Postbode Eric

 

Ann en ik slenterden gisteren door de oude stad (Antwerpen), onderweg naar Salon de thé Claude op het Conscienceplein. Daar hadden we een afspraak met een fotografe van Goed Gevoel voor een foto bij een interview.

Maar eerst een postbus zoeken. Drie enveloppen plus een Wifty kaartje moesten dringend verzonden worden.

Ik schrijf graag kaartjes en briefjes, ik kan er uren mee bezig zijn. Tekenen, kleuren, knippen, plakken…

Het betrof een kaartje voor mijn mama, een kaartje voor lieve vrienden die gaan trouwen en twee kaartjes, waaronder een Wifty kaartje, voor boezemvriendin Inge die vandaag 50 wordt. Met pen en inkt geschreven. De pennenhouder dateert al van mijn lagere school, pen en potje inkt zijn recenter. Oprechte wensen vanuit het hart die je even moeten droog blazen voor je het kaartje kan dichtdoen. En vingers vol inkt.

Die postbus zoeken was niet evident. We vonden er geen. Dus sprak ik een postbode aan die de straat overstak. Of hij kon zeggen waar de dichtstbijzijnde postbus stond?

De postbode dacht even na en zei met een grote glimlach: “Geef maar hier, ik neem jouw kaartjes wel mee! Ik werk nog maar 8 weken als postbode en ik weet alle postbussen nog niet staan.”

Sympathieke mensen krijgen al onze aandacht, dus raakten we aan de praat met Eric (54) over zijn recente keuze om postbode te worden.

Eric: “Na 8 jaar in de telecommunicatie gewerkt te hebben stond ik op straat, het bedrijf (Euphony) waar ik werkte ging in april failliet. Als 50 plusser zonder werk vallen is geen cadeau. Na 4 maanden werkloosheid ben ik bij een callcenter gaan werken. Maar dat beviel me niet.

Toen zag ik een vacature voor postbode in Antwerpen en ik voelde het kriebelen. “Ik word postbode!” zei ik tegen mijn vrouw. Ik woon in de binnenstad en mijn ronde is hier ook. Ik ben buiten en ik ontmoet veel leuke mensen, zoals jullie (knipoogt). En heel belangrijk, er zit niemand in mijn nek. Ja, ik ben content!”

Van een carrièreswitch gesproken… En zo enthousiast!

Eric: “Ja, nu wel. Maar vijftig worden vond ik moeilijk, daar had ik echt problemen mee. Waarom en welke problemen? Die ben ik gelukkig allemaal vergeten, hahaha!”

That’s the Wifty Way!

Bedankt, postbode Eric!