Daar staat hij dan, in zijn favoriete krant De Standaard, onder de titel ‘Dankbetuigingen & Herdenkingen’: mijn vader, de heer Vic Van Herck.

Victor, mijn papa, overleed vandaag 10 jaar geleden tijdens een wandeling in de Ardennen. Onverwachts. Mijn mama was bij hem en zag de eerste sneeuw zachtjes op zijn gezicht vallen…

De shock was immens en de pijn en het verdriet ondraaglijk. We waren heel close, Vic en ik. 

De Vic in hem ben ik pas gaan zien na zijn overlijden. Tot die dag was hij mijn vader, mijn fantastische papa: lief, o zo grappig, intelligent, wijs, speels, positief, breeddenkend, warm, begripvol, kunstzinnig, creatief… 

“Zolang ik er ben hoef je je geen zorgen te maken over niets.” zei hij mij telkens ik een duik in het onbekende nam. Hij was mijn grootste supporter in alles wat ik deed en veroordeelde mijn keuzes nooit. 

Pas na zijn overlijden, door verplicht afstand te nemen, heb ik voor het eerst stilgestaan bij het feit dat hij naast mijn vader ook een liefhebbende zoon was, een deugniet van een broer, een fijne studiegenoot, een zalige geliefde die prachtige brieven schreef aan mijn mama toen hij in het leger zat, een warme vriend, een empathische directeur-ingenieur, een competitieve tennisser, een passioneel kunstenaar, een levensgenieter pur sang… 

Ik was nooit eerder op zoek gegaan naar verhalen van familie, vrienden, collega’s, buren… Dankzij die mooie verhalen heb ik nu een vollediger beeld van wie Victor Van Herck was. Hij was mijn vader en zoveel, zoveel meer!

Bedankt Vic, ik ben zooooooo trots op jou. Wat een bijzonder mooie mens was jij! Wat een man, wat een vader…

Ik mis je nog elke seconde, maar je bent bij mij, altijd en overal. Ik zie je als ik in de spiegel kijk, ik zie je in mijn broer en zijn kinderen, ik zie je in de ogen van je grote liefde, mijn moeder.

Ik voel je als ik langs de zee wandel, je zit naast me in de opera… En als ik weer eens een flauwe grap uithaal schaterlach je. Als ik zit te tekenen, teken je mee. We kijken samen naar het universum en mijn lachrimpeltjes zijn de jouwe…

Bedankt, bedankt, bedankt dat ik zoveel Vic ben! Ik hou nog meer van jou…

May the winds of love blow softly

And wisper for you to hear

That we still love and miss you

And wish you were here…

Foto: Vincent Basler