De woorden ‘vrienden’ en ‘kanker’ wil je nooit in één zin horen

Gisteren kregen we hard nieuws te horen. Het sloeg in als een kanonbal. Hélène beschrijft dit gesprekje op een erg mooie manier. Ik krijg er kippenvel van én tranen in mijn ogen én een ferme brok in de keel.  De woorden ‘vrienden’ en ‘kanker’ wil je nooit in één zin.

Je rijdt naar huis. Half verdoofd. Je neemt een douche die té lang duurt. Je wil lezen maar de letters dansen voor je ogen. Je kijkt naar tv maar je ziet beelden zonder klank. En vraag me niet wàt ik heb gezien. Ik weet het niet.

Je gedachten nemen het over. Stel je voor dat je zélf zoiets te horen krijgt. Hoe zou ik reageren?

De nachtwandeling met de hond duurt langer en verloopt trager dan de vorige avonden. Ik zuig de frisse avondlucht diep in en adem weer héél langzaam uit. Het doet deugd. Ik passeer de woning van een buurvrouw die net voor de zomer haar ongelijke strijd heeft verloren.  Pas 53.  Ik kijk naar boven. Naar de sterren.

Ik ontdek de Grote Beer. Of is het de Kleine? ;-).  Ik blijf ze door elkaar rammelen. Heel heel hoog zie ik een vliegtuig passeren. Het dorp is stiller dan gewoonlijk. Mijn zintuigen zitten in een overdrive.

Iedereen kènt een vriend, vriendin, kennis die getroffen is door kanker. Hoe langer hoe meer mensen lijkt wel. Is het al een beschavingsziekte geworden? 
Je wil iets doen maar àlles wat je onderneemt, is té weinig.

” In de ogen van vrienden, kennissen en familie
lees ik dat ik een kankerpatiënte ben geworden.
Afgrijselijk! “

De ene vriend trekt zelfs naar een ander continent om bezig te zijn en te blijven. Een ander trekt zich terug in huis. Nog een ander verzwijgt het. De gevolgen op   professioneel vlak zijn niet in te schatten. Een vriendin mét zei me ooit: ‘Het allervervelendste is dat je in de ogen van vrienden, kennissen en familie  ziet dat je een kankerpatiënte bent geworden. Ik vind het afgrijselijk!’

Alle verhoudingen vallen als een kaartenhuisje in elkaar. Iedereen probeert zich opnieuw te her-uitvinden.
Partners. De ene vlucht weg. De andere staat erbij en haalt een sterkte naar boven om U tegen te zeggen. E. trouwde voor een tweede keer en een jaartje later stellen ze bij zijn tweede vrouw borstkanker vast. Chapeau voor de manier hoe hij reageerde.

Kinderen. Volgens mij de partij die er het meest onder lijdt. Vanaf het moment dat ze het wéten, leren ze leven met een enorm afscheid. Maar welk kind is klaar om afscheid te nemen van mama of papa? En dit afscheid komt altijd té vroeg.

Vrienden. Dat is dubbel. Laat ik het zo samenvatten. Er is de hard core. Wat er ook gebeurt, die vrienden blijven als een rots in de branding staan.
Maar dan gebeurt er iets in de iets wijdere cirkel van je vrienden. Iets eigenaardigs.

” Dat is het fenomeen van verre vrienden die plotsklaps zeer close worden.
En close vrienden die ineens héél ver komen te staan.”

Het lukt zelden om met de ‘close’ vrienden nog af te spreken. Je hoort ze nauwelijks nog. Zien gebeurt al helemaal niet meer. Schrik voor de ziekte. Of beter, schrik voor de vriend mét die ziekte. Ik heb daar een uiterst gemeen woord voor. Maar dan riskeer ik een blocking van deze blog. ;-)

Ja, ik ben van slag. Niet alleen omwille van het verhaal van V. van gisteren maar ook voor mijn vrienden en kennissen die ermee te maken hebben.
With all my love <3