Steve McCook’s Smakelijke Verhalen: Caesar salad revisted. Eenvoudig, maar rijk aan smaken, inclusief Umami, de ‘seks’ in het gerecht…

Steve McCook

Met de wijsheid van zijn eigen Schotse grootmoeder in pacht ventileert culinair talent Steve McCook exclusief voor Wifty zijn mening over vrouwen én eten. Smakelijk!

Ken je de blik van een beetje angstige ongerustheid in de ogen van iemand die je achteloos haar gsm geeft om een onschuldige foto aan je te tonen van een reisbestemming of één van de kinderen, maar zich dan realisieert dat je ook naar de verkeerde kant van het foto album kan “sweepen” en op heel wat minder onschuldige prentjes kan stuiten?

Zo was ook de geschiedenis met haar begonnen, de architecte die op een verwarmd tuinterras met vrienden argeloos wat foto’s wilde tonen van een bouwproject waar ze momenteel veel tijd en energie aan spendeerde.

Ze had hem over de tafel haar Iphone overhandigd met de opdracht “kijk maar even“, maar na een tijdje vond ze dat hij toch wel veel plaatjes bekeek en er uitgebreid zijn tijd voor nam…

O neen, met een behoorlijke paniek in haar blik  dacht ze aan een aantal foto’s die ze voor de grote spiegel in haar slaapkamer had gemaakt. Eigenlijk om haar man een beetje te jennen, die sinds hij zijn zaak had verkocht vooral bezig was met zijn grote hobby: ornithologie.

Hij reisde van het ene natuurreservaat naar de andere waterplas om allerhande gepluimte te fotograferen met een joekel van een telelens, van het kaliber waarmee we de dikke toeristen uitlachen op vakantie in het verre oosten.

Daarom had ze zich voor haar selfies uitgedost met kleurrijke veren op diverse plaatsen van haar verder naakte lichaam. Op haar ornitholoog had het weinig indruk gemaakt.

Zijn blik aan de andere kant van de tafel verklapte niet of hij nu beton bekeek of haar uitdagende poses. Het toestel uit zijn handen graaien kon ook niet, want dan zou ze de foute aandacht op zich trekken…

Na een minuutje of tien gaf hij haar de Iphone terug “Mooi werk en zeer decoratief. Die naturalistische stijl vind ik wel iets hebben en zeker de “over-the-knees“.

Het was lang geleden dat ze nog zo intens bloosde. Hij was dus de foute kant op gescrolt.

Als hij even kort terugblikte op alle mensen waarvoor hij in zijn behoorlijk gevulde geschiedenis reeds gekookt had, was ZIJ toch met voorsprong diegene waarvoor hij het liefst in de keuken stond. Niet omdat ze de meest uitdagende was, of de meest flamboyante, of de meest exuberante. Neen, ze was op het eerste zicht heel “gewoon”.  Maar bij het proeven van lekkernijen was het alsof ze wakker werd en openbloeide. Ze kon intens genieten van al wat lekker is. En dus was het voor hem heel makkelijk om te weten of zijn creatie geslaagd was of niet. Als hij niet echt in vorm was, bleef de avond heel gemoedelijk, vriendelijk en rustig. Maar wist hij de juiste culinaire snaar te beroeren, dan werd het een onvergetelijke avond vol passie en zotternij. 

Hij had haar in de voorgaande weken een paar keer gekruist in de stad en vond dat ze er niet echt happy uit zag. “Hey Steve“, zei ze laatst, toen ze de boekenwinkel buitenstapte, waar hij net een besteld boek wilde ophalen, “Kijk, ik ben het nieuwe kookboek van Assepoester komen halen. Ik heb nu al heel de reeks en kook er vaak uit de laatste maanden.“

We kennen de goeroes van de vegetarische, gezonde keuken. De inleidingen van hun kookboeken worden geschreven als sprookjes: Assepoester groeide op in een heel moeilijke omgeving: een “nieuw samengesteld gezin”. Haar boze stiefmoeder sloot haar dagenlang op in de keuken terwijl ze met haar eigen kinderen ging shoppen en ging genieten van een lunch in de lokale mc Donalds. Het enige wat er voor haar te vinden was om te eten waren wat groenten en vruchten in de moestuin, die door de vorige eigenaar van het huis was aangelegd, maar nadien compleet werd verwaarloosd. Haar vader zag ze nooit, die was veel te druk bezig met geld verdienen om het zijn nieuwe eega naar de zin te maken.

Ze bleef slank en zag er zelfs in haar grote-keten-cheap-kleren best goed uit en zo werd ze op weg naar school gespot door een scout van een modellenbureau… Na een succesvolle carrière als model trouwde ze een rijke kerel en leefde ze lang en gelukkig… En zo kon Assepoester zich wijden aan haar passie: het schrijven van kook- en lifestyle boeken.

Hoeveel kookboeken met een soortgelijk of variatie op een ander sprookje heeft U thuis op de plank staan? En hoe vaak heeft U al in uw vriendenkring volgende zin gehoord: “Ik heb dit-of-dat gemaakt uit het boek van Assepoester en het was best wel lekker hoor”.

Sorry, maar met “best wel lekker” ga je nooit een Michelinster scoren bij je gasten.

De missing link in alle recepten is SEKS.

“Zullen we vanavond nog eens samen koken, Steve? Om zeven uur bij mij thuis, mijn man is naar Polen voor het weekend om één of andere gans te gaan spotten op een meer.”

“Okee“, zei Steve, “maar stuur me straks eerst de paginanummers van twee gerechtjes uit je nieuwe boek.”

In de vroege namiddag kreeg hij op zijn gsm de boodschap: “93 en122 x x x tot straks.“

De “missing sex” in de gerechten waarover we hierboven spraken wordt in het Japans en het Frans, twee talen van landen met een rijke culinaire traditie, omschreven als Umami of  Osmazome. De vijfde smaak, naast de alom bekende zout, zuur, bitter en zoet.

“Osmazome” is de smaak van proteïne, de smaak van vleesbouillon, de smaak van de huid na het bedrijven van de liefde.

En het lijkt wel of alle “Assepoester-style” kookboeken in een grote bocht om de Umami heen laveren om iedereen en tegelijk niemand een plezier te doen.

Dus hij zou haar vanavond de Osmazome laten proeven en ruiken, de “body” in de gerechten die al te vaak ontbrak…

Hij besloot een gerecht te kiezen op pagina 93 van één van zijn vele kookboeken.

Caesar Salad Revisted

Caesar salad revisited

• 2 voorgebraden kippenborsten met vel, om de ornithologie te eren

• 2 kropjes suikerandijvie

• 1 zuurdesem stokbrood

• 4 soeplepels wasabi mayonaise

• 1 soeplepel verse ongepasteuriseerde room

• 20 ansjovisfilets

• 1 stuk parmiggiano padano

Ze opende de voordeur van haar strakke kubistische villa in de over-the-knee kousen die hij reeds kende van op de foto’s en een tweed-motief kort rokje, waarschijnlijk als verwijzing naar zijn Schotse roots.

Haar wollige truitje leek te warm gewassen en liet steeds een spleetje van haar buik en rug onbedekt. De blos op haar wangen en haar blik maakten duidelijk dat ze geen zin had om een hele avond in de keuken te spenderen.

Ideale condities voor het bereiden van een heerlijke Caesar salad.

Meestal ken je die salade als “sla-met-allerhande-koude-groenten-en-saaie-stukken-kipfilet”, meestal met teveel mayonaise uit een pot van Devos-Lemmens. Oersaai en zelden lekker. Maar vanavond zou hij tonen dat het eenvoudig anders kan. 

Thuis had hij vooraf een hele kip gebraden op een houtskoolvuur en daarbij voortdurend het kookvocht over de rechtop staande kip laten vloeien. De kip was gevuld met het vruchtvlees van een bergamot. Na het grillen werden de filets van het karkas verwijderd met een scherp mes.

Steve haalde de filets uit een bakje en haalde het vel er af. Behendig werden de filets in dunne plakjes gesneden en tussen twee velletjes bakpapier in de grill gelegd.

Het stokbrood werd in even dunne sneetjes gesneden met de machine en licht getoast. De mayonaise en de zure room werden gemengd, de slablaadjes geplukt, gespoeld en gedroogd tussen een keukenhanddoek.

Bij het schaven van de parmiggiano werd ze even afgeleid waardoor ze de zijkant van haar wijsvinger openhaalde aan de kaasschaaf. Als in een reflex stopte Steve de bloedende vinger in zijn mond omdat hij wist dat de wond zo snel zou genezen.

Terwijl ze zo met haar vinger in zijn mond vlak voor zijn behoorlijk brede torso stond werd het haar even zwart voor de ogen. Bloed zien was echt niks voor haar en dat was destijds de voornaamste motivatie geweest om geen geneeskunde maar architectuur te gaan studeren.

Steve zag haar blik even wegdraaien en hield haar stevig tegen zich aangedrukt overeind. Het was maar een seconde of twee, maar wat voelde ze zich geborgen in zijn sterke houvast. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder en wachtte met gesloten ogen tot hij het verband om haar vinger had aangebracht.

“Vind je het erg als ik zo even blijf hangen terwijl jij verder doet?” vroeg ze. 

“Vreselijk erg” zei hij en tegelijk plette hij haar tussen zijn lichaam en het aanrecht.

Gelukkig was er niet meer veel werk aan hun snelle hap. Met haar hoofd rustend tegen zijn borst begon ze aan de onderkant van zijn hemd te friemelen tot ze haar hand op zijn rug kon leggen. Ze had het van de commotie een beetje koud gekregen en was blij met de warmte die haar Schotse kok uitstraalde.

De plakjes kip, sneetjes brood, blaadjes sla en splinters kaas werden achter en op mekaar op het bord gedrapeerd. De ansjovisfilets middendoor gesneden en kruisselings er overheen gelegd. Rondomrond nog een toefje van de mayonaise en klaar was het.

Eenvoudig, maar zo rijk aan alle smaken, inclusief de Umami, de seks in het gerecht… en ook erna, évidemment…