Het magische van het eerste laagje sneeuw.

De eerste sneeuwvlokjes doen iets met een mens. Bij het naar huis rijden, viel wat miezerige regen op de voorruit.

Na de wederzijdse begroeting van de aanwezige dierbaren in huis – met stipnotering voor de 4-voeter – zag ik ze dwarrelen. Eerst aan slakkentempo. Dan steeds sneller en meer. Ola, sneeuw, S.N.E.E.U.W!?!

Elk jaar als het sneeuwt, voel ik kinderlijk enthousiasme. Ik zal tot mijn allerlaatste snik in volle bewondering kijken en blijven kijken naar sneeuw.

Liefst met de warmte van de huiskamer in mijn rug en blik op de vallende vlokjes in de tuin…. ach, je hebt geen idee hoe ik daar kan van genieten.
Ik raak er nooit op uitgekeken. Snel de tuinverlichting aanknippen en tegen de donkere achtergrond van de avond zie je ze vallen. Een voor een.

‘Het blijft liggen!’ Gelukkig zijn alle dierbaren veilig thuis. Eerste sneeuw in ons klein landje staat vaak gelijk aan kak op de weg.

De hond stapt poot per poot en zeer behoedzaam naar buiten. Dan springt hij rond happend naar de vlokjes. Zot beest. Een gevecht dat hij nooit gaat winnen. Haha. In de verte hoor ik kinderstemmetjes die met een eerste sneeuwballengevecht zijn begonnen. Slimme ouders die hun kinderen niet per se willen binnenhouden ‘omdat ze misschien een kou zullen vatten.’

Zà-lig.

Zou het bij deze lading blijven dit jaar? Hm, vorig jaar kregen we maar een of twee keer een lading sneeuw over onze contreien.

Vergeleken met USA waar ze effenaf bezwijken onder tonnen sneeuw is dit hier zo-hooo peanuts. Maar deze bedenking kan me niet tegenhouden om van het NU en dit moment te genieten.

Sneeuw. Waar is de tijd dat er via de radio werd omgeroepen dat er ‘s anderendaags geen school zou zijn omdat het té heftig had gesneeuwd en niemand op school zou raken.

Lekker vroeg opstaan en compleet met foute kleding in de sneeuw spelen tot je schreeuwend en huilend van de pijn naar binnen crost om vingers en teentjes te ontdooien. Sweet Memories. (@Ann)