Mijn mama. Ze blijft me verrassen. 78 jaar en ad rem als hel.

Ze heeft een hart van – tja, van wat? Van een grondstof die hier op aarde niet te vinden is. Soms verdenk ik haar van buitenaardse afkomst. ;-) Ik kijk dan eens achter haar oren of tussen haar tenen of daar niets ongewoons te vinden valt dat verraadt van welke planeet ze komt.

Ze is ontzettend dankbaar. Dankbaar voor het leven, de liefde, de zon, muziek, zwarte chocolade, de zee, vrienden, haar kinderen en kleinkinderen en zoveel, zoveel meer.

Dat toont ze in geuren en kleuren. Van haar leerde ik om elke avond voor het slapen gaan even te mediteren en dank u te zeggen voor de voorbije dag. Ook als dat een mindere dag was.

Nog altijd drukt ze me minstens één keer per week op het hart om dankbaar te zijn. “Ik bid elke avond dat mijn kinderen dankbaar mogen zijn voor alles wat ze hebben.” zegt ze dan “En dat ze zich niet druk maken over de dingen die ze niet hebben.”

Dat ontroert me elke keer weer. Zo schoon dat ze ons daar op attent blijft maken.

Op Paaszondag gingen we met zijn allen een dagje naar Oostende. Lekker dineren bij Domenico, die met veel passie zijn Italiaans restaurant Marina runt. Dansen en zingen tijdens het kloppen van de sabayon? Yep, dat is Domenico! ;-)

Het werd een super gezellige Paaszondag: lekker eten, wandelen, terrasjes doen, verhalen vertellen en veel lachen.

Eergisteren belde mama me om nog eens te bedanken voor de fijne zondag en de leuke gesprekken.

“Zelfs als ik dood ben zal ik er nog aan terugdenken!” lacht ze.

“MAMA!” reageer ik.

Want ik hoor het woord ‘dood’, terwijl zij het met een knipoog over ‘graag zien’ en ‘dankbaar zijn’ heeft, over de dood heen…

“Ja hoor, ik neem alle mooie herinneringen mee!” gaat ze verder “Ik ga me geen seconde vervelen als ik dood ben, hahaha”

“Mama, mama, mama!” schuddebol ik, helemaal warm vanbinnen en zo dankbaar dat nèt zij mijn moeder is.

Yep, we kunnen allemaal nog heel veel van haar leren.

Mama for president! :-)

helene@wifty.be