Begin mei organiseerden we een Wifties for Wifties avond ten voordele van Dr. Dilruba in Bangladesh. Internationaal hulpverlener en ontwikkelingshelper Willy Legendre was even in België en hij vertelde ons meer over het tehuis van Dr. Dilruba zodat we beter konden begrijpen wat haar zo bijzonder maakt als vrouw in een land waar vrouwen niets waard zijn. Willy overhandigde de opbrengst van onze Wifties for Wifties avond aan een ontroerde Dr. Dilruba. Lees Willy’s update:

Dag Hélène en de Wifties,

Hoe gaat het met de zomer daar?

Hier in Bangladesh loopt het leven wat stroef… Sinds ik terug ben van België (begin mei 2014) was het eerst een paar weken snikheet, meer dan 40C en 100% vochtig (zweten, zweten en nog eens zweten), en dan plots is de moesson in alle hevigheid begonnen. Dagen-aan-een-stuk regen, gieten, stromen en stormen, … waardoor we nu ongeveer tot onze navel in het water zitten.

Bijgevolg is het openbare leven tot een ‘standstil’ gekomen en omdat het momenteel de Suikerfeesten zijn na de Ramadan, gaat de situatie niet snel wijzigen. Integendeel…

Ik ben jullie ondertussen een update schuldig van Dr. Dilruba en haar tehuis voor seksueel misbruikte (en zwangere kinderen). Begin mei heb ik haar persoonlijk (‘cash in hand’) de donatie van ‘de Wifties’ overgemaakt, waardoor ze letterlijk tranen in de ogen kreeg… (en ik een krop in de keel).

Zoals reedsgezegd en geschreven worden Dr. Dilruba en haar tehuis aan hun lot overgelaten; seksueel misbruik van kinderen ‘bestaat namelijk niet’ in een Moslimland zoals Bangladesh; het is een taboeonderwerp, vooral wanneer het kind zwanger is, zwanger gemaakt door een invloedrijk persoon of wanneer het kind zwanger is van … haar eigen vader of broer…

De buurt waar het tehuis is gevestigd in Dhaka is Dr. Dilruba liever kwijt dan rijk, de eigenaar van het gebouw waar het tehuis is ondergebrachtslaat de huur maandelijks op (hij hoopt dat daardoor Dr. Dilruba en de slachtoffertjes zo snel mogelijk ‘verdwijnen’, omdat hun aanwezigheid, zijn eigendom ‘besmet’), en de buitenlandse donor van het tehuis, heeft enkele maanden geleden totaal onverwachts de geldkraan dichtgedraaid zonder één woord van uitleg ….

Neen, Dr. Dilruba kan niet echt op sympathie en begrip rekenen; de meisjes zelf (waarvan de jongste 12) worden door de brave burgers met de vinger gewezen; omdat het ‘hoeren’ zijn die het hoofd van respectabele mannen, trouwe huisvaders (of goede zonen), op hol hebben gebracht…

Een groep Bengaalse advocaten eist zelfs de doodstraf van de kinderen,“want”(zoals een mensenrechtenadvocaat me vertelde), “wanneer een meisje herhaaldelijk wordt verkracht heeft ze het op den duur graag”, …“dan is ze eraan gewoon” en “dan geniet ze ervan’…“Bijgevolg”, zo beweren de advocaten, “is het niet meer te bewijzen dat het kind verkracht was of dat het tegen haar zin was”…

Ik ben net begonnen met de evaluatie van het budget van het tehuis en ga een nieuw budget opmaken. Niet omdat het budget wat ik van Dr. Dilruba heb gekregen ‘fout’ of ‘te veel’ is, neen, het is gewoon veel te weinig!

Probleem is dat de medische kosten moeten verhoogd worden; getraumatiseerd kinderen van 12, 13 of 14, verkracht en zwanger, hebben extra aandacht nodig, extra medische zorgen, niet enkel lichamelijke zorgenmaar ook psychologische bijstand, …

Er is bijvoorbeeld geen enkele dokter die de kinderen wenst te helpen aan de gewone consultatieprijs. Want wanneer het meisje moet bevallen zijn de risico’s te groot (voor de jonge moeder en haar baby) en moet Dr. Dilruba met extra geld op tafel komen als ‘risicopremie’… (voor de arts wel te verstaan).

Ik hoop echt dat we voldoende fondsen kunnen vinden om de kinderen in het tehuis te steunen. Dr. Dilruba zegt me dat personen buiten Bangladesh haar doelstellingen beter begrijpen (of willen begrijpen) want de Bengalen zelf, steken de kop in het zand.

En het gaat, volgens het herwerkte budget, om amper 3.000 € per maand. Met dit bedrag kan Dr. Dilruba tot 80 slachtoffertjes per jaar helpen; inclusief medische zorgen, psychologische begeleiding, voeding, bescherming, training en de noodzakelijke verzorging en voeding van de pasgeboren baby’s (dat is 37,5 € per meisje en haar baby per maand of iets meer dan 1 € per dag).

Je kan argumenteren dat “3.000 € veel geld is, maar dat is niet zo. Meestal zijn dergelijke projecten tien keer zo duur omwille van de absurde ‘overhead costs’ (exuberante salarissen, internationale reisonkosten van ‘experts’, hotelkosten, administratie enz.). Het is de werkelijkheid dat sommige internationale NGOs slechts 20% van de donaties gebruikt voor de doelgroep. 80% gaat verloren aan ‘werkingskosten’…

Illustratie: Nazlee Laila Mansur

In het tehuis van Dr. Dilruba wordt elke cent goed besteed; niet enkel voor het welzijn en de medische kosten van de misbruikte kinderen, de psychologische begeleiding en het integratieproject (om de meisjes een kans te geven om terug een eigen plaats te vinden in de maatschappij), maar ook voor het welzijn van de pasgeboren baby’s.

De meeste babies worden namelijk door hun jonge en getraumatiseerde moeders ‘geweigerd’ (omdat de baby het bewijs is – en het resultaat – van seksueel geweld). Dr. Dilruba zorgt voor de baby’stotdat ze adoptieouders heeft gevonden (alles verloopt 100% transparant en volgens de wet).

Ik ben ook op zoek naar grond waarop Dr. Dilruba haar eigen tehuis kan bouwen (zo moet ze de huur niet blijven betalen, wat serieus wat kosten uitspaart). Maar grond is peperduur in Dhaka (te vergelijken met de buitenwijken van Londen!). In Cox’s Bazar, het zuiden van Bangladesh waar ik woon, is de prijs minder hoog, vooral buiten de stad.

Cox’s Bazar ligt vlakbij de Golf van Bengalen en misschien is het niet slecht om de misbruikte slachtoffertjes vanuit de grote steden (zoals Dhaka en Chittagong) over te brengen naar een rustigere (groene) plek in een dorpsomgeving waar de kinderen ‘anoniem’ zijn, en de kinderen meer ruimte hebben om te genezen en psychologisch ‘te herstellen’.

We kunnen in Cox’s Bazar de kinderen bijvoorbeeld bijscholing geven zodat ze een job vinden wanneer ze het tehuis verlaten. Er zijn bovendien twee goede hospitalen vlakbij Cox’s Bazar, gespecialiseerd in ‘mother & child care’ en gynaecologie (het ‘Memorial Christian Hospital’ en ‘Hope Hospital’) waar ik de directie persoonlijk ken.

Het is eigenlijk onwaarschijnlijk (absurd?) dat je letterlijk (!) het leven van een seksueel misbruikt meisje kan redden met slechts één euro per dag… Een half kopje koffie…

Het proberen waard…

Lieve groeten vanuit een verzopen Bangladesh,

Willy

(de illustraties zijn van de bekende Bengaalse artieste en vrouwenrechten activiste Nazlee Laila Mansur)

[highlight]Wij werken met Wifty aan een plan om Dr. Dilruba te ondersteunen. Snel meer nieuws hierover![/highlight]