Ik ben een papa’s kindje’. Ik heb me daar zeer laconiek in opgesteld. Het is easy om sinterklaas te spelen of de speelpapa te zijn. Ooit komt de dag dat ze iets genuanceerder over mij, de gendarme, zal denken.)
4. We zijn bang voor ‘commitment’
Logisch. We willen niet meemaken wat we zelf hebben meegemaakt.
5. We hebben een bloedhekel aan bedriegers
We waren toeschouwers van het bedrog van een van onze ouders waarop dan de scheiding volgde. We vinden leugenaars en bedriegers gruwelijk en willen niks met hen te maken hebben.
6. We zijn té kritisch
We stellen veel vragen. Het is moeilijk om anderen te vertrouwen. We hechten soms iets te veel belang aan details of niet zo belangrijke zaken en draaien het naar ons hand.
(Heel juist ja. Er zijn dagen, weken, maanden dat je niets maar dan niets goed kan doen. Op alles kritiek.
7. We waarderen communicatie
Tussen onze ouders was de communicatie behoorlijk gestoord of verstoord. We houden ervan om eerst op de hoogte te zijn. Met alle details. Een kort berichtje zoals ‘alles oké’ of ‘het komt goed’ vinden we geruststellend. Eerlijkheid en openheid boven alles. Omdat we dat belangrijk vinden in een relatie.
8. We ‘plakken’ aan onze broers en/of zussen
Niemand anders dan een zus of broer begrijpt de pijn van de scheiding. Alleen broers en zussen snappen wat we hebben doorgemaakt en wat we nu nog voelen. We wéten als geen ander dat we elkaar nodig hebben en dat we altijd bij elkaar terecht kunnen om ons verhaal te doen of onze gevoelens te delen.
9. We willen dat anderen van ons houden en ons accepteren.
We zullen nooit meer meemaken dat onze ouders op hetzelfde moment en in eenzelfde ruimte met ons bezig zijn. NOOIT! Het zal steeds in stukjes en gefragmenteerd zijn. Een beetje hier, een beetje daar. Altijd in stukken.
Wij willen iets compleet, een geheel. We willen hetzelfde zoals een kind van een gewoon ‘normaal’ gezin. We willen kunnen ‘stoefen’ op ouders die nog samen zijn. We willen deel uitmaken van een gezin. Simpel.
En omdat dat onmogelijk is (behalve die enkele keren dat we samen uiteten gaan) proberen we dat toch ooit voor elkaar te krijgen. Voor onszelf. In de toekomst.
10. We zijn overdreven gefocust op fouten en gebreken (van een ander)
Voor we aan een relatie of vriendschap beginnen, zullen we ons tientallen vragen stellen over de andere partij: “is hij/zij koppig?” of “is hij nonchalant”. Zo zijn we beter voorbereid als de andere partij faalt.
Begrijp je het nu mama? Een beetje?
Love you,
Maud xxx
Ja Maudje, in punt 2, 3, 6 en 8 herken ik je heel goed.
De oudste is minder extreem in haar doen en laten. Maar ze is een binnenfrettertje.
Gelukkig wentelen ze zich niet in het verdriet van dit verlies dat geen enkel kind zou mogen meemaken. Ik besef dat ik zomaar in mijn auto kan springen of naar huis kan bellen om met mijn ouders bij te kletsen. Ik hoor, praat, lach met hen. Deze vanzelfsprekendheid kennen mijn kinderen niet.
Mijn dochters zijn opgegroeid tot redelijk zelfstandige en verstandige jonge vrouwen. En dat vind ik straf en daar bewonder ik hen elke dag voor. Maar, pshhhht, het niet doorvertellen ;-)
Liefs,
je mama
PS: ik ga die witte kastjes toch een heel klein beetje missen.
ann@wifty.be
1 Comments
Ria
tiny liet mij dit lezen! Frappant!!!!!! Kus