Schermafdruk 2015-04-08 15.44.13
Linda (54) vertelt haar verhaal. Langzaam. Integer. Soms moeizaam. Haar blik verdwaalt af en toe in het oneindige. Verwondering en verbijstering. ‘Ik sta op en denk ‘nu gaat het lukken’ om vijf minuten later doodmoe in het midden van mijn woonkamer te staan. Doodmoe. Opgebrand.’

Het overkomt alleen anderen. Een bepaald type mens dat nooit neen kan zeggen of  te lang zwijgt of de zaken niet kan organiseren. Tot het jezelf overkomt.

Er zijn dagen dat ik niet eens verder kom dan de zetel. Griezelig. Een hoopje ellende dat zich verschrikkelijk ergert aan zichzelf. Soms zie ik vrienden naar me kijken met vraagtekens in hun ogen. Ik neem het hen niet kwalijk. Waarschijnlijk stond ik ook zo te koekeloeren.

‘Wat is er met mij aan de hand?’, vraag ik me duizend keer per dag af. Vooral ’s avonds én ’s nachts blijft dat molentje in mijn hoofd op volle snelheid draaien. Op aanraden van vrienden ga ik naar een therapeute. Het is duidelijk dat je er zonder professionele hulp niet uitraakt. Dat filmpje of gepieker in mijn hoofd moet stoppen.

Hoe is het toch zover gekomen?! Kon ik het tegenhouden… Niet één, geen twee maar alle 3 levenspijlers liggen aan diggelen.

Linda’s stem bibbert. Ze probeert haar tranen tegen te houden. Moedig. Ik leg mijn arm om haar schouders en zwijg. Stilte is sterker dan praten. Elk woord gaat er een te veel zijn. Moeilijk slikt ze de brok in haar keel weg.

Schermafdruk 2015-04-08 15.53.59

 

 

 

 

 

‘Een dik jaar geleden las ik op Wifty het verhaal van Liesbeth Dillen, ex-directeur bij Ikea, die jullie als organisatoren op het eerste  Ted X Women Flanders event hadden uitgenodigd om te komen spreken. Ze had het over haar burn-out. Moedig en zeer inspirerend. Het was de eerste keer dat ze er mee naar buiten kwam. Liesbeth is nu mijn voorbeeld. Ik trek me op aan haar kracht. Het moedigt me aan te blijven geloven dat het terug goed komt. Ook dat je je burn-out als een wake-up call kan zien om het ànders aan te pakken. Hoe weet ik nog niet.

Op jullie site las ik verder hoe de hele zaal stil luisterde. Iedereen hing aan haar lippen en ze kreeg -helemaal terecht- een minutenlang durend applaus. Via Facebook bekijk ik regelmatig haar Talk.

Kijk, we zijn geen anderhalf jaar verder en ik heb een patat gekregen. Maar ik besef dat er velen zijn in een gelijkaardige situatie. Ligt het aan mij maar overkomt het vooral 50-plussers?

Is het onze maatschappij die mensen zo onder een immense werkdruk zet? Negeren we de signalen van ons lichaam? In mijn geval vielen ineens 3 levenspijlers weg.

1) Familiaal.
Op familiaal vlak incasseerde ik ferme tikken. Een overlijden, een zware ziekte, een lievelingsoom die op enkele weken tijd om euthanasie vroeg en waar ik geen afscheid van heb kunnen nemen… Dat vreet aan je. Van binnenuit. Als er iets gebeurt met een van je meest close dierbaren, dan moet je stevig in je schoenen staan om dat te incasseren en te plaatsen. Op zich kan dat lukken maar dan krijg je uit een andere hoek, met name de professionele kant, een uppercut.

Schermafdruk 2015-04-08 15.45.142) Professioneel.
In mijn bedrijf kwam een nieuwe directie aan de ‘macht’. Directie & co vertoonden vooral een hoge profileringsdrang en weinig empathie. Op een half jaar tijd was de goede sfeer foetsie.

Plots betrapte Linda haarzelf op wacko ideeën zoals hopen op een auto-ongeval zodat ze in het ziekenhuis zou belanden en niet meer hoefde te gaan werken. Haar job die ze de laatste 20 jaar met zoveel goesting en plezier deed, zei haar niets meer. Kokhalzen deed ze nu als ze eraan dacht. Haar maag trok in elkaar. Gelukkig kon ze bij haar collega’s terecht. Maar het voldeed niet meer.
De directeur en rechterhand zijn een negatieve energie in het bedrijf. En de ‘rechterhand’ gedraagt zich bovendien hoe langer, hoe seksistischer. Natuurlijk heb ik een klacht ingediend. Dan sta je in de vuurlinie. Of beter, in de pestlinie.

3) Relationeel.
Veel wil ik hier niet over kwijt maar deze o zo belangrijke pijler is verre van stabiel. Als dat hapert of beetje scheef zit,… tsja, dan hoeft hier geen tekeningetje bij.

Bij de meeste mensen zie je vaak dat als één pijler wegvalt, je steun kan vinden in de twee overblijvende levenspijlers. Zit het scheef in de relatie, dan stort men zich op het werk of in het huishouden.


Schermafdruk 2015-04-08 15.41.47

Ik sta op en heb … niets. Geen man, geen kinderen, geen huisdier. Geen job waarin ik me kan uitleven en positieve energie haal. Gelukkig zijn er nog mijn vrienden. Lucky me. Maar ’s avonds gaat iedereen naar huis …

 

Mijn huisarts schreef me zonder pardon een dikke maand rust voor. ‘Overdrijf nu niet zeg,’ dacht ik, maar diep in mij besefte ik ook wel dat het zo niet verder kon. Niet willen toegeven hé dat het goed fout zat. Na die maand reed ik met frisse moed naar het werk zonder te beseffen dat ik terug in dezelfde ratrace terecht kwam. Twee weken later was ik een wrak.

Of ik laatste tijd nog hardop heb gelachen? Ja tuurlijk.  Lachen blijft het beste medicijn maar het is verdorie hard werken om dat lijf terug ontspannen te krijgen. Mijn spieren staan in een kramp. Ik loop nerveus. Bah. Iemand zei onlangs: je moet jezelf terug graag gaan zien. Dat is het eigenlijk.

Goesting. Terug goesting krijgen. In smakelijk eten. In iets willen doen. In iets kunnen doen. Stap voor stap. Niet te veel ineens willen.

En dan moet je weten dat ik als rasechte Wifty dacht: vanaf 50 wordt het alleen maar beter! Ah, lekker genieten. Maar dan knal je tegen een giga-muur. Crashen. Hier had niemand me voor gewaarschuwd.

Ik ben zeker niet de enige. Ik hoop zo dat ik andere wifties een hart onder de riem heb kunnen steken met mijn getuigenis. Want je voelt je verdomd eenzaam. Ooit raak ik er uit, dat voel ik. Nu is het mezelf tijd willen gunnen.

Wifties die ervaringsdeskundigen zijn en hetzelfde hebben meegemaakt, kunnen Linda helpen met hun bevindingen via de commentaren (zie onderaan dit artikel, nvdr) of via een aparte mail naar ann@wifty.be. Wij zorgen dat alle mails worden doorgestuurd.

 

(@Ann)