Nikkie van Lierop
Foto: Martine Coene

 

Nikkie van Lierop (51) is zangeres, en schreef eerder De Tuin Met Tien Deuren, een heel stout sprookje voor volwassenen.
Hier ventileert ze haar gevecht tegen de naar zwavel riekende draak die in haar huist. Menopauze.

        Waarom ik zonodig om zes uur naar de winkel moet om een pak pasta en drie tomaten te kopen is me een raadsel, dat kan ik net zo goed op de middag doen. Het fileleed is niet te overzien, zo lijkt het. Achter, voor en naast mij staan rijen mensen, allemaal een uitpuilende kar voor zich uitduwend, waar genoeg voedsel in zit om een volledig gezin overvloedig te voorzien tijdens een black-out die wel twee weken mag aanhouden.

Ik zucht diep.

        De metaal-achtige deun die uit de vele speakertjes komt en voor vrolijk dient door te gaan lijkt steeds luider te klinken, alsook het getater van de mannen, vrouwen en kinderen om me heen. Ik word wat duizelig. De vloer onder mij lijkt golvend te bewegen, mijn hartslag gaat omhoog. Iets in mij drukt op een knop. Het is een onhoorbare klik maar ik voel hem wel degelijk en ik weet: hier komt er weer een.

[typography font=”Lobster” size=”30″ size_format=”px”]Een vapeur.[/typography]

        ‘Niet hier, niet nu!’ roep ik inwendig, maar algauw klauw ik naar de rits van mijn jas. Het rotding zit vast in mijn pluche trui, de kachel in mijn borstkas begint behoorlijk te gloeien, zweetdruppels vormen zich spontaan op mijn bovenlip. Ik ruk en trek tot er iets knapt en gooi de jas in mijn winkelbakje, dat ik ondertussen met mijn voet vooruit schop zodat ik mijn plaats in de rij niet verlies. De trui volgt. Ik neem mijn t-shirt vast bij de decolleté om er vervolgens als een gekkin in te puffen en te blazen. Een koelkast met frisdrank komt in mijn vizier, ik vlieg er op af, grijp een flesje en druk het tegen mijn boezem onder mijn t-shirt. Het verdrijft de hitte op mijn huid nauwelijks, binnenin al helemaal niet.

       Zweet druipt van mijn hoofdhuid naar mijn nek en rug. Plots valt me op dat het drukke gekwaak om me heen verstilt. Mensen staan naar me te staren en ik wil verdwijnen, desnoods in een gat in de grond, maar terwijl ik mijn bakje nog een schop vooruit geef bijt ik nogal luid: ‘WARM HIER, HE!’

        Ik hoop op een bevestiging maar die komt niet, ook niet van de andere dames die de menopauze al een tijdje achter zich hebben, of die er zelf nog middenin zitten. Nee, die bevestiging komt nooit in een geval als dit. Ik zie ze hooguit denken dat ik een aanstelster ben.

        Eenmaal thuis vertel ik dit aan mijn bedgenoot die er een vrolijke lachbui van krijgt. Ik word kwaad. Heel kwaad. De woede die ik voel opborrelen neemt belachelijke proporties aan, want eigenlijk is het best grappig. Maar niet nu. Een bitsige opmerking welt op uit mijn keel. Dat hij er niks van snapt. Of hij misschien ooit al van empathie heeft gehoord. Dat hij niet naar mij moet kijken alsof ik gek ben geworden, waarop ik iets wat op een glimlach lijkt op mijn lippen forceer omdat ik echt bang ben dat hij écht denkt dat ik écht zot ben. Een psychopaat. Of een draak.

[quote style=”boxed”]Het is ondertussen al een tijdje bezig en het gaat in crescendo. Hoe je ze ook noemen wil: vapeurs, hot flushes of flashes zijn slechts grappig in het begin als je ze af en toe krijgt, maar wanneer ze zich een keer of vijftien per dag aandienen staat het huilen je nader dan het lachen. Enfin, mij toch.[/quote]

        De nachten zijn ook niet meer wat ze ooit waren. Minstens drie keer word ik woelend wakker in de hel en gooi ik de deken van me af, wat soms op wat gemor van mijn geliefde wordt onthaald. Soms sta ik op en ga ik op de sofa liggen, hopend op nog wat slaap en minder rugpijn. Een lijf dat met de dag strammer wordt schijnt òòk bij de menopauze te horen, zo las ik op een van de vele websites die over dit onderwerp gaan.

        Ook spontaan in huilen uitbarsten is een symptoom waar ik veel plezier aan beleef. Waar ik ook ben, alleen, met vrienden of in totaal onbekend gezelschap kan ik plots zo ongelooflijk droevig worden. Over eender wat. Als er niet meteen een reden voor is, dan vind ik er wel een. Dan wordt een mug een olifant. Echt. Gelukkig is niet elke dag er eentje met symptomen die gevaarlijk dicht bij een depressie aanleunen, maar toch.

        Gaan kijken naar websites die de vele symptomen op een rijtje zetten kan soms geruststellen, maar soms ook niet. Toch is het beter dan informatie proberen te krijgen van mijn gynaecoloog terwijl ik dat zo nodig heb. Wat mij vooral erg lijkt, is een verminderend libido. Geen zin meer hebben in seks? Haha, ik niet hoor! En toch begin ik het te merken. Wellicht komt dat door het vele moe zijn, te wijten aan te weinig nachtrust. Jeuk aan het vagijn, de handen, voeten, je huid? Ik mag er niet aan denken, maar toch voel ik af en toe vaag gekriebel hier en daar. Genieten van een paar glazen gekoelde wijn tijdens een feestje of op een zonovergoten terras in Nice? Nee hoor. Ik word al onwel bij het ruiken aan een glas cava. Uitgaan? Jazeker, als de festiviteiten om een uur of achttien beginnen en ik om drieëntwintig uur in bed mag, klaar voor een nachtje vuur spuwen en een robbertje deken-vechten.

        Pijntjes, onregelmatig bloeden (tot het helemaal stoppen zal), anders geuren, vaginale droogheid, de befaamde gemoedswisselingen, geheugenverlies, verdikken, wat incontinentie… de lijst met mogelijkheden is lang. Ik kan er beter niet naar kijken, maar als ik dat niet doe denk ik dat ik aan het doodgaan ben. Gelukkig blijf ik – voorlopig- van een hoop ongemakken gespaard, maar het dient gezegd:

[typography font=”Lobster” size=”30″ size_format=”px”]Menopauze maakt van mij een hypochonder.[/typography]

         Ontelbare “Goed Gevoel” -lezeressen nemen hormonen omdat ze het niet meer aankunnen. Ze huppelen weer vrolijk door het leven, maar ik wil die rotzooi niet slikken. Wanneer ik in een goede bui ben kan ik van harte blij zijn voor hen, daar niet van, maar op andere dagen wil ik ze liever niet in mijn buurt, die vrouwen met hun genadeloze, bovennatuurlijk klinkend gelach. O, wat zijn ze vrolijk.

        Vriendinnen zijn kwistig met goede raad: dat er andere manieren zijn om van die ongemakken af te geraken. Kruidenthee, yoga, meditatie, bloemetjes van dit, blaadjes van dat… maar dan wil ik een handvol wierookstokjes aansteken en ze bij de eerste de beste die mijn pad kruist stoppen waar de zon niet schijnt. Onder begeleiding van wat new-age muzak.

        En toch zal ik er iets aan moeten doen want ik ben een lief mens, en niet de naar zwavel riekende draak die in mij huist en die probeert de bovenhand te krijgen. Volgende week ga ik naar een natuurdokter. Ik zal braaf doen wat hij zegt. Het is dat, of dra een exorcist opzoeken om die smeerlap van een hellehond te verjagen. Wellicht zullen kruidenthee, yoga, meditatie, bloemetjes en blaadjes en een complete verandering van lifestyle (vreselijk woord!) nodig zijn als ik niet alleen wil eindigen.

        Het heeft ook voordelen: het maakt me wat assertiever, ik duik niet meer weg wanneer een conflict zich aandient. En nu kan ik die zeef van een geheugen wijten aan de menopauze, en vreemd genoeg voel ik me best goed met die extra kilo’s op mijn buik en heupen. Dat is wel zo handig als je naaktmodel bent op de kunstacademie.

[typography font=”Lobster” size=”30″ size_format=”px”]En wat de seks betreft: er is nog altijd glijmiddel, dat is ook handig.[/typography]

De Tuin Met Tien Deuren
kan je bestellen via bol.com

Reageren kan hieronder of via helene@wifty.be