Tuurlijk droom ik van een bende kleinkinderen. Hoe meer, hoe liever. Laat ze maar komen. Opvangen op vaste dagen? Thanks but no thanks. Ik ben géén onthaaloma. Ik wil een speeloma zijn.
In mijn kennissenkring zie ik tot de meest hallucinante taferelen die ik enkele jaren nog voor onmogelijk dacht. Sterke vrouwen die smelten als suiker in een sterk kopje koffie voor een glimlach van hun (meestal eerste) kleinkind.
In hun tot dan cleane huiskamer staat het vol met speelgoed. En foto’s. Heel veel foto’s. Op vensterbanken, bijzettafels, op de smartphone, op tablet. Op facebook veranderen de profielfoto’s van vrouw naar oma-met-kleinkind.
Hm, staat dit me ook te wachten? NEEN. Ik heb geen vensterbanken (met eeuwige dank aan mijn binnenhuisarchitect Bart), een hoge kast en ik haat bijzet- en salontafeltjes. Ha!
Ik kreeg al meerdere keren te horen dat ik zeker anders zou piepen zodra die bouletten mijn leven zouden binnenrollen.
Baby’s en ik, neen. Ik heb mijn eigen prullen als noodzakelijke transitstuff gezien. Moedergevoel? Gadeweg. Had ik eerste maanden totaal niet. Borstvoedingplezier? Nope. Bijna 10 maanden een eigenzinnig, uitdeinend lijf onder controle houden om dan nog eens met giga-meloenen rond te lopen? Ik dacht het niet.
Heb ik mijn kinderen noodzakelijke stoffen onthouden? Meer neen. Ze waren na de eerste persing ruim 4 kilo 400. Dat volstaat. Heb ik een mindere band met hen? Bullshit! Trouwens, ik heb zelf nooit een moederborst gekregen en de band tussen mijn moeder en ik is prima dank u wel.
Ik vond en vind baby’s een noodzakelijk kwaad. Mijn moedergevoel viel duidelijk niet samen na vier uurtjes bevallingsstrijd met het uitgeperst dikzakske.
Vraag me geen verhalen van toen ze liggend hun prille bestaan aanvatten. Ik heb ze niet. Behalve misschien dat ik heel graag ging wandelen of vele middagen met hen op mijn arm dansten. Vandaar waarschijnlijk hun<kuch> feilloos ritmisch en muzikaal gevoel. Ik had toen niets met baby’s. En zeker niet met andermans baby’s.
Hebben kinderen schrik van mij? Maar neen. Ik trek klein mannen aan als vliegen op een stront. Magisch. Mijn verklaring? Ik vermoed dat ze onbewust mijn houding interessanterigs vinden. Een grotemensen attitude met alle respect voor de minimensjes en wensjes.
Baby’s? NO
Stappen ze al? MJA.
Rechtzitten, stevig eten, dribbbelen, verhaaltjes vertellen… YES! Waar is de shortcut naar een versnelde transitie van plat naar rechtopstaande wezens die zélf kunnen eten en drinken en vooral zélf naar ‘t wc kunnen gaan.
‘Oh, maar jij weet niet wat je zal overkomen?! Jij gaat nog veranderen. Jij wordt nog de ergste.’
Dream on sweeties! Mijn kinderen zal ik heel graag zien komen met uk & co. Maar ik zal ze ook even graag zien vertrekken. Ik ben oma-plezier. Ik hoef ze niet zo nodig te gaan opvoeden. Af en toe een lichte bijsturing maar geef mij het recht én het privilège om te spelen, ze vuile manieren te leren,… Dat is mijn taak. Oké, ik overdrijf een heel klein beetje om het volgende punt te maken:
… waar ik geen enkele toegeving over wil doen, is de embedded vanzelfsprekendheid om kleinkind(-eren) op te vangen.
Het is met verbazing en verbijstering dat ik zulke verhalen hoor en lees zoals in DS Weekblad (weekend van 28 en 28 maart). De oma’s die niet meer durven neen te zeggen tegen hun kinderen, die verzuipen in grote en kleine taken die ze op hun dak krijgen. Nu, die oma’s hebben al een officiële naam gekregen: ploeteroma’s.
Lieve dochters en Jules en Alice en Elliot (mogelijke namen van de kleinkinderen), ik zal en wil er zijn. En ik zal met plezier de kleintjes opvangen. Maar niet structureel. Geen vaste dagen. Dan blijven we allemaal supergelukkig, relaxed, à l’aise. Prima deal, neen?
(@Ann)
5 Comments
monique renders
hier ga ik volledig mee akkoord….mijn zorgende rol was net ‘iets’ te groot…
Ilse
Hier kan ook ik mij volledig in vinden, het lijkt wel door mij geschreven :-)
Tijdig goede afspraken maken met je kinderen is de boodschap. Zoals destijds mijn eigen ouders reeds deden … Alles op zijn tijd, ook genietende grootouder zijn.
Marie
na tien jaar zagen heeft de jongste van mijn vier koters er voor gezorgd dat ik één van de volgende dagen fiere oma word van een kleinzoon. Dit wil echter NIET zeggen dat ik mijn ( toegegeven) vele vakanties ga opgeven of een vaste oppasoma ga worden…ik ga genieten, niet mee opvoeden…
Anneke
Full-time oppas-oma, nee bedankt.
Ik doe tekenatelier, studeer Arabisch, heb een druk sociaal leven (lees : The Ladies Who Do Lunch) en mijn man en ik reizen graag.
Maar ik wil wel met plezier een dag per week mijn voorlopig nog cosmische kleinkinderen in huis. En ja, ik ga ze vuile manieren leren en met hen plezante dingen doen.
Die keuze heb ik helemaal voor mezelf gemaakt zonder enige dwang van mijn kinderen.
O.k., als bijkomstig detail blijkt dat het voor de jonge ouders (ze zijn “aan ’t proberen) financieel een hele hulp is.
Ik voel me echt geen slaafje, maar er is toch ook niks mis mee van een dag per week niet alleen Anneke maar ook oma te zijn?
Inne Van Muylders
één dag op zeven …. dat is voor mij genieten …. nul afspraken , geen geren, telefoon op stil, no voor al wat nog op mijn to do lijstje staat , neen aan alle drukte , nada aan al wat moet.
Elke keer opnieuw is dit puur genieten , wat ben ik dankbaar voor deze mooie dagen , vol knuffels , spelen, lachen, troosten, ontdekken, wandelen, papjes geven , kirren, vertellen, brabbelen, blaasjes maken, gekke bekken trekken , we doen het allemaal & veel
één dag op zeven …. heerlijk & eerlijk …. innig & zinnig ….. geven & nemen …. zacht & lief….. puur & zalig…
één dag op zeven ….. Ohmi zijn
één dag op zeven ….. omdat het kan & mag
één dag op zeven …. dankjewel lieve Elise
kus ohminneke