Nu wil ik jullie eens iets vragen…

[typography font=”Lobster” size=”24″ size_format=”px”]Ben ik de enige die het verschrikkelijk vindt dat bijna iedereen altijd en overal met zijn/haar smartphone bezig is? [/typography]

 

Ik geloof mijn eigen ogen soms niet!

Big Brother lacht in zijn vuistje en doet helemaal zijn zin. Laat de boel maar vierkant draaien, iedereen zit toch in zijn/haar eigen parallelle digitale wereld. Helemaal murw door too much information in de hand.

Zaterdag zat ik op een lezing van filosoof Alain de Botton. Hij had het over de troost van de filosofie en over de invloed van mass media & social media op onze empathie. In het kort: dat we geen diepgaande emoties meer tonen en op alles reageren met een welgemeende smiley, Like, R.I.P. of snif, snof. 

Door zo intens bezig te zijn met ons parallel leven via smartphone/tablet/computer hebben we geen of weinig oog meer voor onze eigen entourage & leefwereld. En zijn die contacten in real life vaak vluchtig, kort en oppervlakkig. “We zien elkaar wel online!’“

[typography font=”Lobster” size=”18″ size_format=”px”]Ik weet het, ik mag niet veralgemenen. Maar is het niet schrijnend? Gezinnen die in dat oergezellige restaurant zitten te tafelen met elk hun smartphone naast hun bord? Jongeren die in het museum voorbij de werken van Panamarenko slenteren zonder op te kijken wegens te bezig met smartphone? Een vriendin die vertelt dat haar zoon van bijna 17 jaar nooit uitgaat omdat hij liever online is? Een moeder die gisteren haar kind kwijt raakt op de drukke kerstmarkt omdat ze aan het smsen was? …[/typography]

 

Of neem nu mijn broer. Die kwam vorige vrijdagnamiddag ten val met zijn motor. Hij moest alles dichtgooien voor een man die vanuit een file een bruuske u-turn maakte omdat hij het beu was om in de file te staan.

Voorste wiel schuift weg en broer smakt op de grond. En daar lag hij dan, met zijn been onder die zware motor, naast een lange rij stilstaande auto’s met mensen achter het stuur. Echte, levende mensen!

Denk je dat er iemand uitgestapt is? Eén iemand? Neen, iedereen zat met smartphone achter het stuur te smsen, te lezen of spelletjes te spelen. Schaapachtig kijken, dat wel, maar komen helpen of vragen of alles ok is? Niemand. En de man die de u-turn maakte dacht ook in de eerste plaats aan zichzelf, dat hij te laat op een afspraak zou komen, dat het de schuld van de file was enz.. Geen bezorgdheid voor de gekneusde knie en ribben en mogelijk andere kwetsuren van mijn broer. 

Een vriendin had een paar weken geleden quasi hetzelfde voor. Ze viel in klaarlichte dag met haar fiets op de Turnhoutsebaan in Antwerpen en brak haar schouder. Ook zij lag strijk en kreeg van niemand hulp. Ze is zelf naar de kliniek moeten gaan en was helemaal in shock. Niet door de val maar door het feit dat niemand haar hielp.

“Ik lag daar en de mensen keken niet eens naar mij, ze waren aan het bellen, smsen of hadden oortjes in…”

Help?

[typography font=”Lobster” size=”24″ size_format=”px”]Empathie van kust mijn kloten! [/typography]

helene@wifty.be