kinderen-sticker

 Ik kreeg gisteren een telefoontje van vriendin M, helemaal onder de stress. Haar moeder moet binnen een week onder het mes. Niets ernstig, artrose in de schouder. Maar wel een operatie en dat baarde haar zorgen. 

En wel hierom. De moeder van M is 79 jaar en energiek als een jong veulen. Ze kan geen 5 minuten stil zitten en is altijd in de weer. Elke dag poetst ze haar huis van boven tot onder, ze onderhoudt de tuin, bakt taarten én doet de strijk voor gans de familie. 

“Haar schouder moet goed genezen. Wil ze haar arm terug 100% kunnen bewegen dan moet ze rusten en dat kan ze niet!” zucht M “Ik kan haar toch niet vastbinden?“

Ik begrijp haar helemaal. Mijn moeder luistert ook niet naar mij. Ik heb me al verschillende keren druk gemaakt over haar té hoge hakken, of het geen tijd is om iets te downsizen? Help neen, géén platte schoenen! Maar iets minder hoog? Ik wil niet dat ze haar heup breekt!

Onze ouders hebben altijd voor ons gezorgd en nu draaien de rollen om. Die emotionele omwenteling is niet te onderschatten. Voor beide partijen is het een moeilijk verhaal, voor de kinderen die de zorg voor hun ouders op zich nemen en voor de ouders die het moeilijk hebben om verzorgd te worden. Niet evident!

Vriendin B vertelde vorige week nog over haar vader, dat hij soms vergeet om zijn medicatie in te nemen. En dat hij kost wat kost met de auto wil blijven rijden, met zijn 89 jaar. Dat ze streng moet zijn, maar dat hij niet luistert en gewoon zijn goesting blijft doen.

“Ik heb een e-mail naar haar dokter gestuurd, met de vraag of hij haar langer in het ziekenhuis kan houden.” zegt M “Ik weet het, dat is not done, maar ik zag geen andere manier om haar koest te houden.“ 

“Dat meen je niet!” reageer ik lacherig.

“Echt Hélène, ik lijk wel een overbezorgde moeder over mijn eigen moeder! …. Ik stuur je het e-mailtje even door, laat me weten of ik te ver ben gegaan…“

Oordelen jullie zelf! Hieronder haar e-mail én het antwoord van de dokter. Ik begrijp haar bezorgdheid, ik zou waarschijnlijk net hetzelfde doen. En jullie?

Dag Dokter,

Ik hoor net van mijn moeder, dat u haar vrijdag over acht dagen ‘onder handen’ zal nemen. Een schouderoperatie dringt zich op en wel dringend.

Dat een en ander het geval is, verbaast mij natuurlijk niet. Mijn moeder heeft zich haast letterlijk kromgewerkt in haar leven. Een deel daarvan was dat – zoals bij de meeste mensen – echt nodig, maar de laatste jaren (zij is 79 en al een tijdje op pensioen) hoeft dat in wezen niet meer. Tegen alle signalen van haar lichaam in, vindt zij dat om halfvijf opstaan en hier en daar en overal nog (te) hard te werken bij het leven hoort. De vrouw heeft geld en zou nu gewoon moeten genieten. Niet dus.

Ik moet u niet lastig vallen met andere details (daar heb ik mijn therapeut voor), maar wat ik u wel wil verzoeken, is het geplande verblijf in het ziekenhuis van – hoor ik – anderhalve dag mogelijks met een paar dagen te verlengen. Mijn moeder is in geen enkel geval in staat rust te houden en gaat voor de schouder het wel en goed beseft én met een Dafalgan Codeïne te veel in het lijf weer aan de slag. Met aan de slag bedoel ik niet postzegels verzamelen, maar behangen, schilderen, taarten bakken, strijken, poetsen en bomen verplanten.

Als ik haar daarover aanpak, krijg ik de wind van voor. Iemand met gezag – U – zal haar tot inzicht moeten brengen.

Zij ziet de ernst van het gegeven niet en stelt ‘de plicht – die – roept’ boven alles. Het is vooral een zelfgecreëerde plicht. Niets of niemand wil dat zij zo hard werkt. Ze neemt een loopje met de kans dat ze straks ‘vleugellam’ rond loopt.

Gedwongen rust is werkelijk de enige remedie.

Hoe ziet u de revalidatie? Moet zij misschien tijdelijk na de ingreep opgenomen worden hier in een revalidatie centrum? Of volstaan een aantal dagen extra ziekenhuis om door de eerste genezing te komen?

Meteen naar huis is een risico voor haarzelf en de algehele mensheid. ; )

Graag uw inzicht en advies,

Groet en dank,

M

ANTWOORD VAN DOKTER:

Geachte Mevrouw,

Na de ingreep zal een verband worden aangelegd waardoor uw moeder de arm niet kan gebruiken.
Dit verband dient drie weken gedragen te worden.
In feite kan ze geen zwaar werk doen hiermee, tenzij ze het tegen advies in zelf verwijderd.
In principe is er niemand die hiervoor naar een revalidatiecentrum gaat, een verpleegster die een viertal weken ’s morgens helpt bij wassen en aankleden is genoeg.
Een patiënt hier langer houden tegen zijn wil in kan ik uiteraard niet, maar als ze er zelf om vraagt zal ze enkele dagen extra mogen blijven.
Met het verband zal ze wel enkele weken tot gedwongen rust komen…

Met de meeste hoogachting,
Dr X

helene@wifty.be